De Heks van Komschrei (betaversie)

Hoofdstuk 61 - Dametje

Pien zat al aan een tafeltje in de Dansende Bok toen Floor de gelagkamer binnen kwam. De haar inmiddels welbekende geur van het ontbijt dat Sjaak en Marie bijna elke dag serveerde kriebelde in haar neus en deed haar maag grommen. Marie kookte heerlijk, dus Floor had er wel zin in. Met een sierlijke gang liep ze naar de tafel en ging ze tegenover Pien zitten.

Die staarde haar even verbaasd aan. Toen vernauwde haar ogen zich en wees ze met ronddraaiende bewegingen van haar vinger naar het gezicht van haar leerling. 'Zeg, dametje, wat zit er voor zooi op je smoelwerk?'

Floor keek zo onverschillig als ze kon en wist een blos op haar wangen te onderdrukken. 'Dat is make-up.'

'Dat zie ik ook wel. Wat doet het daar?'

Floor hield haar gezicht strak in de plooi. 'Zo zie ik er wat... netter uit. Ik vindt het wel mooi.' Ze had flink geoefend en stelde tevreden vast dat haar lange klanken, die normaal kort en afgekapt klonken, al bijna zo lang waren als madam Boterbloem haar had geleerd. Ze had nog een flink aantal oefeningen gekregen en was nog lang niet op het punt waar ze met haar spraak wilde aankomen, maar ze was goed onderweg. Ze voelde zich zelfs wat trots over haar eigen vooruitgang de afgelopen paar dagen. Boterbloem had haar dan wel weinig complimenten gegeven, maar toen Floor gisteren stiekem meeluisterde naar de telepathische verbinding die er tussen haar en Ludo was, hoorde ze de madam opmerken dat Floor meer vooruitgang boekte dan ze had verwacht. Ludo had toen op zijn beurt zijn trots geuit, maar deze informatie was niet mondeling met de jonge heks gedeeld.

'Ben je in die hoerenkast van de trap gevallen en op je hoofd geland?' Piens sarcastische toon was Floor inmiddels bekend.

'Ik heb het van Natasha gekregen. Ze heeft mij ook geleerd hoe je het aan moet brengen. Ik doe het niet zo overdreven als de meisjes in de Gouden Roos, maar meer zoals de wat deftigere dames uit de hogere stand,' legde Floor uit, nog steeds met een uitdrukking op haar gezicht waarmee ze wilde laten blijken dat ze het de meest gewone zaak ter wereld was.

Pien keek even kort onder tafel, kwam weer omhoog, pakte een stuk brood van de schaal voor hen en nam een flinke hap. Toen begon ze te kauwen. Zonder eerst haar mond leeg te eten ging ze verder: 'En die schoenen met hakjes? Dat loopje van net? Wil je je voordoen als de dochter van een rijke koopman? Je bent en blijft een rondtrekkende geneesvrouw. En ik heb nog nooit een vrouw uit de noordelijke hertogdommen op hakjes zien lopen; de wegen zijn er niet vlak genoeg voor en het is te ver uit de buurt van de grote steden.'

Toen zag Floor de opening voor haar eigen argumentatie. Ze wilde glimlachen, maar hield haar gelaat keurig in de plooi. Ze pakte ook een stuk brood, brak er een stukje vanaf en vlak voordat ze het in haar mond stopte zei ze: 'Precies.'

Dit was niet het antwoord wat Pien had verwacht. Ze staarde Floor met halfopen mond aan en vergat helemaal te kauwen.

'Is alles naar wens?' vroeg Marie, die langs hun tafeltje liep. Ze keek een beetje bezorgd naar Pien.

'Ja hoor. Alles is heerlijk, zoals gewoonlijk,' glimlachte Floor vriendelijk. In de bijna anderhalve week dat ze nu in de stad waren was Marie bij elke ontmoeting met de drie heksen buitengewoon vriendelijk en aardig geweest. En niet omdat ze dat moest; haar houding was oprecht en gewoon onderdeel van haar plezierige karakter.

Toen keek Marie nog eens goed naar Floor. 'Jeetje, meisje. Wat zie jij er chique uit met die make-up. En wat praat je netjes! Je lijkt wel een dame uit de hoofdstad die op doorreis is.'

'Hoe vindt je het?' vroeg Floor met een triomfantelijke blik opzij naar Pien.

'Je ziet er prachtig uit, lieve schat. Echt waar. Als jullie nog iets willen, dan laten jullie het mij weten, toch?' En met die woorden liep ze door naar de volgende tafel.