De Heks van Komschrei (betaversie)

Hoofdstuk 11 - Terugslag

Met zekere stappen sjokten de paarden van Pien en Peet over de weg die door het landschap van de noordelijke hertogdommen van Baldavië slingerde. De Koningsbaan, zoals de hoofdweg heette die door het hele land slingerde en alle grote steden verbond, was slechts zeven jaar eerder voltooid. Het idee was ontsproten in het brein van koning Wilhelm de Derde, de grootvader van de huidige koning, Boudewijn de Eerste. De Koningsbaan, ook wel gekscherend - maar met enig respect - de Wilhelmweg genoemd, liep eerst van de hoofdstad, Parelmoor naar Domstede; een grote stad vlakbij de hoofdstad. Van daaruit bouwde men verder naar zowel het oosten als het westen, tot ook Groenroo en Tippelstee met de twee voorgenoemde steden waren verbonden. Zo bouwde men door van stad naar stad, tot zeven jaar geleden de verbinding tussen Zonkloof en Lauwerstein voltooid werd. Er werd in het hele land feest gevierd en de koning was zelfs met zijn gevolg naar Zonkloof gekomen om de laatste steen in de weg te slaan. Door de Koningsbaan was de vrije handel en distributie van goederen veel eenvoudiger geworden; paarden en wagens konden veel sneller over de stevige kinderkopjes rijden dan mul zand en modder. De handel in het rijk tussen de verschillende hertogdommen was exponentieel toegenomen en hiermee ook de gemiddelde welvaart in het land.

Niet dat er geen armen meer te vinden waren in Baldavië; er waren nog steeds voldoende bedelaars en andere arme mensen die elke dag als een strijd om te overleven ervoeren. Naar wat Floor had begrepen bedienden de rondreizende vroedvrouwen en genezers ook die mensen die door de rest van de maatschappij liever vergeten of genegeerd werden. Vooral de minder bedeelden en de armen hadden nog wel eens de neiging om met goederen in plaats van de koninklijke munt voor de diensten van de heksen te betalen, hoewel ze begreep dat ze daar waar mogelijk kosteloos geholpen werden.

Terwijl de kar onder invloed van de weg langzaam heen en weer wiegde, tuurde Floor verveeld naar het langzaam voorbij trekkende landschap. Ze hield zichzelf buiten het zicht van een ieder die naar de kar keek - hoe vluchtig ook - uit angst om herkend te worden. Toen ze nog verzorging nodig had was Peet niet van haar zijde geweken, maar nu ze voldoende hersteld was om die dagelijkse zorg niet langer nodig te hebben was Peet naast Pien op de bok gaan zitten, waardoor Floor nu moederziel alleen in de wagen was.

Het saaie landschap gaf Floor de tijd om over een aantal zaken na te denken. Ze had een meer dan donkerbruin vermoeden dat Peets verhuizing naar de bok meer met haar gedrag de vorige dag dan haar fysieke gesteldheid te maken had. Nu, achteraf, had Floor geen idee waarom ze zo uitgevallen was naar Peet. Natuurlijk had ze ergens wel geweten dat Peet weinig terug zou zeggen en dat juist Pien iemand was die het niet van haar zou pikken, maar het was ook niets voor Floor om iemand anders zo te behandelen. Ze was altijd een brave en beleefde jongedame geweest, zelfs als puber. En dat laatste was ze nog steeds, maar dat verklaarde voor haar de uitbarsting niet. Ze schaamde zich er ontzettend voor en zelfs zo erg dat ze juist daarom geen idee had hoe ze haar verontschuldigingen aan Peet en Pien kon aanbieden.

Ondanks haar spijt voor de uitbarsting bleef ze het gevoel houden dat de Tabatha-energie diep in haar lichaam - zat het eigenlijk wel in haar lichaam or ergens anders? - de schuld was van alles wat haar de afgelopen weken overkomen was. Terwijl ze naar een oude wilg staarde die langzaam door haar uitzicht schoof, greep ze half bewust, half onbewust naar die groene massa vloeibare energie die ze dankzij Piens les nu feilloos wist te vinden. Voor haar geestesoog kronkelde en golfde de energie onophoudelijk waardoor het nooit dezelfde vorm vasthield. Ze kon de energie nu voelen en op basaal niveau manipuleren - door het zo ver weg te stoppen dat het voor anderen onvindbaar was - maar toch bleef het ongrijpbaar voor haar.

Diep in gedachten weggezonken duwde ze de energie weg, precies zoals Pien het haar had geleerd. Ze staarde een tijdje in het donker die de verborgen energie achter had gelaten. Toen haalde ze het weer omhoog, om het vrijwel meteen weer weg te duwen. Toen deed ze het weer... en weer... en weer. Tijd verloor alle betekenis en ze bleef de oefening herhalen. Iedere keer dat ze de energie verstopte en weer naar boven haalde begon er boosheid op te borrelen. Met steeds meer van deze emotie begon ze de energie te verstoppen. Daar waar de duw naar de diepte eerst nog zacht en vriendelijk was, werd het steeds meer een venijnige douw. Ook merkte Floor dat de energie zich steeds moeilijker liet wegduwen, wat Floor alleen maar bozer en bozer maakte.