De Heks van Komschrei (betaversie)

Hoofdstuk 41 - Lessen

Floor zat met een rechte rug in een bijzonder nette houding op de stoel in haar kamer. In de andere stoel zat madam Boterbloem, die haar streng aankeek.

Even nadat Betje was vertrokken en Ludo Floor had tegengehouden, was madam Boterbloem binnengekomen. Een kort moment na haar kwam Ludo binnen met een dienblad met hierop een klein, maar voedzaam ontbijt. Ze had Floor gesommeerd het op te eten en was in de stoel tegenover haar gaan zitten. Floor voelde zich hier eerst heel ongemakkelijk bij, want de vrouw hield elke beweging nauwlettend in de gaten. Floor besloot het na een paar minuten te negeren en at netjes haar bord leeg. Toen ze klaar was had de madam aangegeven dat ze het niet slecht gedaan had, maar dat er nog wel wat ruimte voor verbetering was. Floor was intelligent genoeg om zich te realiseren dat zelfs de eetgewoonten van de meisjes in de herenclub netjes en volgens een bepaalde etiquette moesten zijn.

Na het eten was Ludo - zonder geroepen te zijn - weer binnengekomen en had het dienblad weer meegenomen. Floor zag hem en zijn zus een betekenisvolle blik uitwisselen, maar er werd geen woord gewisseld tussen de twee.

Toen Ludo weer weg was, had madam Boterbloem een opmerking gemaakt over Floors belediging van de Baldavische taal en ze legde uit dat hiermee haar accent bedoeld werd. Meteen begon ze met het oefenen om de meest duidelijke noordelijke klanken aan te pakken.

'Oh, ik kan dit niet,' verzuchtte Floor. 'Ik doe echt mijn best, maar ik praat al mijn hele leven zo. Thuis vindt iedereen het heel normaal.'

'Je bent niet meer thuis,' sprak madam Boterbloem bits. 'Onze cliënten wensen niet vermaakt te worden door een knauwende koe, een hinnikend paard, een gakkende eend of een blatende berggeit zoals jij. De manier waarop je deze klanken uitspreekt is onacceptabel. Je kunt net zo goed een bord op je voorhoofd plakken waarop "Noordeling" staat. Ik heb ervoor gezorgd dat je eruit ziet als een chique dame, maar zodra jij je mond open doet, weet iedereen meteen dat je uit de bergen afkomstig bent.' Ze stond op en liep met haar handen in elkaar gevouwen op haar rug naar het schilderij bij het bed. 'Wij bieden onze cliënten dromen; de vrouwen van hun dromen. Vrouwen die niet alleen dingen doen die hun vrouw niet kent of niet wil doen, maar ook een prettige gesprekspartner, een gezelschapsdame in de ruimste zin van het woord. En jij, mijn beste Floriana, bent een nachtmerrie. Maar als ik klaar met je ben, dan zal niemand zelfs maar durven vermoeden dat jij opgegroeid bent in een of ander berggehucht. Je zult klinken alsof je geboren en getogen bent in de hoofdstad en de indruk wekken dat je zelfs geschikt zou kunnen zijn om te werken aan het koninklijk hof. Je uiterlijk, je manieren, de wijze waarop je beweegt, waarop je spreekt... Alles moet perfect zijn.'

'Ik doe echt mijn best, maar zestien jaar dingen op een bepaalde manier uitspreken leer je niet zo snel af,' legde ze uit.

'Bepaalde,' deed Boterbloem voor, aangezien het door de uitspraak van Floor meer klonk als 'bepalde'. 'Leer,' vervolgde ze om het als 'ler' klinkende woord van de heks te corrigeren.

'Bepaaaalde,' herhaalde Floor en overdreef het flink. 'Leeeer.'

'Een stuk beter,' knikte madam Boterbloem goedkeurend. 'Overdrijf het maar gerust. De nuance brengen we later wel aan.'

Toen ging de deur weer open en Ludo stak zijn hoofd om de hoek.

'Wat is er, Ludo?' vroeg Boterbloem.

Het viel Floor op dat hoe bits en kortaf ze ook tegen iedereen sprak, haar toon tegen Ludo leek hetzelfde, maar was toch op de een of andere manier zachter... vriendelijker. Ze concludeerde dat dit moest komen doordat het haar broer was.

'Goed, ik kom meteen.' Toen wendde ze zich tot Floor. 'Ik moet heel even weg. Ludo blijft in de buurt, dus probeer niet je kamer te verlaten. Oefen ondertussen de vier klanken die we net behandeld hebben. Ik verwacht enige verbetering als ik terug ben.' Toen liep ze de deur uit en verliet ze de kamer.

Hoe doet ze dat? vroeg Floor zich in gedachten af. Hij zei niets.

'Waarom kijk je niet gewoon?'

Floor zuchtte. 'Had ik jou niet weggestopt?' De laatste keer dat ze naar haar energie had geluisterd was Pien vreselijk boos geworden. Floor had beloofd geen magie meer te gebruiken totdat Pien en Peet de kans kregen om haar les te geven. Het was te gevaarlijk om te gebruiken zonder de nodige training, dat was haar duidelijk ingepeperd.

'Je bent zo druk met die klanken dat ik weer op mijn plek zit.'

Het was waar dat de spraaklessen van madam Boterbloem uiterste concentratie van haar vereisten. 'Jij weet zeker ook niet hoe ik hieruit kan komen?'

'Met magie, natuurlijk.'

'Dan weet iedereen dat ik een heks ben. Daarbij heb ik het Pien beloofd; geen magie totdat we ver van de stad verwijderd zijn.'

'Magie is het enige wat ik ken. Het enige wat ik je kan leren.'

'Wat bedoelde je dan met dat ik gewoon moet kijken. Hoe Boterbloem en Ludo met elkaar praten, bedoel ik. Wil je mij weer een spreuk aansmeren?'

'Geen spreuk. Sommige dingen die je kunt omdat je mij bij je draagt hebben wel met magie te maken, maar zijn geen spreuken. Schouwen is daar een voorbeeld van.'

'Schouwen? Wat is dat?' Floor wilde haar belofte aan Pien zeker niet verbreken, maar was tegelijkertijd nog altijd een flink nieuwsgierige tiener.

'Het zien wat anderen niet zien of niet kunnen zien. Wat verborgen is. Magische velden bijvoorbeeld.'

'En dat werkt niet via een spreuk?'

'Nee, je kunt het doen wanneer je wilt en het is net als mij verstoppen. Je maakt verbinding met mij, maar zonder mijn energie te manipuleren tot een spreuk. Het is meer een passief vermogen, terwijl spreuken meer een actief vermogen zijn.'

Floor dacht even kort na. Ze was er redelijk zeker van dat ze geen spreuken meer mocht gebruiken van Pien. Als dit... schouwen hetzelfde was als haar energie verstoppen, dan kon het toch geen kwaad? Daar had Pien niets over gezegd. 'Oké, hoe doe ik dat dan?'

'Je kijkt gewoon heel aandachtig naar hetgeen je wilt bekijken. Dan spreek je mij in gedachten aan en probeer je voorbij hetgeen je ziet te kijken. Dan zie je het vanzelf.'

'Dat klinkt vast makkelijker dan het is.'

'Nee hoor. Het is kinderlijk eenvoudig. Het zal je verbazen hoeveel heksen niet eens weten dat ze dit kunnen.'

'Hoe bedoel je?'

'Het is een lang vergeten eigenschap. Door al dat mondelinge overdragen is er vreselijk veel verloren gegaan aan kennis in de loop van vele eeuwen.'

Nu werd Floor pas echt nieuwsgierig. 'Hoe komt het dan dat jij het wel weet?'

Haar energie lachte, of wekte in ieder geval die indruk bij Floor. 'Ik ben geen heks.'

'Wat ben je dan?'

'Ik ben de bron van je krachten.'

'Maar ik begreep van Pien en Peet dat hun energie nooit tegen hen praat. Waarom praat jij wel met mij?'

'Misschien luisteren ze enkel niet.'

'Pien is hartstikke goed in magie. En Peet ook. Ik geloof er niets van. Misschien ben ik gewoon raar.'

'Nee, je bent bijzonder. Je bent de toekomst.'

'Wat bedoel je daarmee?'

'Dat leer je vanzelf. Als de tijd er rijp voor is.' De stem - of eigenlijk het gevoel van communicatie - stierf langzaam weg.

'Nee, wacht!' riep Floor in gedachten, maar het bleef stil.

'Ik wordt krankjorum hier,' mompelde ze. Toen ging ze snel weer verder met haar oefeningen om te voorkomen dat madam Boterbloem boos op haar zou worden als ze zou merken dat Floor zich had laten afleiden. Maar het kostte haar moeite om zich te concentreren; ze voelde zich weer vreselijk eenzaam, machteloos, angstig en verdrietig en ze had geen idee waarom ze dit gevoel zo sterk had. En wat nog veel vreemder was; ze had de sterke indruk dat het niet haar gevoel was, dat ze zo sterk voelde, maar dat van iemand anders.