✓ | Sweet Vanilla Kiss

CHAPTER 42

[Chapter 42]

Charles

I really miss Brainwelyn now. . . .

Natabunan ng school activities si Brainwelyn dahil palapit na ang exams nila. Mas napapadalas ang pagre-review niya at sinasabay niya pa ito sa pagtatrabaho niya.

Isang araw nag-chat na lang siya sa 'kin na kakailanganin niya daw muna ng academic hiatus sa shift. Pinayagan ko siya dahil mas importante nga naman ang pag-aaral niya ngayon.

Nakakalungkot lang na hindi ko siya makakasama ng ilang linggo. Nagagawa pa din naman naming mag-chat, kaya lang ay kakaunting oras lang ang mayroon kami dahil bukod sa may trabaho pa ako mag-isa dito sa Coffee Clock, mas inaaalala niya ang oras na gugugulin niya sa activities.

Goddamnit, I really wish she'd be here by my side. I'm really missing her face. I wanna kiss her so bad once I see her again.

Mag-isa lang akong nagtatrabaho sa mga lumipas na dalawang linggo. Dahil nag-resign na si Dana, peace of mind na ako. Mas mabuti nang ganito, kahit mag-isa at bising-bisi.

"Isang caramel macchiato nga," order ng nagkukumpulang mga babaeng estudyante sa harap ko. As usual, naggigitgitan ang mga ito sa kilig, pabulong-bulong pa ng kung ano-anong mga bagay.

"Alright, anything else?" sagot ko naman dito. Hindi ko sila tinatapunan ng tingin at tanging nakatutok lang sa screen ng register.

Nang mapansin kong matagal nang hindi umiimik ang customer. Tumingala ako para makita kung ano bang nangyayari. Nahihiya pala ang babae. Nakangisi siya at pasimpleng naghawi ng buhok sa oras na harapin ko siya.

Napaismid lang ako sa ginawa ng babae. This is really itching me.

"Um-" pabebeng humagikgik ang babae sabay salit ng tingin sa mga kaibigan niyang sinusulsulan naman ang ginagawa niya.

"And. . . number niyo? I guess." Kilig pa nitong hagikgik.

I knew it. Kinurot ko ang pagitan ng mga kilay ko sa irita. Hindi naman nila nakita iyon dahil masyado silang nagsaya nang lakas loob iyong sinabi ng babae.

"Alright. xxxx-xxx-xxxx," tugon ko sa kaniya.

Natuliro lang ang babae habang nanlalaki ang mata. Sa gulat niya ay ang mga kaibigan na niya ang sumubaybay para isulat ang number na sinabi ko.

This is not the first time I've done this antic. Obviously, that's the cafe's number. Why the hell would I give my number to strangers?

The girls seemed satisfied as they leave. Dumeretso na lang ako sa paggawa ng mga order nila.

. . . . .

Another day passed. Kapansin-pansing mas dumami ang tumatawag sa number ng Cafe ngayon.

Kapag sasagutin ko naman ito, mga walang kwentang bagay lang naman ang sinasabi nila.