Seed of Doubt (book 1) complete

Chapter 11

Malayo pa lang ay nakita ni Atlas ang police mobile na nakabantay sa labas ng inuupahan na bahay ni Lorelei. At nakaramdam nga siya nang kapanatagan dahil alam niyang ligtas ito.

Itinabi niya ang kaniyang sasakyan at ipinarada sa likuran ng nakaparadang police mobile. At nang mapansin ng mga police na siya ang dumating ay bumaba ang mga ito mula sa nakaparadang sasakyan para batiin siya.

Bumaba siya ng kotse saka niya kinuha mula sa backseat ang isang box ng donut at take out na kape. Bitbit ang binili niya para sa mga kabarong pulis ay lumapit siya sa mga ito.

"Sir, good evening po." Ang bati ng isa sa tatlong pulis sa kaniya. It was almost six in the evening nang makarating siya sa lugar ni Lorelei.

"Good evening, heto pang meryenda," ang kaniyang sabi sabay abot niya ng box at take-out na kape na may isa pang sumobra.

"Ay salamt po sir?" ang sagot ng mga ito sa kaniya at inabot ang kaniyang dalang pang-meryenda. "PInameryenda rin po kami kanina ni ma'am Lorelei, busog na busog po kami."

"Mabuti na yun kaysa naman sa gutmin," ang biro niya. "May...nagpunta ba sa bahaya niya?"

"Meron po sir, kanina, nang lapitan namin sinabi ni ma'am na...mga gamit niya iyun sa university na ipinakiusyo niya na ipdala muna sa bahay niya, kasi online class daw muna siya bukas."

Tumango ang kaniyang ulo, "sige maiwan ko na muna kayo," ang kaniyang pamamaalam sa mga ito at pagkatapos na magpasalamat ang mga itong muli ay naglakad na siya palapita sa bahay ni Lorelei. At hindi nagtagal ay nakaharap na siya sa nakapinid na pintuan. At saka siya gumawa ng mga mahihinang pagkatok. At matiyaga siyang naghintay sa labas.

Hindi naman nagtagal ay narinig na niya ang boses ni Loreleiu mula sa loob.

"Sino iyan?" ang tanong nito. At napansin niyang tila ba may pagdududa ang boses nito. Marahil dahil sa nangyaring kidnapping.

"Atlas." Ang kaniyang sagot at bahagya niyang inilapit ang kaniyang bibig sa kahoy na pinto. At wala pang ilang segundo aya bumukas ang pinto pagkatapos niyang magpakilala. At bumati sa kaniya ang magandang mukha ni Lorelei. At muli niyang naramdaman na tila ba may puwersang humihila sa kaniya rito.

"Atlas!" ang masayang sambit nito ans in her eyes he saw that she was relieved.

"May problema ba? You looked so relieved na makita ako?" ang tanong niya.

Umiling ang ulo ni Lorelei at tipid itong ngumiti, "I am just..." napabuntong-hininga ito at nakita niya ang pamumuo ng mga luha sa mga mata ni Lorelei.

"Are you okey?" ang tanong niyang may pag-aalala.

"No," ang matapat nitong sagot na may pag-iling, "gusto mo bang...pumasok sandali?"

He shouldn't pero hindi na siya nakapagsalita pa dahil sa tumango ang kaniyang ulo at nang hilahin ni Lorelei ang pinto para makapasok siya ay humakbang na siya papasok.

"Gusto mo bang...please maupo ka, uhm, naghahanda ako ng dinner," ang sabi nito sabay talikod at lakad nito papunta sa kusina na kaniya nang nakita noong pasukin niya ang bahay nito. She kept on walking and she kept her back on him at halata pa rin sa tono ng boses nito na mayroon itong inaalala at agam-agam. She sounds like she was about to cry.

"Puwede bang...dito ka na rin maghapunan? Ang dami ko kasing... niluto kasama na ang mga mababait na pulis sa labas...masyadong marami ang...niluto ko." Ang sabi ni Lorelei sa kaniya habang nakatalikod pa rin ito sa kaniya at nakaharap sa kalan kung saan mayroong nakasalang na kaserola. At napansin niya anag mga kamay nito na pinahid ang mga mata.