Blame You

38

Ostatnie dwa tygodnie były dla mnie drogą przez męki. Dieta, której się podjęłam dla dobra Sofii była okrutna. Jedyne do czego doprowadziła, to rozstrój żołądka, obrzydzenie do jedzenia i utrata ośmiu kilogramów. Z tego ostatniego akurat się cieszyłam, ale poza tym niczego pozytywnego nie dostrzegałam.

- Dość tego! - Cris zabrał mi talerz z przed nosa i wyrzucił jego zawartość do śmieci.

- Co ty robisz? - nie miałam siły nawet się z nim kłócić.

- Obiecałaś, że nie będziesz katowała się na siłę tą dietą. Spójrz do czego to doprowadziło. Na myśl o jedzeniu chce ci się wyć, a Sofia jak miała alergię, tak ma. Od tej pory koniec z jakimikolwiek dietami, a mała przechodzi na mleko modyfikowane - postawił puszkę z proszkiem na stole, a obok kurczaka w sosie curry z ryżem i warzywami.

Rozpłakałam się i rzuciłam jemu na szyję. Od kilku dni więcej chodził o kulach, więc mogłam przylgnąć do umięśnionego ciała.

- Kocham cię najbardziej na świecie!

- Ja ciebie też, dlatego nie będę dłużej patrzył, jak się męczysz. Poza tym pokarm chyba sam zaczął ci zanikać?

- Niestety. Jutro, jak będę na wizycie u ginekologa, to poproszę o leki przyspieszające ten proces. Mam przez to wrażenie, że jestem złą matką.

- Przestań wygadywać bzdury. Nie znam drugiej takiej kobiety, jak ty, która tak bardzo poświęcałaby się dla dziecka. Zabieraj się za jedzenie, a ja przygotuję butelkę dla księżniczki.

- Mmmm o matko! Jakie to dobre! - pochłaniałam danie w ekspresowym tempie.

- Powoli, bo nabawisz się niestrawności! - śmiał się ze mnie.

- Wiesz, kiedy wracają nasi zakochańce?

- Josh mówił, że jak uda im się załatwić bilety, to jeszcze dziś, a jak nie, to jutro.

- Pusto tutaj bez nich.

- To prawda. Też przyzwyczaiłem się do ich ciągłej obecności.

Jennifer i Josh dwa tygodnie temu polecieli do Los Angeles, żeby pozałatwiać swoje sprawy. Wiedziałam, że kiedyś będą musieli nas opuścić i wrócić do swojego życia w LA. Na samą myśl o tym chciało mi się płakać, ale nie mogłam przecież zatrzymać ich tutaj na siłę.
Cris świetnie sobie radził podczas rehabilitacji i robił ogromne postępy. Był naprawdę zdeterminowany, by jak najszybciej stanąć na nogach o własnych siłach. Na razie na zmianę chodzi o kulach, a gdy zaczynają boleć go nogi przenosi się na wózek. Dlatego pomoc Josha nie była nam potrzebna. Ja świetnie radziłam sobie w opiece nad córką, oboje dawaliśmy radę. Tak naprawdę to od samego początku nie potrzebowaliśmy ich pomocy, ale dobrze było czuć, że są obok dla nas.

- Muszę pójść na jakieś zakupy, bo wszystkie ubrania są na mnie, albo za duże, albo jeszcze za małe.

- To w czym problem? Pieniędzy nam nie brakuje, a ja zajmę się Sofią.

- W tym, że nie znoszę łażenia od sklepu do sklepu i przymierzania tej góry szmatek. A już na pewno nie lubię robić tego sama, bo albo kupię jakieś gówno, na które namówi mnie ekspedientka tylko po to, żeby się tego pozbyć, albo wrócę z pustymi rękami i w gównianym nastroju. Jakby nie patrzeć dupa zawsze będzie z tyłu - zrezygnowana opadłam na krzesło i wsparłam głowę na ramieniu mężczyzny.

- Muszę przyznać, że pierwszy raz w życiu widzę kobietę, która nie lubi zakupów. A już myślałem, że niczym mnie nie zaskoczysz - pocałował mnie w czoło. - Poczekaj na Jen, razem pójdziecie na rajd po sklepach.