Sen Beni Güzel Hatırla | Esra & Ozan

Bölüm 22: Kayboluşlar ve Bulunuşlar

Anlamazdın, anlamazdın...
Kadere de inanmazdın.
Hani sen, acı veren kalpsizlerden olamazdın?..

Dilerim ki; mutlu ol sevgilim, ben olmasam bile hayata gülsün sana.
Günahım boynunda, ağlayan bir çift göz bıraktın arkanda.

Anlamazdın
Ayla Dikmen

Bütün bahaneler tükendikten sonra geriye ne kalırdı?

Elimde bir sürü bahane vardı ilk ayrıldığımızda. Acımı hafifletmek için kullandığım ve kendime tekrar tekrar hatırlattığım.

"Aşk değil alışkanlık."

"Başkasına âşık olmak istemediğim için ona âşıkmışım gibi davranıyorum."

"Kimse kimseyi bu kadar sevemez, sadece seviyormuş gibi hissediyorum, aslında sevmiyorum."

"Başka biriyle tanışsam geçecek, sadece doğru kişiyi bulamıyorum."

"Aslında âşık değilim, daha önceden sevdiğim için öyle sanıyorum. Alışkanlık işte."

"Ona âşık değilim, eskiden onu sevdiğim için onun beni sevmesini istiyorum; yaşattığını yaşasın istiyorum."

Bütün bu cümleler bana aslında 'ona âşık olmadığımı' hatırlatıyordu. Buna inanmak istiyordum; acımı hafifletiyordum.

Ama günün sonunda beni terk ettiğinde yaşadığım acıyla baş başa kalıyordum. Yalnızca herbirinin tersi olan cümlelerdi bana kalan ve kabul etmekten kaçtığım.

"Alışkanlık değil; aşk. Alışkanlık olsa acı çekmezdim."

"Başkasına âşık olmak ona âşık olmaktan daha iydir, daha az acı çekerim, beni sevmese bile böyle olmaz, onu seviyorum."

"Birinin birini bu kadar fazla sevebileceğinin en büyük kanıtı benim."

"Başka birini istemiyorum bile, tanışsam da geçmeyecek çünkü ben tek bir kişiye âşığım."

"Nasıl bir alışkanlık bu? Görmediğin, duymadığın biri nasıl alışkanlık olabilir?"

"Ona âşık olmasaydım onun beni sevmesini istemezdim."

Daha çok gündüzleri kendimi avutuyor, geceleri de gerçekleri fark ediyordum.

Ama en azından kendimi inandırdığım zamanlar oluyordu, çektiğim acıyı göz ardı ettiğim, o acıyı yaşamıyormuş gibi davrandığım.

Şimdiyse hepsi elimden kayıp gitmişti. Bahanelerime gerçekten inansam bile, Esra'yı gördüğümde gündüzlerimdeki hisler bile gitmiş, hepsi yerini gerçeklere bırakmıştı.

Aşktı.

Nefret ediyordum ama aşktı, geçmiyordu, bitmiyordu, berbat bir şekilde devam ediyordu.

Hâlâ devam ediyordu. Bitmiyordu, bitmeyecekti.

Bazen bunu neden yaşamak zorunda olduğumu sorgulamadam duramıyordum. Geri kalan hiçbir şeyin önemi yoksa ve ben sadece tek bir şey istiyorsam, neden sadece o olamıyordu?