The Opposite of Love

ROZDZIAŁ 31

Już w wieku siedmiu lat przekonałam się, że życie to suka. Podczas wyjazdu klasowego na narty złamałam rękę, a dwa dni później złamałam drugą gdy przewróciłam się na lodzie. Od tamtej pory życie zsyłało na mnie falę nieszczęścia, ale mimo to mogłam powiedzieć, że było udane i jakoś sobie z tym radziłam. Jak mawiała moja świętej pamięci babcia „nawet po najgorszym sztormie, wchodzi słońce".

Żyłam tym hasłem przez szesnaście lat mojego życia, aż w końcu przestało ono mieć znaczenie. Po sztormie nie wschodziło słońce, a wręcz przeciwnie. Nadchodził kolejny, który uderzał ze zdwojoną siłą. Gdy w moim życiu zaczęła się seria niepowodzeń, później leciało jak domino. Zaczęło się od złych ocen, kłótni z rodzicami i ogólnie rzecz mówiąc, okres nastoletniego buntu.

Nauczyłam się z tym żyć, bo pomimo setek niepowodzeń moje życie było w porządku. Zdarzały się chwile, w których faktycznie to słońce witało mnie i przyjemnie ogrzewało moje ciało, ale w takich chwilach nie zbyt zwracałam na to uwagę. Z doświadczenia wiedziałam, że nie ma co za wcześnie się cieszyć, bo po chwili i tak sztorm wróci.

Tak też było tamtego piątkowego wieczoru.
Przestałam myśleć o wszystkim. Nic mnie nie interesowało poza chłopakiem, z którym ganiałam się po jego mieszkaniu. Wtedy słońce wzeszło za wysoko, a ja straciłam czujność. Rozproszyłam się i nie przygotowałam się na to co ma nadejść. Na sztorm, który zniszczył wszystko dookoła i nazywał się Alan.

Już raz przeżyłam coś podobnego, ale wtedy było inaczej. Odczuwałam wiele emocji na raz, płakałam, wyłam i nie chciałam żyć. Wtedy nie rozumiałam tego wszystkiego co się stało. Byłam zbyt roztrzęsiona i najzwyczajnej w świecie to mnie przerastało. Jednak teraz. Teraz nie czuję nic. Tylko przerażającą pustkę, która jest chyba jeszcze gorsza.

Przepłakałam całą noc. Po tym jak Kaden ułożył mnie w łóżku, zasnęłam. Ale po przebudzeniu w środku nocy nie wytrzymałam. Pękłam. Wyłam ile sił w płucach nie zważając na nic. Nie obchodziło mnie, że moim krzykiem mogę kogoś obudzić. W zasadzie to nic mnie nie obchodziło. Czułam ból. Ból, który rozpierdalał każdy kawałek mojego ciała.

Gdy zobaczyłam Alana, wszystko runęło. Wszystko co budowałam od nowa, w jednej chwili przepadło. Życie, które starałam się doprowadzić do porządku, znowu zostało opanowane przez chaos. Chaos, ból i rozpacz. To czułam gdy go zobaczyłam. Wszystko momentalnie do mnie wróciło. Jak za dotykiem jakiejś pierdolonej różdżki. Gdy tak na mnie patrzył, czułam jego dotyk, zapach, przenikający wzrok i chociaż tak bardzo nie chciałam tego czuć, to było silniejsze.

Następne pięć dni tylko egzystowałam. Egzystowałam, bo życiem tego nazywać nie mogę. Całymi dniami leżałam w łóżku wpatrując się w biały sufit. Znałam już jego każdy kawałek na pamięć, chociaż cały był biały. Nie czułam nic. Nie płakałam. Nie jadłam. Nie myślałam. Leżałam okryta po samą szyję. Z łóżka wstawałam tylko by skorzystać z łazienki. Chociaż i to było dla mnie cholernie męczące.

Wszyscy się o mnie martwili. Wiedziałam to. Aiden, Nick i Kelly praktycznie co chwilę zaglądali do mojego pokoju, sprawdzić jak się trzymam. Cora z chłopakami też mnie odwiedziła, ale tylko raz. Jedyne słowa  jakie wypowiedziałam przez te pięć dni, były właśnie skierowane do niej, a brzmiały tak: „wszystko w porządku, możecie wyjść". I może byłam suką, bo się o mnie martwili i chcieli dla mnie jak najlepiej, ale ja chciałam być wtedy sama.

Zachowywałam się niewdzięcznie w stosunku do nich, ale inaczej nie potrafiłam. Nie chciałam nikogo widzieć, z nikim rozmawiać. Chciałam być sama. Bez natrętnych myśli. Ja i pustka.

Jedyną osobą, która ani razu do mnie nie zaglądała był Kaden. Czy byłam tym zdziwiona? Nie. W końcu nawet się nie przyjaźnimy. To moja głupia głowa i serce zaczęły sobie coś wymyślać, aby uprzykrzać mi życie jeszcze bardziej. Czy oczekiwałam, że do mnie przyjdzie? Cholernie. I chociaż podświadomie wiedziałam, że robię sobie tylko złudną nadzieję, gdy drzwi tylko się otwierały, liczyłam że to on. Jednak jak to się mówi, nadzieja matką głupich?