De Heks van Komschrei (betaversie)

Hoofdstuk 36 - Bedelaar

Floor hoorde de schout pal boven haar door de woonwagen schuifelen. Ze hoorde zo nu en dan wat spullen op de grond vallen en het gerinkel van glas ging door merg en been. Buiten het feit dat ze het een vervelend geluid vond, wist ze dat sommige stukken in Peets glaswerk-collectie erg kostbaar waren en enkel door de beste glasblazers van het koninkrijk vervaardigd konden worden.

Ze was blij dat Peet de moeite had genomen om haar op slinkse wijze te attenderen op de enige mogelijke ontsnappingsroute.

'Er is geen enkele andere uitgang uit die woonwagen. Geen achterdeur of iets dergelijks.'

Dat was niet waar en dat wist Peet zelf ook wel. Het was Peet zelf die haar het geheime luik in de vloer van de wagen had getoond met de woorden: 'Mocht je ooit in de val zitten in de woonwagen, gebruik dit dan.' Ze had het gezegd - en laten zien - toen Floor al ruim een maand bij de twee heksen verbleef en het was haar in al die weken nooit opgevallen. Als je niet wist dat het er zat keek je er zo overheen. Het luik volgde naadloos de contouren van de vloer.

Floor keek de straat in. De ochtendzon, die nog maar net boven de horizon verschenen was, maakte lange schaduwen en dreef langzaam de kou van de nacht weg. Het leven in Waterpoort was inmiddels al aardig op gang gekomen; er reden al wat wagens door de straten en ze telde al minstens dertien voetgangers die zich binnen haar blikveld bevonden. Haar hart begon sneller te kloppen en haar ademhaling ging omhoog. Ze was al gespannen doordat ze ternauwernood het luik had weten te bereiken en het vlak voordat de schout de sleutel van de deur van de woonwagen had dichtgedaan stilletjes had gesloten. Als iemand de moeite had genomen om onder de wagen te kijken... Ze durfde er niet eens aan te denken.

Ze keek achter haar, naar de Dansende Bok. Ze kon het wel halen. Daar zou ze veilig zijn. Sjaak en Marie zouden haar vast wel helpen. Maar tegen welke prijs? De mannen van de schout zouden vast in de loop van de dag de woonwagen weer bekijken om te zien of ze er was en als dat niet zo zou blijken te zijn, zouden ze wellicht de herberg doorzoeken. En als ze dan gevonden zou worden, dan zouden Sjaak en Marie ongetwijfeld als medeplichtige gezien worden. Dat kon ze die twee schatten van mensen niet aandoen. Nee, de Dansende Bok was geen optie. Ze moest iets anders verzinnen.

Voorzichtig kroop ze naar de ruimte tussen twee van de wielen en tuurde wederom de straat in, op zoek naar een uitweg. Aan de overkant was een steeg; het was de steeg waarin Pien verdwenen was toen ze met de Edelman meeging. Floor had niet alleen de woorden van Peet wat betreft het luik goed onthouden.

'Als je ooit in de buurt van Rallingen bent en in de problemen bent gekomen, dan ben je veiliger onder de stad dan in de stad. Het gilde zal je zonder twijfel helpen onder te duiken en je beschermen. Je hoeft maar een willekeurige bedelaar in het armenkwartier aan te spreken en binnen een paar minuten kan zelfs de meest kundige achtervolger je niet meer vinden.'

Ze was niet in Rallingen, maar Peet had het gilde een dienst bewezen en was heelhuids teruggekomen. Het dievengilde was haar beste kans om onder te duiken en - als dat mogelijk was - Peet en Pien te helpen. Terwijl ze besloot dat dit de beste oplossing was, of in ieder geval de beste oplossing die ze op dit moment kon bedenken, hoorde ze het kraken van de trap van de woonwagen.

Met een ruk keek ze naar de trap en zag de leren laarzen van de schout uit de woonwagen stappen. Mompelend liep hij naar de zijkant van de wagen en stopte vlak voor de plek waar Floor zich had verscholen. Ze drukte haar hand voor haar mond in de hoop dat dit zou voorkomen dat geen enkel geluid van haar te horen was, vooral haar versnelde ademhaling. Om zo min mogelijk geluid te maken haalde ze heel kort en oppervlakkig adem door haar neus. Toen hoorde ze het kraken van de scharnieren van de luiken die voor het raam zaten. Toen ze de stem van de schout ineens hoorde bestierf ze het bijna.