✓ | Sweet Vanilla Kiss

CHAPTER 37

[Chapter 37]

Charles

After the moment I kissed Brainwelyn, everything felt awkward. But the feeling I had while pressing my lips to her felt amazing. I've never been this happy in my life.

I must admit, it felt like an awesome excitement for me.

Huli na ang lahat. Tuluyan nang sinakop ni Brainwelyn ang isip ko and it's just hard to forget now.

Nandito ako ngayon sa labas ng gate ng cafe, iniintay si Brainwelyn. Maya-maya lang ay lumabas na siya.

Papalapit pa lang siya ay kumakabog na ang puso ko. Para bang may kung anong surpresang nagbabadya sa akin kahit ang totoo ay wala naman.

Humarap siya sa akin, nababalisa sa pagtayo. Nang aksidenteng magtama ang tingin namin sa isa't-isa ay agad kaming umatras at tinago sa isa't-isa ang pamumula ng pisngi namin.

Fuck it, why am I like this? This is definitely making me lose my cool.

"Um. . . sige. Uuwi na ako, Charles. Nagte-text na kasi si Mama," nauutal niyang sabi. Hanggang ngayon ay nilalamon pa din siya ng hiya at alinlangan, at ganoon din ako.

Pero pinigilan ko siya. Napahawak ako sa kaniyang kamay nang umakmang siyang maglakad paalis. Kaya napalingon siya sa akin nang maramdaman ang aking kapit.

"Wait," pagpigil ko sa kaniya. I don't usually speak like this but really--fuck this, wala man lang akong matapos na salita kapag nakakaharap ko na siya.

"Let me drive you," alok ko sa kaniya. Sa huli ay nakapagpakawala ako ng magaan na ngiti. I can feel the side effect of the kiss finally lingering away from me.

Lumawak ang ngiti ni Brainwelyn sa kaniyang labi, noong mahawakan ko ang pulso niya, iniba niya ang posisyon at tuluyan nang nilasap ang paghawak sa aking kamay.

We intertwined our hands as I lead the way to my car. She tried to enter the car, but I refused to let her proceed, determined to assume the gentlemanly responsibility of opening the door for her.

Gulat ang inabot niya nang pagbuksan ko siya ng pinto. Asiwa siyang ngumiti bago siya pumasok sa loob. Sinigurado ko ding ikabit ang seatbelt sa kaniya para safe siya.

Pagkatapos ko siyang asikasuhin ay pumasok na din ako sa kotse at binuksan ang makina saka nagmaneho.

"Charles?" tawag sa akin ni Brainwelyn sa paos na boses.

Sinulyapan ko siya saglit ng tingin para malaman niyang nakikinig ako.

"Pwede ba tayong magpatugtog?" I was surprised by her request. We never listened to music together in a car. Not even a local radio line.

This might be our first time. Also my first time knowing Brainwelyn is fond of music.

I persistently nodded my head, "Surely!" sunod ko sa kaniya.