Sen Beni Güzel Hatırla | Esra & Ozan

Bölüm 23: Mesafeler Aşka Engel Değil

Ben seni uzun yıllar boyunca sevdim,
Belki de ben sadece yeterli değildim.

En büyük korkumu ortaya çıkarmama sebep oldun,
Yalan söyleyerek ve bizi mahvederek.

Deli olduğumu söylüyorsun,
Çünkü ne yaptığını bilmediğimi sanıyorsun.
Ama bana "bebeğim" dediğinde tek olmadığımı biliyorum.

I'm Not The Only One - Sam Smith

Kahverengi gözleriyle buluşmak gerçekten sabahtan beri yaşadığım kaçıncı beklenmedik şeydi, bilmiyordum.

Kıvırcık saçlarını sıkıca at kuyruğu yapmıştı ama bir kaç tel hafif esen rüzgardan dolayı dışarı çıkmıştı.

Gözleri kızarmıştı ve şaşkın bakışlar yüzüne hâkimdi. Yutkundum, boş boş yüzüne bakmaya devam ettim çünkü nöronlarım arasında bir bağlantı kalmamıştı, muhtemelen.

Aslında onda da durum pek farklı gözükmüyordu, dışarıdan bakılsa birbirlerine boş boş bakan iki tane gerizekalıdan başka bir şey görünmezdi.

Ama biz, iki gerizekalıdan fazlası olduğumuzu biliyorduk. Ne yazık ki. Keşke sadece iki gerizekalı olsaydık da, bu ilk karşılaşmamız olsaydı ve biz de bir süre birbirimize baktıktan sonra hayatımıza devam etseydik.

"Buyrun efendim," gözlerimi Esra'dan ayırmadığım birkaç saniyeden sonra yuktunup bana içeceği uzatan garsona döndüm.

Birkaç saniye boş boş onun da suratına baktım, ne yaptığını anlamamıştım.

"İçeceğiniz." Dedi beni aydınlatmak ister gibi.

"Hı," dedim ve tekrar Esra'ya döndüm. Göz göze geldim, sonra garsona dönüp içeceği yavaşça aldım. Ne diyorduk Ozan? Bir şey dememiz gerek garsona!

"Eee, şey, teşekkürler." Dedim garsona bakmadan, daha doğrusu bakamadan. Içecek elimde bir süre boş boş bekledim, sonra da Esra'ya baktım.

O da benim gibi, gözlerini yerde bir noktaya kilitleyip durmuştu.

Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum.

"Aynı adamı ikinci kez terk etmek nasıl bir duygu?" Falan mı demeliydim?

Evet, çok hoş bir giriş değildi. Ama şahsen söylemem gerekirse, onun benim hayatımdan çıkışı da çok hoş değildi.

En azından açıklamayı hak ediyordum, bence.

Gözleri sonunda yerden ayrılıp bana döndüğünde bir an içimde o eski heyecanımı hissettim, sonra yerini bir acıya bıraktı.

Çünkü beni sevdiğine inanmıyordum artık. O bakışının bana verdiği heyecanının hissettirdiği acıyı anlayamazdı kimse; çünkü o her bana baktığında ve ben her heyecanlandığımda aklıma aptallığım geliyordu. Aslında beni sevmeyişi ve benim onun da beni sevdiğine körü körüne inanmam, bunca zaman inandığım ve beni mutlu eden her şeyin yalan olması geliyordu aklıma.

O yüzden bana baktığında hissettiğim heyecan, bana eski tatlı duyguyu değil, kalbimin ortasındaki acıyı hatırlatıyordu.

Gözlerine bakmaya devam ettiğimde yeniden bedenime dolan acı gözlerimi kapatarak başımı başka bir yere çevirmeme neden oldu.

Ona bakmak bile bana acı veriyordu. Ona bakmak beni nasıl sevmediğini düşündürtüyordu sadece.

Şimdi ne yapacağımı ise hiç bilmiyordum. Onu görene kadar her şey tamamdı, hallederim diyordum, konuşacağıma inanıyordum.