De Heks van Komschrei (betaversie)

Hoofdstuk 24 - Bevalling

Heel voorzichtig stak Joris zijn hoofd om de hoek van de deur, die hij op een kiertje had open gedaan. 'Gaat het?' vroeg hij bezorgd.

'Het gaat prima, Joris,' verzekerde Pien hem. Ergens had ze wel een beetje medelijden met hem. Hij was nog jong; tweeëntwintig, niet meer dan drie jaar ouder dan zijn vrouw. Met het schaamrood op zijn kaken had hij Pien aangesproken en haar gevraagd of ze Linette bij de bevalling van hun kindje wilde bijstaan. Toen Pien zijn huis voor het eerst had betreden, een halve dag geleden, had hij duidelijk moeite gehad zichzelf een houding te geven. Hij was op van de zenuwen en zichtbaar bezorgt om het welzijn van zijn vrouw. Pien begreep het wel; het was ook niet niks om de vrouw van wie je hield in een andere kamer te horen schreeuwen.

Traditiegetrouw was de man in Baldavië niet aanwezig bij de bevalling, of in ieder geval niet in dezelfde ruimte als de vrouw. Pien vond dit een ouderwetse traditie; het algemeen gebruikte argument om het in stand te houden was dat de man toch alleen maar in de weg zou lopen. Zelf was ze van mening dat de man, mits hij zijn kalmte zou weten te bewaren en zijn eigen ego aan de kant kon schuiven, de vrouw prima zou kunnen ondersteunen tijdens het krijgen van hun kind. Haar inschatting van Joris was dat hij dat laatste wel zou kunnen, maar dat eerste niet. De aanstaande vader was een zenuwpees van het ergste soort en de laatste persoon die ze in dezelfde kamer als Linette tijdens haar bevalling wilde hebben.

'Moet ze niet gaan liggen, of zo?' vroeg Joris terwijl hij vol verbazing keek naar zijn vrouw, die haar dikke buik stevig beet hield terwijl ze heen en weer liep bij het voeteneinde van hun bed.

'Laat haar maar. Ze moet de weeën opvangen. Lopen helpt soms.'

'Schiet het al op?' zei hij, nu veel zachter dan zijn vorige vraag.

'Het komt wanneer het komt.'

Linette had nog maar vier centimeter ontsluiting; het zou waarschijnlijk nog uren duren voordat het kindje geboren zou worden. Daarbij had ze ook genoeg bevallingen meegemaakt die van de eerste wee tot de geboorte van het kindje twee dagen hadden geduurd. Een bevalling was meestal een marathon en meestal geen sprint.

'Kook alvast maar wat water. Roep me maar als het klaar is, dan kom ik het zelf wel even halen.'

Joris knikte en de deur vloog met een klap dicht.

Pien hoorde haastige voetstappen bij de deur weglopen. Toen ze zich omdraaide zag ze Linette met een kritisch blik haar kant op kijken, maar onverminderd op haar blote voeten door de kamer schuifelen.

Pien grijnsde. Ze wist wat Linette onuitgesproken liet. 'Natuurlijk heb ik dat nog helemaal niet nodig, maar dan heeft hij nog even wat te doen. Als je straks ook nog een klusje voor hem weet, laat het me dan gerust weten. Nog even en hij valt om van spanning.'

Ondanks haar ongemak moest de hoogzwangere vrouw lachen en en draaide zich hoofdschuddend om haar as om weer naar de andere muur van de kamer te schuifelen.

####

Ergens in de verte hoorde ze een haan kraaien en zag Hennie reageren op het geluid. Het kopje van de hen ging omhoog en ze schudde haar verenkleed uit. Met korte tokjes keek ze vervolgens om haar heen en schoof toen iets op haar stokje opzij.

'Ze Moet straks even kunnen lopen. Ze zit al een paar dagen in dat kleine kooitje,' zei Floor en liet haar hoofd opzij vallen van vermoeidheid.

Peet keek naar de straal ochtendzon die door de luiken naar binnen scheen en de woonwagen vulde met een oranje gloed. 'De waard heeft een klein stukje grond achter de herberg. Ik zal hem vragen of ze er de benen mag strekken, maar dat komt later wel. Hou je het nog vol?'