Ukłony dla autorki: [przepisywane po raz 1938473]
*Ukłony dla mnie w przyszłości [coś się odwaliło i muszę na nowo tłumaczyć 20 rozdziałów]*
Gdyby to zależało od y/n l/n, czytałaby całe lato. Zagubiona w historycznych książkach, powieściach przygodo...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Taki oświecony, ale przestraszony i przerażony Taki hipnotyczny i oszołomiony Poza moim umysłem, poza moim umysłem Chcę, chcę poczuć, jak coś się zmienia Niektóre rzeczy potrzebują zmiany
•••••
|| ostrzeżenie ||
efekt motyla ma dojrzałe motywy, takie jak: brutalność, przemoc, toksyczne przyjaźnie, motywy seksualne (bez pornoli) i przekleństwa. efekt motyla nie jest przeznaczony dla młodszych czytelników. ostrzeżenia wyzwalające będą umieszczane w rozdziałach, jeśli będą potrzebne. jeśli masz jakieś pytania lub problem, skontaktuj się ze mną lub autorką.
TW: przypadkowe uszkodzenie, krew
•••
claire bear: będziemy tam za trzydzieści minut Wysłano: 9.42am
Uśmiechając się szeroko, odpisałam szybką odpowiedź potwierdzającą. Podniecenie ścisnęło mi się w żołądku i ledwo mogłam utrzymać spokój – moje buty podskakiwały na ciepłym betonie, nie dopasowując się do piosenki, której aktualnie słuchałam. Oparłam się z powrotem o ławkę w parku, na której siedziałam i spróbowałam skupić się na muzyce wydobywającej się z moich słuchawek, zamykając oczy; i robiąc to, miałam wrażenie, że świat składa się tylko ze mnie, wiatru i gorącego letniego słońca.
Cykady brzęczały wokół mnie, przebijając się przez przerwy w melodiach. Dołączyło się do nich bezmyślne szemranie przechodniów, a każdy był tak samo zadowolony jak ja, kiedy rozkoszowałam się witaminą D. Był to jeden z tych dni, kiedy wszyscy byli powolni, szczęśliwi i o krok od chęci drzemki, jak szczęśliwe koty.
Otaczała mnie tylko błogość – ciepłe promienie słońca, delikatny wietrzyk, (teraz) tupanie stopą o ziemię. Nawet na ławce w parku, która zwykle była niewygodna i przyprawiała mnie o ból pleców, nie czułam się aż tak źle.
Ale kto mógłby mnie winić? To był pierwszy dzień wakacji i mój pierwszy dzień bycia oficjalnym mieszkańcem miasta Ninjago, odkąd skończyłam siedem lat. Kiedy moja mama awansowała, przeprowadziłyśmy się do Jamanakai i od tamtej pory tęskniłam za tym nieobliczalnym miastem.
Bardziej niż za miastem tęskniłam za przyjaciółmi z dzieciństwa; Aaliyah i Naomi. Poznałyśmy się w przedszkolu, gdy miałyśmy zaledwie cztery lata i chociaż nasza mała grupa powiększyła się przez te lata z trzech do dwunastu osób, nic nie stanęło między nami – wciąż byłyśmy razem, niczym złączone w biodrach, ilekroć odwiedzałam duże miasto podczas wakacji szkolnych.
