វាយោរផាត់ស្នេហ៍

ជំ.៥៤: Make me yours

⚠️sm*t

  ពួកគេមកដល់ទល់ដែន នាពេលពាក់កណ្តាលអាធ្រាត។ ដោយសារតែយប់ជ្រៅណាស់ទៅហើយទើបលោកឧត្តមនាវីឯកបានត្រឹមតែមកទទួលពួកគេរួចក៏ត្រូវបានស៊ុងហ៊ុនដេញឱ្យទៅសម្រាកវិញ រីឯនាយដួងក៏ត្រូវបានចាត់ចែងកន្លែងទុកហើយសម្រាប់នាយដូចគ្នា ដូច្នេះហើយក្នុងខណៈនេះ មានតែស៊ុងហ៊ុននិងជេយ៉ុនតែប៉ុណ្ណោះ។
  ជេយ៉ុន ស្រង់ទឹករួចរាល់ ពាក់អាវរលុងធំជាងខ្លួន ព្រោះគេយល់ថាពាក់បែបនេះទើបងាយស្រួលគេង។ កំឡុងពេលរង់ចាំស៊ុងហ៊ុនមកពីងូតទឹកវិញ ជេយ៉ុនបានឃើញ អាល់ប៊ុមរូបថត មិនគិតច្រើន នាយតូចក៏យកវាមកមើលតែម្តង។
ជេយ៉ុន បើកពីមួយទំព័រទៅមួយទំព័រយឺតៗ សង្កេតពិច្ច័យរូបនីមួយៗដោយយកចិត្តទុកដាក់។ ក្នុងនេះសុទ្ធតែជារូបដែលនៅក្នុងបន្ទាយទាំងអស់ មានទាំងរូបថតកំឡុងពេលហ្វឹកហាត់ ទាំងរូបថតជាក្រុម ជាមួយជុងវ៉ុននិងជុងស៊ុង រូបខ្លះក៏ជារូបស៊ុងហ៊ុនតែម្នាក់ឯង។ ជេយ៉ុន ញញឹមនៅពេលបើកមកដល់រូបមួយ រូបនោះគឺជារូបស៊ុងហ៊ុន ប៉ុន្តែគេមិនបានមើលមកកាម៉េរាទេ បើតាមរូបនោះដូចជាកំពុងតែពិភាក្សាអ្វីដ្បិតអីជេយ៉ុនឃើញគេឈរជាមួយបុរសចំណាស់ម្នាក់ដែលខ្លួនពុំចាំថាធ្លាប់ស្គាល់នោះឡើយ។ ជេយ៉ុន អង្អែលរូបរបស់ស៊ុងហ៊ុន ទាំងកែវភ្នែកពោរពេញដោយក្តីស្រលាញ់ ទោះបីរូបទាំងនោះជារូបស-ខ្មៅ តែភាពលេចធ្លោរបស់នាយក្រាស់នៅតែស្តែងចេញមកជានិច្ច មិនថាមើលពីជ្រុងណាក៏ឃើញតែពីភាពសង្ហារ ថ្លៃថ្នូរ និងអង់អាច តើរបស់កម្រទាំងអស់នេះអាចមានក្នុងខ្លួនមនុស្សតែម្នាក់ដោយរបៀបណាទៅ។
  “ រូបនេះអត់ស្អាតទេ អូនកុំមើលវាយូរពេក! ” ស៊ុងហ៊ុន ចូលមកដល់តាំងពីថ្មើរណាក៏មិនដឹង នាយចូលមកអង្គុយពីក្រោយជេយ៉ុន ដាក់ចង្ការលើស្មារខាងស្តាំរបស់ជេយ៉ុន ឯដៃដែលបម្រុងលើកមកឱបចង្កេះតូចក៏បង្ហួសទៅខ្ទប់រូបដែលជេយ៉ុនកំពុងតែមើលវិញ។
  “ មានឯណា សង្ហារសោះ ” ជេយ៉ុន ចាប់កដៃស៊ុងហ៊ុនចេញ តែនាយនោះក្រាញ់ននៀលមិនប្រលែងសោះ មិនតែប៉ុណ្ណឹងនៅនិយាយបង្អូសសម្លេងដូចជាក្មេងងរមិនសុខចិត្តអ៊ីចឹង។
  “ ពេលនោះមកចូលប្រជុំទាំងឈឺ បបូរមាត់ឡើងស្លេក អូនមើលតែភ្នែកក៏ដឹងដែរឡើងរូងខ្មៅ! ” ជេយ៉ុន ដៀងមុខស្នេហាតាមកន្ទុយភ្នែក រួចក៏ចាប់ផ្តើមសើចក្នុងដើមក មានអារម្មណ៍ថាប្រុសម្នាក់នេះកាន់តែគួរឱ្យស្រលាញ់រាល់គ្រប់នាទី។ ជេយ៉ុន សូមចុះចាញ់ បិទសៀវភៅរូបថតនោះទុកទៅកន្លែងដើមវិញ រួចហើយនាយក៏បែរមកប្រឈមមុខជាមួយនិងម្ចាស់បេះដូង ដាក់ដៃទាំងសងលើស្មាទូលាយ។
  “ អូនធ្លាប់ឃើញបងក្បែរស្លាប់ផង តែនៅតែសង្ហារ ” ជេយ៉ុន ញីចុងច្រមុះស្រួចស្លែមនោះលេង និយាយញោះគេ ស៊ុងហ៊ុន ក៏ចាប់ផ្តើមសើចដោយសារតែនឹកឃើញកាលដែលពួកគេទើបតែជួបគ្នាលើកដំបូង នៅពេលដែលគ្រប់យ៉ាងចាប់ផ្តើមពី លោកឧត្តមនាវីនិងក្មេងកោះ។
  “ បងសង្ហាររាល់តែពេលទៅហើយ ” នាយបានចិត្តនិយាយលើកសរសើរខ្លួនឯង នៅថែមទឹកមុខស្រឹមៗបែបគួរឱ្យចង់វាយនោះទៀត ជេយ៉ុនសែនខ្នាញ់ហួស។
  “ បែបនេះអូនមានសំណាងហើយត្រូវទេ? ”
  “ បងទេអ្នកដែលមានសំណាង អូនធ្លាប់ឆ្លុះកញ្ចក់អត់? មានដឹងថាខ្លួនឯងស្អាតប៉ុណ្ណាទេ? ” ជេយ៉ុន ញញឹមដោយមិនចាំបាច់ប្រឹង ថ្ពាល់និងត្រចៀកឡើងក្រហមដោយអំពើរអឆន្ទៈ មិនយូរប៉ុន្មានក៏ឃើញថាបុរសដែលជាដើមហេតុឱ្យគេអៀនចង់ហែកពិភពលោកជាពីរយកមកបាំងមុខនោះកំពុងតែលោរមកកាន់តែជិតទៅៗ។
  “ បើអាច បងចង់ឱ្យអូនខ្ចីភ្នែកបង ឱ្យអូនដឹងថាអូនស្អាតប៉ុណ្ណានៅក្នុងកែវភ្នែកបង ” បញ្ចប់សម្តី បបូរមាត់ទាំទ្វេរក៏ប្រសព្វគ្នាល្មម។ រោមនៅលើប្រាណបះឡើងជ្រោង រំភើបភើតពោះ គ្រប់ម៉ាត់ដែលហាខ្ជាក់ចេញពីបបូរមាត់ស្តើងនោះប្រៀបដូចជាគ្រឿងអន្ទងទាក់ទាញចិត្តឱ្យធ្លាក់ចូលក្នុងរណ្តៅស្នេហ៍ជ្រៅទៅៗ ជេយ៉ុនគិតថានាយគ្មានថ្ងៃចេញផុតពីរណ្តៅនេះទេ(មិនចង់ចេញច្រើនជាង)
ជេយ៉ុន ដូចត្រូវមន្តអាគម ខ្លួនប្រាណប្រែជាទន់និងស្រាលដូចស្ថិតនៅក្នុងលំហអាកាស។ រហូតដល់ខ្នងប៉ប្រះដល់កម្រាលពូកទន់ៗទើបជេយ៉ុនដឹងថារាងកាយរបស់ខ្លួន ត្រូវបានស៊ុងហ៊ុងឡើងទ្រោបពីលើបាត់ទៅហើយ។ ស៊ុងហ៊ុន ប្រលែងពីការថើប សម្លឹងចំភ័ក្រ្តល្អម៉ដ្ឋហ្មង នៅពេលកែវភ្នែកប្រទាក់គ្នា ជេយ៉ុនអាចមើលឃើញយ៉ាងច្បាស់ ពីភាពចង់បាននិងកាមមុច្ឆា បីដូចជាគេចង់បានយូរណាស់មកហើយតែនៅរង់ចាំការអនុញ្ញាតពីខ្លួននាយផ្ទាល់សិន។
  “ ធ្វើឱ្យអូនក្លាយជារបស់បងទៅ ” ជេយ៉ុន ស្រាក់កហើយទាញកាយក្រាស់ចូលមកកាន់តែជិត។ អង្គប្រាណទាំងពីរស្អិតជាប់គ្នាដូចស្ករតាំងម៉ែ សម្លេងខ្សាវៗអមជាមួយនិងខ្យល់ដង្ហើមក្តៅឱនៗ ស៊ុងហ៊ុនប្រាកដចិត្តខ្លួនឯងណាស់ថានិងវង្វេងវង្វាន់ក្រោមស្នាដៃរបស់ជេយ៉ុនមិនខាន។
  នាយគ្រប់គ្រងបបូរមាត់ច្រមិចម្តងទៀត ជាមួយការថើបស្រាលៗប៉ុន្តែអណ្តាតរវាមស្វែងរកច្រកចូលដើម្បីទៅក្រេបយករសស្នេហ៍ពីដៃគូរបស់ខ្លួន។ អាវក្រណាត់សោយឡើងលើដោយការរើបម្រាស់ទៅមកបង្ហាញក្បាលពោះរាបស្មើរឱ្យឃើញពេញភ្នែក ដៃបែកសរសៃរអង្អែលត្រគៀកសាយចុះឡើងបបួលជេយ៉ុនស្រៀវស្រាញបះរោមជ្រោងដូចខ្មោចលង។
  “ អឹមម ” ជេយ៉ុន របូតសម្លេងក្នុងបំពងកជារើយ បបូរមាត់ស្ទាត់ជំនាញមួយគូនោះបានថើបប្រដេញមកដល់គល់ក គេខាំញិញដងកាំបិតជេយ៉ុនជារើយតែប្រុងប្រយ័ត្នមិនបន្សល់ស្នាមអ្វីដែលអាចដាក់ជាការសង្ស័យចំពោះអ្នកដទៃបានទេ។ ដោយមិនអស់ចង់ នាយក៏បានបង្អូសមកក្រោមបន្តិចទៀតដូច្នេះអណ្តាតអត់ឆ្អឹងនិងអាចត្របាក់យកសាច់ពឺងៗនោះមកដាក់ក្រអូមមាត់បាន។ គ្រាន់តែអណ្តាតក្តៅសើមប៉ះត្រង់ចុងរបស់ខ្លួនភ្លាម ជេយ៉ុន ពឺងខ្លួនឡើងដោយឯកឯង តាមកន្ទុយភ្នែកមានហូរទឹកភ្នែកមករឹមៗ ប៉ុន្តែទឹកភ្នែកនោះមិនមែនហូរព្រោះភាពឈឺចាប់ត្រង់ណានោះទេទុកចិត្តចុះ។
“ ស៊ុង.. ស៊ុង.. អូន...ទ្រាំមិនបានទេ ” ហាមាត់និយាយយ៉ាងពិបាក ទម្រាំនិយាយបានមួយម៉ាត់ៗសែនវេទនា បើស៊ុងហ៊ុននៅតែបន្តធ្វើនបែបនេះទៀត ជេយ៉ុនក្រែងតែមិនអាចទប់បានយូរនោះទេ។
  “ បញ្ចេញវាមកបើអូនទ្រាំមិនបាន បញ្ចេញវាមកដើម្បីបង ” គ្រាន់តែប៉ុណ្ណោះល្មមឱ្យជេយ៉ុនប្រលែងមកទាំងអស់ របស់ពិសេសរបស់គេមានរំញ័របន្តិច មិនយូរប៉ុន្មានក៏បញ្ចេញទឹកសខាប់អន្តាយ។ ជេយ៉ុន ទម្លាក់ក្បាលលើពូកវិញទាំងដកដង្ហើមមិនស្មើរគ្នា ក្បាលគេស្រាលស្ងើក អារម្មណ៍នៅរវើររវាយនៅឡើយតែនាយដឹងច្បាស់ណាស់ថាយប់នេះនិងមិនបញ្ចប់ត្រឹមនេះនោះឡើយ ហើយក៏ដូចអ្វីដែលបានគិតពិតមែនព្រោះខោដែលទើបតែលើកមកស្លៀកមុននេះត្រូវបានស៊ុងហ៊ុនចាប់សម្រាតចេញវិញ ជំនួសឱ្យវត្តមានគេចូលមកចន្លោះភ្លៅខ្លួនវិញម្តង។ ស៊ុងហ៊ុន ចាក់ប្រេងម្លិះនៅលើដំបងសាច់ដែលកំពុងតែរីកមាឌ នាយសាប់វាពីរបីដងដើម្បីឱ្យវាកាន់តែរឹងមុននិងនាំយកវាទៅជ្រៀតចូលក្នុងកន្លែងដ៏សែនតូចចង្អៀត។
“ អ្ហឹក! ” លាន់មាត់តែមួយអឹករួចក៏ចំហមាត់ធ្លុង ជេយ៉ុនមិនប្រាកដថាស៊ុងហ៊ុនដាក់ចូលអស់ឬនៅទេតែគេមានអារម្មណ៍ថាណែន។ អារម្មណ៍ពេលនេះសែនពិបាកបរិយាយ វាឈឺលាយឡំនិងភាពសុខស្រួលបន្តិច ជេយ៉ុនខ្ញាំកម្រាលស្ទើរតែរហែកនៅពេលដែលស៊ុងហ៊ុនព្យាយាមកម្រើក។
  “ ហឹក..ហឹក ឈ-ឈឺណាស់ ” ដៃទាំងគូលើកដាក់លើស្មារទូលាយ ជេយ៉ុនខ្ញាំស្មារនាយឡើងក្រចកធ្លុះចូលសាច់ទៅហើយ តែស៊ុងហ៊ុនមិនបានខ្វល់ពីភាពឈឺចាប់តិចតួចនោះទេ អ្វីដែលនាយខ្វល់នោះគឺជេយ៉ុន។ ស៊ុងហ៊ុន បង្អាក់សកម្មភាពភ្លាមៗដោយគ្រាន់តែជេយ៉ុននិយាយថាឈឺតែប៉ុណ្ណោះ។
  “ យ៉ាងម៉េចហើយ? អូនមិនអីទេមែនទេ? ”
  “ ឈឺ.. ” ទឹកភ្នែកព្រិចៗដក់ពេញកែវភ្នែក មាត់ពេបតិចៗមើលទៅដូចប្រឹងទប់ខ្លាំងណាស់។ ស៊ុងហ៊ុនឱនទៅថើបទឹកភ្នែកនៅលើថ្ពាល់នោះចេញ អង្អែលត្រកៀកសាយថ្នមៗជួយសម្រួលដល់គេ។
  “ បងអាចបន្តបានហើយ ” បន្ទាប់ពីស៊ុងហ៊ុន បង្អាក់អស់មួយសន្ទុះ យល់ថាអាចសម្របបានហើយទើបជេយ៉ុនបើកភ្លើងបៃតង ឱ្យគេបន្តអ្វីដែលមិនទាន់បញ្ចប់។ ស៊ុងហ៊ុន រង្គើរដោលតិចៗនៅបារម្ភនៅឡើយខ្លាចជេយ៉ុននៅតែឈឺ។
  “ អ្ហាស៎! ” ជើងស្រឡូនត្រូវបានគេយកដាកគងលើស្មារ ជេយ៉ុនថ្ងូររហឹមព្រោះតែអារម្មណ៍ដែលទទួលបានពីអ្នកម្ខាង។ វានៅឈឺតិចតួចប៉ុន្តែក៏មកទាំងព្រមជាមួយនិងអារម្មណ៍សុខស្រួល នាយតូចខ្ញាំកម្រាលពូកស្ទើរតែរហែកចេញពីគ្នាទៅហើយនៅពេលដែលយូរទៅស៊ុងហ៊ុនប្រើកម្លាំងកាន់តែខ្លាំងទៅ។
  “ ស៊ុង- ស៊ុង អូនជិតចេញហើយ ” បញ្ជាក់ប្រាប់មុនទុកជាដំណឹង គ្រាន់តែបានលើដូចនេះស៊ុងហ៊ុន បន្ថែលល្បឿនកាន់តែលឿនដើម្បីបំពេញបំណងជេយ៉ុន។
  “ ចាំបន្តិច ចាំបញ្ចេញវាមកជាមួយបងណា ” និយាយចប់មិនបានប៉ុន្មានផង ជេយ៉ុនក៏បញ្ចេញសារធាតុខាប់អន្តាយចេញមក ដំណក់ខ្លះក៏បានធ្លាក់ទៅលើពោះរបស់នាយ ចំណែកឯស៊ុងហ៊ុនក៏កំពុងតែបញ្ចូលសារធាតុដូចគ្នានោះទៅក្នុងខ្លួនរបស់នាយ។ នៅពេលដែលស៊ុងហ៊ុនដករបស់គេចេញ ជេយ៉ុនទទួលដឹងពីទឹកខាប់ៗដែលកំពុងតែហូរចេញពីតំបន់ពិសេសរបស់គេ។
  “ អ្ហឹក! ស៊ុងហ៊ុន បងធ្វើអីហ្នឹង? ” មិនទាន់បាត់ដង្ហក់ស្រួលបួលផង ស៊ុងហ៊ុនក៏ចាប់ញែកភ្លៅនាយចេញហើយត្រសុលខ្លួនចូលមកម្តងទៀត។ ហើយជេយ៉ុនក៏ត្រូវរមួលខ្លួនសារជាថ្មីនៅពេលដែលអណ្តាតគ្រឺមបានប៉ះពាល់ទៅលើភាពទន់ជ្រាយរបស់ខ្លួន។ អណ្តាតនេះដូចជាប្រសព្វគ្រប់យ៉ាង ប្រសព្វទាំងនិយាយ ពូកែទាំងគ្រលាស់ក្រលែង មិនយូរប៉ុន្មានអ័រម៉ូនដែលបានបញ្ចូលមុននេះក៏ត្រូវបានស៊ុងហ៊ុនសម្អាតអស់។
  “ អូនធ្លាប់ដឹងហើយមែនទេ ថាបងមិនស្កប់ស្កល់ត្រឹមម្តងនោះឡើយ ” នាយសណ្តូកជើង លើកជេយ៉ុនឱ្យអង្គុយលើត្រគៀកខ្លួនដូចជេយ៉ុននេះទម្ងន់ប៉ុនស្រមោចអ៊ីចឹង។ ដៃបែកសរសៃនោះអង្អែលលើចង្កេះអង្រ្កងទៅមកទាំងសែនមានមោទនភាពលើខ្លួនឯង មើលចុះគ្រាន់តែដៃនាយម្ខាងក្រសោបចង្កេះជេយ៉ុនស្ទើរតែជុំទៅហើយ។ នេះមកពីគេតូចពេក ឬក៏នាយមាឌធំ?
  “ អ្ហាក៎! ” ភ្លាមៗស៊ុងហ៊ុន ស៊កបញ្ចូលដំបងសាច់ចូលទៅក្នុងល្អាងស្នេហ៍នោះម្តងទៀតរហូតដល់កប់គល់ មិនទុកពេលឱ្យជេយ៉ុនបានដកដង្ហើមស្រួលបួល ស៊ុងហ៊ុនក៏ប្រើកម្លាំងរង្គើរមិនសំចៃដៃ។
  “ យប់នេះ.. បងនិងធ្វើឱ្យអូនលែងចាំអ្នកណាទាំងអស់ក្រៅពីបង...”

រង់ចាំភាគបន្ត....
Might (or might not) unpunished after 24 hours 🥹