De Heks van Komschrei (betaversie)

Hoofdstuk 30 - Bijna betrapt

Met een stevige pas had Pien zich door de straten van Waterpoort gehaast. Het was niet dat ze Peet niet vertrouwde. Ze vertrouwde haar vriendin met haar leven, maar wist ook dat ze een stuk zachtaardiger was dan zij. Als Floor haar op de juiste manier wist te bespelen, dan had ze zo haar zin. Dat wist Pien met absolute zekerheid.

De aanwezigheid van Floor had bij Peet latente moedergevoelens opgeroepen. Hoewel zij zich in haar aangeboren onvruchtbaarheid had berust, was Peet het type dat van kleins af aan altijd al moeder had willen zijn. De zorg voor de puber had ze met beide handen aangegrepen en wat Pien betreft iets te fanatiek. Daarbij was Floor een slimme jonge meid die ook heus wel door had dat Peet zichzelf in een soort moederrol aan het wurmen was en zo het gat dat het verlies van haar ouders achter hadden gelaten aan het opvullen was.

Pien was hier heel anders in; ze vond het wel prima zo zonder een kind of het risico om zwanger te geraken. Hoewel ze geen man in haar hart liet, was ze er niet vies van om in te gaan op de aandacht die ze van sommige mannen kreeg. Ze vond dat er niets mis was met een beetje genieten van het gezelschap van een man en het was niet ongewoon voor haar om zo nu en dan een nachtje in het gezelschap van een aanbidder van het andere geslacht door te brengen. In sommige steden die ze aan deden had ze een vaste vrijgezel die er geen moeite mee had om het bed met haar te delen. In Waterpoort had ze geen dergelijke scharrel, maar ze had kapitein Breslaak wel naar haar zien kijken als hij dacht dat ze het niet in de gaten had.

'Wie weet,' grinnikte ze zachtjes in zichzelf. 'We zijn hier nog wel even, dus een beetje plezier maken om de spanning te breken is niets mis mee.'

Met die woorden stond ze voor de deur van de woning van Linette en Joris. Ze trok haar jurk even recht en klopte toen op het hout van de voordeur. Tot haar grote verbazing schoof de deur een klein stukje open.

'Linette? Joris?' vroeg ze terwijl ze voorzichtig om een hoekje van de deur keek. Met kleine stapjes liep ze behoedzaam het huis binnen. Tot haar grote ontsteltenis trof ze binnen een complete chaos aan. Het altijd netjes opgeruimde huis was een grote puinhoop; enkele stoelen van de eetkamertafel lagen op de grond met hiernaast enkele potten en pannen en enkele kastjes waren opengetrokken. Her en der lagen een paar documenten te slingeren en de deur van de slaapkamer stond op een kiertje. Verder was de woonkamer stil en verlaten.

'Linette! Joris!' riep ze uit en rende naar de slaapkamer.

Ze schoot naar binnen en zag dat ook hier alles overhoop was gehaald. Het bed was leeg en zo ook de wieg, die er vlakbij stond. Pien stond aan de grond genageld. Normaal wist ze zichzelf goed te houden in gevaarlijke situaties, maar dit had ze nog nooit meegemaakt. Nog nooit was een cliënt en haar pasgeboren kind op deze wijze verdwenen. Ook Joris en de moeder van Linette waren nergens in de woning te vinden.

'Linette! Joris!' schreeuwde ze nu en keek schichtig om haar heen. Wat moest ze doen? Wat kon ze doen?

Toen hoorde ze ergens in de kamer een zachte kreun. Alsof ze door een bij was gestoken rende ze om het bed heen en zag dat er iemand onder het dekbed lag. Met een ruk trok ze het weg en tot haar schrik zag ze Joris op de grond liggen. Naast hem lag een plas bloed. Toen zag ze het mes in zijn zij. Iemand had het wapen tot aan het lemmet in de kruier gestoken, ongetwijfeld om hem uit te schakelen. Bloed sijpelde uit de wond. Er lag al een behoorlijke plas en Pien durfde niet te schatten hoe lang hij hier al lag. Hij zag al erg bleek, zijn ogen waren gesloten en reageerde nauwelijks op haar aanwezigheid. Hij was op sterven na dood.

'Oh, verdomme!' vloekte ze. 'De schoften! Joris hoor je mij?'

Joris kreunde enkel. Of hij enkel op het geluid wat hij hoorde reageerde of bewust met zijn laatste krachten contact probeerde te maken wist ze niet.