De Heks van Komschrei (betaversie)

Hoofdstuk 13 - De Groene Eikenboom

Peet liep de trap af en betrad de gelagkamer van de Groene Eikenboom. Er waren nog maar twee gasten aanwezig; twee mannen die zachtjes zaten te praten aan een tafeltje in een hoekje van de ruimte. De haard knisperde en knetterde en straalde een warme en huiselijke gloed de bijna lege kamer in. De vele tafels en stoelen stonden netjes en geordend klaar voor de volgende dag, op de twee tafels die nog in gebruik waren na; aan de tweede tafel zaten Pien en Bart. Beide keken op toen ze Peet zagen en wenkte haar naar hun tafeltje toe.

'Slaapt ze nog?' vroeg Pien.

'Ze was net nog even wakker, maar ik heb haar nog maar een kalmeringsmiddel gegeven. Ze voelt zich heel schuldig en durft nu helemaal niet meer naar buiten te komen.'

'Ik kan Josefien wat eten en drinken laten brengen...' opperde Bart, die bijna even bezorgt als Pien keek.

Peet schudde haar hoofd. 'Ik denk dat het beter is dat één van ons wat voor haar meeneemt. Niets ten nadele van Josefien, maar ons kent en vertrouwt ze.'

'Geen probleem,' knikte Bart. 'Als jullie mij even willen excuseren, dan help ik Josefien even met het opdienen van jullie - en ons - avondmaal.' Met dezelfde vriendelijke glimlach die hij al vaker had getoond stond hij op en verdween door een deur achter de toog.

'Bij de Godin,' zuchtte Pien en kneep met duim- en wijsvinger in haar neusbrug. 'Wat kost een puber onder je dak hebben een hoop energie, zeg!'

'Ze kan er zelf ook niets aan doen, Pien,' beargumenteerde Peet. 'Ze heeft gewoon hele heftige dingen meegemaakt. Het is nog maar zo kort geleden; iets meer dan een week. Ze heeft tijd nodig.'

'Ja, dat snap ik. Maar het is steeds zo'n drama met haar... De ene keer is ze ineens boos om bijna niets, de andere keer krijgt ze een paniekaanval, ook om niets.'

Bart was inmiddels de gelagkamer weer binnengekomen en zette een bord voor Piens neus neer. In zijn andere hand had hij een tweede bord en balanceerde een derde op zijn pols. Die zette hij bij Peet neer en ging toen zelf zitten met het overgebleven bord voor zijn neus. Een vrouw met bruin haar in een knot en gekleed in een blouse, rok en met een schort vol vetvlekken plaatste een dienblad met vier kelken en een karaf op de tafel en zette een vierde bord neer. Toen ging ze zelf ook aan tafel zitten.

'Dit is Josefien, mijn prachtige vrouw,' zei Bart.

Peet merkte een trotse ondertoon op. Vriendelijk stelde ze zichzelf voor en toen ze de vrouw goed bekeek, dacht ze wel te begrijpen waarom Bart zo trots was. Josefien was een vrouw van einde dertig, maar het was duidelijk iemand die gracieus ouder werd; ze straalde nog jeugdigheid en passie voor het leven uit en het was goed te zien dat ze in de loop der jaren net zo mooi was gebleven als toen ze nog jong was. Het was nog steeds een bijzonder aantrekkelijke vrouw om te zien.

'Bart overdrijft vaak een beetje,' glimlachte ze schamel en wierp haar man een speelse blik toe.

Peet vond het prachtig om te zien hoe twee mensen die al duidelijk een lang leven samen achter de rug hadden nog zo verliefd op elkaar waren als toen ze elkaar nog maar net hadden leren kennen.

'Hoe gaat het met jullie leerlinge?' vroeg ze oprecht geïnteresseerd toen ze haar stoel aanschoof.

'Al iets beter, lief dat u het vraagt,' antwoordde Peet.

'Zeg maar je tegen u,' glimlachte ze. 'Jullie zijn onder vrienden. Klaas en Dirk daarachter zijn vaste klanten. Ze zijn geen vertrouwelingen, maar zijn nogal op zichzelf. Wij bemoeien ons niet met hun zaken en zij niet met die van ons. Jullie kunnen enigszins vrijuit spreken, mits je het maar zachtjes doet. Boven zijn twee kamers verhuurd, maar die gasten liggen al anderhalf uur op één oor.'