~သံယောဇဉ်~

part-21

~သံယောဇဉ် ~

အပိုင်း(၂၁)

၇နှစ်ခန့်ကြာပြီးနောက်တွင်.......

ငုဝါ သူနာပြုတက္ကသိုလ်မှ ဘွဲ့ရပြီးနောက်
အစိုးရဆေးရုံကြီးမှာ၂နှစ်နီးပါး
တာဝန်ထမ်းဆောင်ပြီးနောက်...ရန်ကုန်မှ ရွှေကံ့ကော်ဆေးရုံသို့ ပြောင်းလာခဲ့သည်။

သူနာပြုအလုပ်ကို ဝါသနာအရမ်းပါတာမျိုးမဟုတ်ပေမယ့်
မကျန်းမာသည့်လူနာများကို ပြုစုပေးရတာကို
စိတ်ပျော်လာသည်။ ငုဝါ့အတွက် သိပ်မခက်ခဲသည့်အလုပ်လည်းဖြစ်ပြီး သာမန်အလုပ်တွေထက် ဒီသူနာပြုအလုပ်ကို လုပ်ရတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဂုဏ်ယူမိသည်။

ငယ်ငယ်က နိုဘယ်လ်ဆုရှင် နိုက်တင်ဂေးကို အားကျခဲ့မိသလို
ငုဝါကိုယ်တိုင်လည်း သူနာပြုအလုပ်ကို လုပ်ကိုင်ရင်းနှင့် အခုဆို ငုဝါအသက်က ၂၃နှစ်ထဲတွင်ရောက်လို့နေလေပြီ။

မြင်းခြံပြည်သူ့ဆေးရုံကြီးမှာ တာဝန်ထမ်းဆောင်နေပေမယ့်
မြင်းခြံမှာ လုံးဝမနေချင်တာကြောင့် ရန်ကုန်သို့ပြောင်းလာတာလည်းဖြစ်သည်။ ငုဝါတို့ ရွှေကံ့ကော်ဆေးရုံမှ
သူနာပြုတွေအကုန်လုံး အဆောင်သဘောမျိုးဖြင့်
မြေညီထပ်တိုက်ခန်းတစ်လုံးကို စုပြီးငှား၍ နေကြသည်။

မြင်းခြံကိုမရောက်ဖြစ်တာလည်း ကြာလှပြီဖြစ်သည်။ငုဝါ၏
လခတွေထဲမှ တစ်ဝက်ကို လစဥ်တိုင်း kpayဖြင့်သာ တီပိုးကို
လွှဲပေးနေပြီး...မွေးရပ်မြေကို ခြေမချချင်တော့ပါ...

တီပိုး၏ယောကျ်ားဖြစ်သူကိုမမြင်ချင်၊
မတွေ့ချင်တာကြောင့်လည်းပါသည်။

ငုဝါ သူနာပြုတက္ကသိုလ်အပြီး...ဆေးရုံမှာ အလုပ်သင်ဘဝဖြင့်စနေချိန်မှာ တီပိုးက ရင်သားကင်ဆာဖြစ်လို့လာ၏။
အဆင့်၃ဆိုတော့ ကုသလို့ရနိုင်သေးသည့်အတွက်
ငုဝါလည်းတီပိုးကို အားပေးရင်း ကုသမှုခံယူခိုင်းခဲ့သည်။

တီပိုး ကင်ဆာဖြစ်သည်ဆိုမှ ဦးငယ်၏သရုပ်အမှန်က
ပေါ်လို့လာလေသည်။အသက်ကွာသည့် တီပိုးနှင့်ဦးငယ်ကို
ဦးငယ်ဘက်မှအမျိုးတွေက
သဘောမတူကြတာမှန်ပေမယ့်...မိုက်ရိုင်းပြီး
အောက်တန်းကျသည့်အတွေးမျိုးကိုတော့ ထည့်မပေးသင့်ပေ။