The Abandoned Princess

CHAPTER 33

Amira/Astrid's POV

Hays, after a long time ay nakarating na rin kami. Yawa! Hindi pa ako nakakain mula kanina. Awit kasi yung mga knight ni Dada huhu.

"Hey are you okay, baby? You look sad." Napanguso akong napatingala kay dada, nakaupo kasi ako sa kandungan nya at yakap yakap ako.

"Nagugutom na po talaga ako, dada. Hindi manlang tayo nakakakain kanina." Nakangusong sabi ko sabay himas sa tumutunog ko'ng tiyan.

"Kaunting tiis na lang, baby at malapit na tayo sa palasyo. Gusto ko silang parusahan ngunit ayaw ko na makita mo ang mga ganun na senaryo..." Hinawakan nya ang pisngi ko at diretso ng tingin nito sa mga mata ko.

Kung alam mo ang dada.

"Hayaan mo, pagdating natin doon ay kakain tayo agad."

"Hindi po kaya nakakahiya na agad talong kakain pagkarating natin doon?"

He chuckled. "Nah... Don't mind them, kasalanan nila kung bakit nagugutom ang baby ko."

Matapos nyang sabihin iyon ay ang syang pagtunog ng tiyan nya. Nagpipigil akong tumawa na napatingala sa kanya. "Pfft... Mukha gutom na rin po ikaw, Dada."

Umiwas sya ng tingin at hindi nakaligtas sa paningin ko ang pagpula ng mga tenga nya at tumikhim. "Kind of, baby."

"You're so cute, dada when you are blushing." I teasing him. Mas lalong namula sya.

"S-stop teasing me, baby... You know being naughty, huh?"

Napalabi ako. "Because of mama Layla hehe." Pagsisinungaling ko, ayaw ko naman sabihin na basta ko na lang natutunan na ako lang mag-isa.

Kumunot ang noo nya. "Mama Layla? Diba nanny mo sya? Bakit mo sya tinatawag na mama?"

"Because I want too, dada. Besides, sya naman po ang nag-alaga at naging nanay ko mula noong pinanganak ako at matapos din mamatay ni mommy ng dahil sa akin." May kalungkutan ko'ng sabi.

Hinawakan nya ang magkabilang pisngi ko at masuyo nya itong hinaplos. "Hey, don't blame yourself, baby. Hindi mo kasalanan kung bakit namatay ang mommy mo. Alam ko'ng masaya ang mommy mo ngayon dahil nasa mabuting kalagayan ka na." Dahil sa sinabi nya ay hindi ko napigilan na napahikbi.

Niyakap nya ako at inalo. "Hush, my little angel... Ayokong nakikita ka na malungkot, malulungkot din ang mommy mo kapag nakita ka rin nyang umiiyak." Malambing ngunit malungkot nyang alo sa akin habang pinupunasan ang luha ko.

Niyakap ko sya. "Thank you, dada and I love you po." He hummed and kissed my forehead.

***

"Nandito na pala tayo." Rinig ko'ng sabi ni dada.

Bumaba na ako sa pagkakakandong sa kanya. Nauna syang lumabas at inalalayan nya akong bumaba sa karwahe.

Yumuko ang mga knight na sumalubong sa amin.

"General Knight Radson!" Sabay sabay na sabi ng mga knights na parang mga sundalo na sumaludo kay dada na tumango lamang sa kanila. Nang mapatingin sila sa akin ay ngumiti naman ako sa kanila at namula sila.

Tumikhim si dada at hinawakan ni dada ang kamay ko.

"Let's go." Malamig na saad ni dada sa kanila na ikinalunok nila at ako rin.

Anyare kay dada?

Nagkibit balikat na lamang ako at napatingin sa palasyo na nasa harapan namin. Muntik na malaglag ang panga ko sa sahig dahil sa taas at malaki ang palasyo. Tapos mukhang mamahalin pa ang materyales.