De Heks van Komschrei (betaversie)

Hoofdstuk 23 - Weeïg

'Goedenavond, Linette. Hoe voel je je?' vroeg Pien met een glimlach terwijl ze haar tas op het nachtkastje naast het bed neerlegde.

De jonge vrouw ademde eerst een wee weg voordat ze antwoord gaf. 'Gaat wel, Pien. Die weeën zijn alleen verschrikkelijk. Ik probeer ze weg te puffen, maar het lukt niet zo goed.' Het zweet stond op haar voorhoofd. 'Ik voel ze heel erg in mijn rug. Ik wordt er gek van.'

'Rugweeën,' wist Pien uit ervaring. 'Ik wou dat ik kon zeggen dat ze zo over zijn, maar dat kan nog wel even duren. Hoeveel tellen zitten er tussen?'

'Het lukt me niet om goed te tellen. De pijn leidt me teveel af,' gaf Linette toe.

Pien sloeg de dekens opzij en wreef haar handen langs elkaar om ze wat warmer te maken. Ze kwam net van buiten en het was een frisse lenteavond. Het laatste wat ze wilde was haar cliënt nog meer ongemak geven dan ze al had door haar ontsluiting met ijskoude vingers te controleren. 'Ik ga even kijken hoe ver je bent. Het duurt maar heel even.' Toen ze er zeker van was dat haar handen warm genoeg waren voerde ze haar controle uit. 'Ik ben bang dat je er nog lang niet bent,' vertelde ze.

Hierna waste ze meteen haar handen in een bakje warm water dat in een hoekje op een stoel stond; hygiëne was erg belangrijk tijdens een bevalling. Toen deed ze haar tas open. Eerst pakte ze er een doek met instrumenten die ze mogelijk nodig had uit en legde die naast haar tas. Toen pakte ze een houdertje met een kristal erin eruit en zette die ook op haar nachtkastje.

'Wat is dat?' vroeg Linette nieuwsgierig.

'Oh,' antwoordde Pien zo onschuldig mogelijk. 'Die heb ik altijd bij me. Het is mijn gelukskristal. Ik ben een beetje bijgelovig.'

Linette zuchtte en wreef over haar buik. 'Ik hoop dat alles goed zal gaan. Het is mijn eerste.'

Pien glimlachte breeduit en gaf haar een knipoog. 'Toevallig moet mijn collega gelijktijdig met mij een bevalling doen. Troost je met de gedachte dat je niet de enige bent die het vannacht zwaar heeft.'

Linette's gezicht betrok en ze vertoonde een van pijn vertrokken grimas. 'Oh, verdorie. Daar komt er weer eentje.' Met haar tanden op elkaar knalde ze er nog een paar krachttermen uit. Zweet liep over haar voorhoofd. Toen de rugwee voorbij was, liet ze zich vermoeid in haar kussen vallen en sloot heel even haar ogen.

Pien maakte handig gebruik van het moment en aaide over het kristal. Ze had tussen de twee weeën in gedachten geteld - een vaardigheid die ze zichzelf in de loop der jaren had aangeleerd - dus wist ze hoeveel tijd er ongeveer voorbijgegaan was. 'Ongeveer zes minuten. Zoals ik al zei; het duurt nog wel even voordat je kindje er klaar voor is.' Het kristal lichtte kortstondig op en doofde toen weer. Pien knikte tevreden.

'Hoe gaat het met Joris?'

Pien liep om het bed heen en maakte een washandje een klein beetje vochtig. Hiermee veegde ze het ergste zweet van het gezicht van haar patiënt. 'Die slijt een geul in de houten vloer om jullie eettafel heen.'

'Het is ook zijn eerste. Volgens mij is hij nog zenuwachtiger dan ik.'

Pien wrong het washandje uit. 'En dat terwijl jij het zware werk moet doen. Is hij wel een beetje lief voor je geweest tijdens je zwangerschap?'

Linette knikte en een liefdevolle glimlach verscheen op haar lippen. Dromerig keek ze voor zich uit. 'Elke avond, ook als hij zelf moe was van zijn werk - hij is kruier - heeft hij mijn voeten gemasseerd. Als ik zeurde over dat ik mijzelf dik vond, riep hij meteen dat hij mij prachtig vond. En tijdens mijn vreetbuien deed hij iedere keer zijn best om te halen waar ik zin in had, zelfs als het al laat was.'

Pien leunde op het voeteneinde van het bed. 'Nog specifieke dingen waar je dan trek in had?' Ze had bijna alle rare combinaties inmiddels wel eens een keer gehoord.