Violets Are Blue

Sacrifice? Perhaps

Kabababa ko pa lang ng kotse nang bumungad sa akin ang ilang mga estudyante. Mukhang napaaga ang dating ko't hindi ko pa namataan ang mga kaibigan ko. I have dark circles under my eyes from not sleeping enough—that fucking Henrick was the reason why.

"Who is that?" gulat na turan ng estudyanteng babae. Nakatuon ang mga mata nito sa isang estudyante na kararating lang din.

Napasunod ko ang mga mata kung sino ang tinutukoy ng babae. Binaba ko bahagya ang signature sunglasses na suot ko. My eyes narrowed. Lihim akong napasinghap habang tinututukan ko ang tinutukoy nito. Inis na hinubad ko ang salamin ng tuluyan. Kontra gustong sinilid ko iyon sa bag.

"Let me think," segunda naman ng isa ta's mayamaya ay napasinghap ito nang tuluyang makilala kung sino. "Could it be the weirdo student council president Henrick Russell?" mahinang bulong nito sa kasama na siniko pa ang tagiliran.

"Is he? How is it possible? Did the ugly frog turn into a handsome prince?" Eksaherada at maarteng sabi ng babae na kinangiwi ng labi ko.

Matalas ko na binato ng tingin ang kinaroroonan ni Hernick. Ang puta ay kampanteng bumaba sa motorsiklo na tila isang modelo. His handsome features are quite noticeable to the young women on campus, especially since he's not wearing his old-school glasses for the first time.

"OMG! Surprisingly, someone perceived as a nerd can also be considered attractive," bulalas pa ng isa na hindi maialis ang tingin kay Henrick. "Behind those old-fashioned glasses lies a devastatingly gorgeous presence—it is giving, girls."

"It is really giving," dagdag pa ng isa na tila nakalutang sa ulap.

"Idagdag natin sa listahan, girl!" suhestiyon pa ng isa.

Napairap ako sa narinig na hindi sinasadya. Suddenly, I quickened my steps in the direction of where Henrick stood. Hindi ko napansin  ang mga mata na nakasunod sa akin. Nanaig ang kagustuhan ko na lapitan ang binata.

"Come on, the laspag girl," patutsada ng isa nang tumapat ako sa kanila. Ngumiwi pa ang tatlo na pinasadahan ako ng tingin.

Napabuntong hininga ako sa narinig ngunit pinili ko na huwag pansinin at pinagpatuloy ko ang hakbang sa kinaroroonan ni Henrick hanggang sa narating ko iyon. "Hey!"

Ngumiti ang lalaki. Lumutang sa paningin ko ang kanyang braces. "Good morning, Miss Ramirez—"

Hindi na natuloy ni Henrick ang sasabihin. Naging mabilis ang palad ko na hagipin ang braso niya. Puwersahan ko siyang kinaladkad patungo sa kung saan. Hindi siya kumontra at kusa siyang sumama.

"God! Pati ba naman si Henrick?" parinig ng isang estudyante na nadaanan namin.

Inirapan ko lang ang babae. Mas lalo ko na kinaladkad ang binata na tila ba nakagawa ng malaking kasalanan. Hanggang narating namin ang tahimik na pasilyo saka ko siya binitawan. Naging mabilis ako na dinukot sa loob ng signature bag ko ang isang bagay.

"Isuot mo 'to!" Tumingkayad ako na inabot ang kanyang mukha upang ipasuot sa kanya ng salamin sa mata na sadyang pinaayos ko noong isang araw.

Gulat ang rumihestro sa gwapong mukha ng binata. "I wear my contact lenses—"

"Shut up! Just wear this fucking glasses!" Singhal ko na inayos iyon sa kanyang mukha ngunit ibig ko magsisi kung bakit ako pa mismo ang nagsuot niyon sa mga mata niya. Lihim akong napalunok na nakatitig sa kanyang mukha. Nais ko na lang ayaw huminga nang magtama ang aming mga mata. My heart skips a beat, again holyshit!

"I can see naman. May suot naman ako na lenses," pilit ng binata ngunit nanatili siyang nakayuko bahagya upang bigyan ako ng daan. Kagat niya ang labi na nakatunghay sa akin ng malapitan. Nabibilang ko bawat pakawala niya ng hininga.