Bad Romance

Rozdział 24

Ryan z smutnym grymasem na twarzy patrzał jak młodszy pochyla się nad ubikacją i po raz kolejny zwraca zawartość żołądka. Dookoła unosił się nieprzyjemny kwaśny zapach.

– Nie tylko nadmiaru cukru i alkoholu w ten sposób się pozbywasz. Negatywne emocje również? – Odezwał się starszy, pamiętając jak w zeszłym roku wymiotował po ich wspólnym piciu.

Alan nie miał siły mu odpowiedzieć, czując w ustach ślinę napływającą do jego ust.

– Cieszę się, że ja nie rzygam. Współczuję ci, ale cieszę się, że moje ciało nie umie mi na to pozwolić.

Brunet czekał przy młodszym z kubkiem wody. Gdy ten poczuł, że na razie fala wymiotów ustępuję, przejął ją od niego i wypłukał usta.

– Lepiej ci?

– Nie. – Odparł słabo.

– Będziesz jeszcze wymiotował.

– Nie wiem. – Bo w rzeczywistości obawiał się, że to może nie być jeszcze koniec.

Starszy z smutkiem spojrzał na młodszego, który prezentował się fatalnie. Usiadł obok niego na zimnych kafelkach.

– Chodź. – Powiedział, przyciągając go tyłem do siebie.

Rękę położył na jego czole, odchylając jego głowę do tyłu i opierając na swoim ramieniu. Po chwili miejsce dłoni zastąpił chłodny ręcznik.

Ryan czuł jego ciężki oddech oraz słyszał jak ciężko i ostrożnie przełyka ślinę.

– Śmierdzisz. – Odezwał się słabo młodszy nie otwierając oczu.

– Sorki. Nie mieli fajek o zapachu kwiatów i tęczy. – Odparł. – Już lepiej?

– Troszeczkę.

– Dobrze, że nie zaproponowałem, że przyniosę ci coś do jedzenia, bo raczej pogorszyłoby to tylko sytuację.

Bo faktem jest, że żaden z nich nie zjadł nawet obiadu. To, że młodszy miał czym wymiotować było zadziwiające.

– Chodź. – Powiedział podnosząc się i pomagając wstać młodszemu, który był wyraźnie słaby. – Jest ci właściwie zimno czy ciepło? – Spytał nie wiedząc czy zająć się zimnymi okładami dla niego czy lepiej skupić na dogrzewaniu go.

– Nie jestem pewien. – Odparł ściągając okład z czoła.

Opierając się na starszym dał się zaprowadzić z powrotem do pokoju na prawo. Ponownie znaleźli się w pomieszczeniu oświetlanym jedynie nocną lampką.

Alan bez słowa położył się na łóżku. Poczuł jak zostaje przykryty kołdrą. Nie miał siły na nic. I pomimo zmęczenia, czuł, że tak szybko nie zaśnie.

Leżał czekając na to, co zrobi starszy. Po części liczył, że może położy się za nim i poczuje jak jego ramiona go otulają, a on tym sposobem znajduje się w bezpiecznym miejscu.

Jednak poza tym, że Ryan rzeczywiście położył się na drugiej połowie łóżka nic się nie wydarzyło.

Noc dla obojga nie była łaskawa. Ryan co chwila kręcił się w łóżku, budząc co chwila. I chociaż Alan usnął jako pierwszy, to sen nie był dla niego zbytnio łaskawy. Obudził się co prawda bardziej wypoczęty, lecz nadal nieco słaby.

W zasięgu wzroku nie było żadnego zegara. Za oknem nadal było ciemno, jednak wpadało przez nie wystarczająco dużo światła, by móc dostrzec grymas na twarzy starszego.