De liefde van mijn nieuw leven

21. Toegeven

21. Toegeven

Ik ben zodaning geschrokken door de wending die deze dag aannam, dat ik geen woord kan uitbrengen. Bovendien let ik ook helemaal niet op de weg, en herken ik pas waar ik ben als Brendan zijn eigen straat in rijdt.

'Brendan' stoot ik uit 'waarom voer je me niet naar huis?'

Als antwoord kijkt hij nog eens in de achteruitkijk spiegel en ik volg zijn blik. Clint rijdt nog steeds achter ons, maar heel wat trager en met heel wat meer afstand ertussen.

We naderen Brendans huis en in een gemakkelijke draai rijdt hij de oprit op en legt de auto stil. Zijn portier is al open voor ik goed en wel kan registreren wat er gebeurt. Mijn portier gaat niet veel later open en de smekend blik ik zijn ogen doet me uitstappen, al zegt hij niets.

Als we door de voordeur lopen hoor ik de motor van de auto buiten, Brendan slaat de deur hardhandig dicht. Als antwoord klaxoneert Clint enkele tellen voor het stiller wordt.

Nu hij weg is en we in deze stille, vertrouwde ruimte staan vind ik mijn stem terug.

'Brendan' sis ik boos, maar hij zwijgt even.

'Je moet naar huis, Rose.'

'Wat?' zeg ik verbaast, waar komt dit nu weer vandaan. Eerst voert hij me naar zijn huis en dan vertelt hij me dat ik naar huis moet. Hij moet ook wel weten wat hij wil.

Brendan kijkt eens achter hem de gang in en neemt me dan mee door de dichtsbijzijnde deur links van ons. Hij sluit de deur achter me. We staan in wat lijkt een vestiaire, er hangen enkele jassen aan kapstokken en er staat een zetel in de hoek. Al bij al is het een kleine ruimte, maar volgens mij hebben niet veel mensen hun eigen vestiaire.

'Rose,' zegt hij nog eens, 'ga naar huis.'

Hij kan toch niet verwachten dat ik naar huis ga met al deze vragen ik mijn hoofd.

'Je kunt me niet naar huis sturen, Brendan.'

Hij kijkt me aan.

'Ik wil weten wat er aan de hand is.' Voeg ik eraan toe.

Ik zie dat hij achter woorden zoekt, maar veel zinnigs komt er niet uit. 'Dat kan niet.'

'Mijn vrouwelijke nieuwsgierigheid is té sterk. Dus je vertelt me wat dit is óf ik ga zelf op onderzoek' hij wil me onderbreken, maar ik steek een vinger op 'je weet toch dat nieuwsgierigheid de oorzaak is van vele problemen?'

Brendan staart me bijna aan en ik kan hem wel slaan, waarom zegt hij me niets! 'dus vertel het me.'

'Niet nu.'

'Wanneer dan wel?' vraag ik.

'Als het gepaste moment er is.'

'Brendan' zeg ik geïrriteerd

'Rose, ik ben niet veilig voor jou.' roept hij plots en geschrokken deins ik wat achteruit. 'je moet naar huis' gaat hij verder, zijn stem is gelukkig alweer wat zachter, 'gebruik een auto uit de garage, maar stop voor niemand. Bel me onmiddellijk als je thuis komt.'

Met grote ogen kijk ik hem aan, heel wat emoties zijn in zijn ogen terug te vinden. Hij lijkt bang en gefrustreert, maar ook alsof hij iemand kan slaan. Ik weet dat hij mij niet zou slaan, maar naar hem kijken maakt me ongerust.

'Ik los dit op.' zegt hij dan zachter.

'Wat is dit?'

'Rose' deze keer heeft zijn stem een dwingende toon 'je moet naar huis. Hij loodst me naar de deur, maar ik stribbel koppig tegen.