Falling In Love With The Red Flag Guy

25(Z)

စြဲညႇိဳ႕စိတ္တို​ေဒါသျဖစ္ရလြန္းလို႔ ​ေျခဖ်ားလက္ဖ်ား​ေတြပင္ ​ေအးစက္တုန္ခါ​ခ်င္​ေနသည္။ စိတ္ကိုတင္းၿပီး က်​ေနတဲ့မ်က္ရည္​ေတြကိုျဖစ္သလိုပြတ္သုတ္ရင္း အသံမထြက္မိ​ေအာင္ အံပင္ႀကိတ္ထားရသည္။
​ဂြမ္းစကိုညႇပ္နဲ႔ညႇပ္ၿပီးမွ ေဆးရည္​ဆြတ္ၿပီး အနာမက်က္​ႏိုင္သည့္​ေက်ာျပင္​ေလးကို ဖြဖြတို႔​ေပးရသည္။ ဒဏ္ရာအ​ေဟာင္း​ေပၚမွ ဒဏ္ရာသစ္​ေတြဟာ ျမင္ရက္စရာမရွိပါ။

​ေနထိုင္မ​ေကာင္းျဖစ္သြားတာပင္ တစ္ပတ္​ေက်ာ္။ နာတယ္က်ဥ္တယ္ညည္းညဴတာလည္းမရွိသလို၊ ငိုလည္းမငို။ သီတင္းကြၽတ္​ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အိမ္ျပန္​ေရာက္လာလို႔သာ ​ေမာင္​ေလး​ေဝဒနာ​ေတြကို စြဲညႇိဳ႕သိရသည္။ အရင္က​ေတာ့ မိဘ​ေတြရန္ပြဲထဲမွာ ​ေမာင္ႏွမႏွစ္​ေယာက္ မ်က္ႏွာငယ္​ေလးနဲ႔ဖက္ငိုၿပီး အျပန္အလွန္ႏွစ္သိမ့္အား​ေပးႏိုင္ခဲ့​ေသးသည္။ စြဲညႇိဳ႕ မႏွစ္ကကိုးတန္း​ေရာက္ၿပီး ​ေဘာ္ဒါ​ေဆာင္သြားလိုက္တည္းက ​ေမာင္​ေလးတစ္​ေယာက္ထဲျဖစ္က်န္​ေနရ၏။ တကယ္ဆို စြဲညႇိဳ႕မသြားခ်င္။ စြဲညႇိဳ႕မရွိရင္ ​ေမာင္​ေလးတစ္​ေယာက္ထဲ အရာရာခါးစည္းခံရမွာကို သိ​ေနတာ​ေတာင္မွ ​ေမာင္​ေလးကိုယ္တိုင္ သြား​ေစခ်င္လြန္းလို႔ စြဲညႇိဳ႕သြားခဲ့ရသည္။

လူပ်ိဳ​ေပါက္ျဖစ္ၿပီးအ႐ြယ္​​ေရာက္လာတဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ​ေမ​ေမ့ကိုအဆုံးစြန္ဆုံးကာကြယ္​ေပး​ေနခဲ့မွာ ​ေမးၾကည့္စရာပင္မလို။ ​ေမးၾကည့္လည္း စိတ္ရွည္လက္ရွည္​ေျဖသည့္ အ႐ြယ္က​ေလးမဟုတ္​ေတာ့ပါ။ စားခ်င္​ေသာက္ခ်င္တာ၊ လိုခ်င္တပ္မက္တာပင္ မပူဆာတတ္​ေတာ့​ေအာင္ အ႐ြယ္​ေရာက္သူ​ေလးျဖစ္​လာ၏။ အခုလည္း စြဲညႇိဳ႕ကသာ မ်က္ရည္​ေတြခိုးက်​ေနတာ သူက အနာကို​ေဆးထည့္ရလို႔ စပ္တယ္၊ နာတယ္​ေျပာၿပီး တြန္႔သြားတာပင္မရွိ။ အက်ႌခြၽတ္လ်က္​ေလးနဲ႔ ၿခံဝင္းထဲက ဇလပ္ပန္း​ျဖဴျဖဴ​ေတြကို​​ေငးၿပီး ခဲျခစ္ပန္းခ်ီဆြဲ​ေနသည္။

"သားငယ္"

"အင္း"

"ဗ်ာလို႔ထူး​ေလ"

"ဘာ​ေျပာမလို႔လဲ။ ​ေျပာ​ေလ"

"ဗ်ာလို႔အရင္ထူး"