AŞKA ESARET

1.BÖLÜM

Merhaba,

1.Bölüm ile tekrar karşınızdayım... Umarım beğenirsiniz ve yazdıklarımla kalplerinize dokunabilirim. Şuan tek dileğim yazdıklarımla kalplerinize dokunmak :) Tanıtımıma yapılan yorumlar beni göğe taşıdı. Beni yalnız bırakmadığınız için çok teşekkür ederim. İyi ki varsınız. Hatalarımı görüp benimle paylaşırsanız çok mutlu olurum. Hep dediğim gibi yapıcı olan her eleştiriye açığım.

**Bu bölümü benim için çok değerli olan, Wattpad'in bana kazandırdığı ve kocaman sevdiğim Eylül Sancaktar'a (beasloove)'a ithaf ediyorum. Bana çok şey öğrettin, çok... Beni destekleyip, yanımda olduğunu hissettirdiğin için çok teşekkür ederim ve bana nice güzel insanlar kazandırdığın için de. O kişiler kendilerini çok iyi biliyor :) İyi ki varsın, iyi ki varsınız...**

**Görsel kısmında Berrak bulunuyor :) Üstündeki beyaz elbiseyi de doğum gününde giydi kızım :) Çok yakışmış değil mi? Ben çok beğendim de...**

Keyifli okumalar :)

******

Yüzümdeki şaşkınlık dolu ifadeyi atmaya çalışarak,bir şeyler gevelemeye başladım.

"Siz... İnanamıyorum! Ben bile mezuniyet kargaşasında unutmuşken... Siz unutmadınız! Doğum gününü unutan şapşallar arasına ben de girdim ya. Hala inanamıyorum. Teşekkürler, çok teşekkürler."

Doğum günümü nasıl unutmuştum? Aklım neredeydi acaba? Kendimi biraz da olsa toparlayıp, şaşkınlığımı atınca onlara döndüm. Çocuklar bu halime sırıtırken, babam ve annem dolu dolu gözleriyle bana bakıyorlardı. Babam, anneme baktı konuşamayacak kadar duygusal olduğunu anlayınca sözü devraldı. Bunu seviyordum işte. Gözleriyle anlaşan aşıkları. Acaba biz de böyle olabilecek miydik? Konuşmadan... Ben bunları düşünürken babam konuşmaya başlamıştı bile.

"Son yirmi üç yıldır, her yeni güne gözlerimi açtığımda kalp ışığımı, Berrak'ı görmek... Bana Nilüfer'den sonra verilmiş en güzel hediye. Onun yeşil gözlerinde huzura kapılmak, onda büyüdükçe aşık olduğum kadını görmek... Benim için tarifi olmayan bir mutluluk. İyi ki doğdun kalp ışığım. İyi ki benim, bizim kızımız oldun. Doğum günün kutlu olsun!"

Babamdan bu sözleri duymak çok değişik bir duyguydu. Değişik ama gurur verici. Duygularım birbirine karışmıştı. Bu duygu karmaşasında gözümden bir damla yaşın akıp gitmesine izin verdim ve kendimi tutamayarak babamın güçlü kollarına attım. Babam beni sıkıca kucakladıktan sonra tekrar konuşmaya başladı. Ses tonu biraz şakayla karışıktı ama keyifliydi.

"Artık büyüdün kalp ışığım, bu kucak sana dar gelir. O yüzden yanımıza anneni de alalım."

Babama katıldığımı belli ederek, gözümü kırptım ve sözlerimi sürdürdüm.

"Alalım tabi annemi. Ben yoksa sığamam ki."

Annem, ikimizin de isteğini yerine getirerek bu kucaklaşmaya dahil oldu. Babam sayesinde şimdi tamamlanmıştım. "O" da babam gibi olacak mıydı acaba? Tamamlayacak mıydı beni? Yoksa eksik mi bırakacaktı? Bu soruların cevabını bilmiyordum, bilemiyordum. Ah... Benim kocaman kalpli babacım. Öyle güzel seviyordun ki bizi umutlarım daha da artıyordu. Umuyorum ki ileride biz de böyle olacaktık. Umuyorum... Çocuklarımız da olur muydu acaba? Yüksekten uçuyordum yine ama yüksekten uçmak benim huyumdu... Bir gün çakılmayacaktım inşallah.

"Güzel kızım iyi ki doğdun. Doğum günün kutlu olsun. Sakın büyüdün diye bizi bırakma olur mu? Sen benim hala küçük Berrak'ımsın."

Annem... Böyle bir şeyi nasıl düşünebiliyordu? Bir de ağlıyordu...