✓ | Sweet Vanilla Kiss

CHAPTER 21

[Chapter 21]

Brainwelyn

Wala na bang ibibigat pa 'tong araw na ito? Last practice day ko 'to, umasa akong makakatikim na ako ng ginhawa dahil tatlong araw na lang at event day na, pero isang malaking trahedya lang ang nangyari.

Mabuti nga at nakauwi din ako ng bahay sa huli. Gusto ko na talaga magkulong sa kwarto at ilabas ang lahat ng nararamdaman ko.

Tumingin ako sa malaking teddy bear ko na si Renny, "Sorry, Renny, ikaw ang magiging punching bag ko ngayon. Stress reliever ba," nanlulumo kong ngiti sa kaniya.

But anyway, bago ako magwala dito, I wonder how Steven's doing now?

Sa lagay niya ngayon, responsibilidad kong kamustahin man lang siya, kahit sa messages man lang.

Nagtipa ako.

Me: Hello Steven?

Me: Sana okay ka na ngayon.

Me: Again, sorry talaga.

I hope this message finds him. I hope his heart break ends right away, nakakasulasok talaga sa feeling na may nasaktan kang tao.

My heart ached with every passing moment that went by without a response from him. The longer I waited, the more guilt and anxiety built up inside me.

I pleaded silently for him to respond, to say something, anything, that might ease the turmoil within me.

But as the hours dragged on with no word from him, my guilt only intensified, growing into a heavy weight that threatened to consume me whole.

"Nararamdaman ko na ang sarili ko ah. . ."

It's about time.

Sumugod ako kay Renny at pinagsasapak ito hanggang sa maging mala wrestling na ang ginawa namin.

Sa ganitong paraan, nagagawa kong mapagaan ang mga damdamin ko.

Noong ulitin ni Steven ang babala ko sa kaniya na kapag tinanggihan niya ang grasya, sa susunod ay ang grasya naman ang tatanggi sa kaniya.

Noong binalik niya sa 'kin 'yon, nakadama ako ng kaba sa sarili ko.

Nangyari sa kaniya kaagad ang babala ko. For sure, ako ang susunod sa kaniya!

What the hell, hindi ko na dapat sinabi sa kaniya 'yon! Maligno ata ang pagpapasa ng kasabihang iyon!

Bigla na lang tumunog ng malakas na katok ang pinto ko.

"Brainwelyn! Huwag ka nga'ng maingay diyan!" Sermon ni Mama lang pala.

Caught up in the heat of the moment, I didn't realize how hard I was punching my teddy bear. It wasn't until I paused for a moment, my breath coming in ragged gasps, that I realized just how much noise I had been making.