LAKAYIT

15-GÜÇLÜ

Selamlar yine ben!

Ay içimde çok güzel bir his var kesin biri ölecek (evet ben bir otistiğim)

Az önce kahkaha attım lan cidden iyi değilim zengin birisi beni psikiyatriste götürsün pls

╾━╤デ╦︻

"Lan bir günüm de cidden normal geçsin amına koyim!" Dedim arabadan bana bakıp pişmiş kelle gibi sırıtan oruspu çocuklarına bakarken.

Çatışma olacağı kesindi. Merak ettiğim şey yerimi nereden bulduklarıydı. Arabamda GPS olabilir miydi? Eğer öyleyse ne zaman takmışlardı? Ya ben görevdeyken askeriyeye sızmayı başarmışlarsa? Ya... Askeriyede hain varsa? Siktir.

Rahatımı bozmadan Selda Bağcan kasetlerinden birini teype taktım. Sesi yükseltip Uğurlar Olsun şarkısının onlara kadar gitmesine izin verdim. Büyük ihtimal şuan silahlanıp onlara saldırmamı veya kaçmamı bekliyorlardı.

Arabadan inmeyecektim. Arabam, camları da dahil olmak üzere kurşun geçirmezdi. Ailemin ölümünden sonra reşit olup arabayı hurdalıktan alıp tank gibi sağlamlaştırmıştım. Ancak ailemin kokusu bir an bile gitmedi kuzgunumdan.

"Ölmek istemiyorsan in arabadan!" Diye bağırdı birisi. Cevap olarak şarkının sesini biraz daha yükselttim. O sırada da askeriyeden birilerini aramak için telefonumu çıkarmıştım. Lakayıt ekibini aramam gerekiyordu ve şuan ararsam kimliğimi açık etme riskim vardı. Askeriyeden ise sadece Alpay binbaşının numarasını almıştım. Mecbur onu arayacaktım.

"Alo?" Dedi açar açmaz.

"Önümü kestiler." Diyerek durumu hemen özetlemiş oldum.

"Neresi?" Dedi lafı uzatmadan. Canıma minnet.

"Şehir çıkışına doğru. Ankara tabelası." Dedim ve onun tamam demesinden sonra telefonu kapattım. Oruspu çocuklarından birisi tekrar bağırdı.

"Zorluk çıkarma! Vururuz!" Evet yarrağım ben de zaten dünki çocuğum. Ulan senin beni vurmayı götün yemez. İşimi daima sağlama alırım lan ben.

"Vur," Dedim ve rahatça arkama yaslandım. "Ama patlamayı göze al." Arabada bomba vardı. Direksiyonun iç taraflarında bir düğme vardı ve düğmeye bastığım anda araba ve çevresindeki her şey havaya uçacaktı.

Havaya uçmak demişken...

Ulan aklımı seveyim lan ben.

Hemen telefondan tekrar Alpay binbaşıyı aradım. Artık gelmesine gerek yoktu.

"Hallettim." Diyerek telefonu kapattım. Evet, bildiğiniz cevap vermesini beklemeden şak diye suratına kapattım. Nokiamı cebime koydum ve direksiyonumu okşadım. Sonra da tüy gibi hafif bir öpücük kondurdum. Evet, arabamı öptüğüm doğrudur.

Yan taraftaki koltuğun ucundan tutup kaldırarak gizli bölmeyi açığa çıkardım. O ufak kutunun içinde uzaktan kumandalı bomba vardı. Kumandası ise direksiyonun iç tarafındaki düğmeye bağlıydı. Plan basitti.

Bombayı arabaya at, düğmeye bas. Bunu yaparken de uzaklaş.

Bombayı bantladığım yerden zor da olsa çıkardım. Ulan koli bandı...

"Son kez söylüyoruz, in arabadan!" Bunlar kesinlikle acemiydi amına koyim. Şimdiye bir kez de olsa sıkmış olmaları lazımdı. Yine ve yine müziğin sesini yükseltip en sona getirdim.