De Heks van Komschrei (betaversie)

Hoofdstuk 32 - Stuitligging

Peet werd door een aantal gangen naar een kamer dieper in het hol gebracht. Ze had haar arm nog steeds om de arm van de gildemeester gehaakt, die haar stilzwijgend naar de plaats van bestemming bracht. Af en toe keek hij even opzij en iedere keer als hij dat deed wendde Peet haar blik af. Gevoelens die ze al heel lang niet had ervaren borrelden langzaam omhoog, hoezeer ze ook probeerde deze weer terug te stoppen waar ze vandaan kwamen. Ondertussen maakte ze zich nog altijd zorgen over Floor, die ze alleen in de woonwagen had achtergelaten.

Toen bedacht ze zich dat Pien elk moment weer terug kon zijn en dat stelde haar iets gerust. Ze besloot haar zorgen even te laten varen en zich te concentreren op de klus die nu direct op haar pad lag; de bevalling van een nieuw leventje die mogelijk nu al diep in de problemen zat.

De gildemeester deed de deur voor haar open, maar bleef zelf in de gang staan. Het viel Peet op dat hij zijn gelaat uit het zicht hield. Als hij de vader van het kind was, dan moest de aanstaande moeder zijn gezicht al kennen, dus waarom die geheimzinnigheid? Peet keek de kamer in en zag toen twee vrouwen; een jonge vrouw die puffend op bed lag en een iets oudere vrouw die koortsachtig in de weer was met een natte lap en steeds angstvallig om haar heen keek. Peet concludeerde dat de tweede vrouw waarschijnlijk het gezicht van de gildemeester nooit had gezien en uiteraard wilde hij dat zo houden.

'Alina is je patiënt. Betje heeft geprobeerd haar te helpen, maar tot nu toe zonder succes.' De gildemeester gebruikte zijn monotone stem weer. Toen sprak hij zachtjes met zijn eigen stem: 'Zoek mij op als je klaar bent, dan praten we verder. Weet je de weg nog?'

'Ja, ik weet je kamer wel te vinden,' fluisterde Peet terug. Niemand hoefde te weten dat ze nog in gesprek zou gaan met hem. Des te minder mensen het wisten des te beter.

'Succes. Probeer ze allebei te redden.' Toen liep de gildemeester weer in de richting van zijn werkkamer.

'Goed,' zei Peet, liep de kamer in en zette haar tas op een kastje naast het bed waar Alina op lag. Ze pakte een wit schort uit haar tas en trok deze geroutineerd aan. 'Laten we eens kijken wat ik voor jullie kan doen. Ik ben Peet. Jij bent Alina, begrijp ik?'

De jonge vrouw, die Peet ergens halverwege de twintig schatte, knikte enkel terwijl ze een wee weg pufte. Ze keek met angst en wantrouwen opzij.

'Je bent een rondreizende vroedvrouw?' vroeg Betje. Haar voorhoofd glom van het zweet, bijna net zo erg als Alina, wiens lange donkere haren aan weerszijden van haar gezicht plakten.

'Dat klopt,' antwoordde Peet en begon aan de buik van Alina te voelen. 'Dit voelt wat onprettig, maar ik kijk hoe je kindje erbij ligt.'

'Ik heb veel gehoord over rondtrekkende vroedvrouwen. Die schijnen echt heel goed te zijn,' fluisterde Betje hard genoeg zodat Peet het kon horen.

'De gildemeester heeft mij persoonlijk gevraagd om je te helpen,' legde Peet uit.

'Als hij je vertrouwt, dan doe ik dat ook,' zei Alina dapper. Ondanks haar pijn keek ze aandachtig hoe Peet haar buik betastte. 'En?'

'Je kindje ligt in inderdaad verkeerd. Ik wil je niet bang maken, maar ik wil wel eerlijk tegen je zijn. Dit wordt een zware bevalling.'

De moed zonk Alina zichtbaar in de schoenen. 'Oh, bij de goden! Gaat het dood? Ga ik dood?'

Peet zuchtte. 'Ik ben hier gekomen om dat te voorkomen en ik zal alles doen wat in mijn macht ligt.' Maar Peet wist dat ze dit niet kon garanderen. Om de bevallende vrouw niet nog verder overstuur te maken liet ze dit echter onuitgesproken. 'Hoeveel tijd zit er tussen de weeën?'

Betje keek haar met een onnozele blik en een minimaal pruillipje aan. 'Geen flauw idee, mevrouw.'

Instinctief was Peet bij de laatste wee in gedachten gaan tellen en wist al snel zelf het antwoord op de vraag. Aan de reactie van Alina was te zien dat het een vrij milde wee was, wat niet ongebruikelijk was bij een stuitligging. 'Het kindje wil er wel uit, maar dat lukt zo niet. Betje, wil jij met een vochtige lap wat zweet van het voorhoofd van Alina halen? Deppen, niet vegen.' Niet dat het nu erg belangrijk was, maar Peet wilde niet dat Betje in de weg ging lopen of stomme dingen ging zeggen. Ook dat kon Alina overstuur maken, erger dan ze al was.