UNDER Series #3: Close your eyes, Valentina.

SPECIAL CHAPTER

Cliioz POV

4:00 am

I woke up beside this lovely woman that I never though I'll hold into.

Nakayakap siya sa akin ng mahigpit, habang nakabaon ang mukha sa dibdib ko. I was just softly caressing her skin as if she was still the same baby I tried to snatch away back then.

Mas lalong humigpit ang yakap niya sa akin nang maramdaman ang kilos ko, tanging pagngiti na lang ang tumakas sa mga labi ko habang nakadikit siya sa akin.

Ibinalik ko ang mga yakap niya, at bahagyang hinalikan ang noo nito.

Whenever I was with her, I felt the peace I thought didn't exist.

Tuwing kasama ko si Valentina, parang ang lahat ng bagay ay sumasang ayon sa akin na para bang pagmamahal lang ang alam kong emosyon kapag nasa paligid ko siya.

This woman was the person who made me feel I was loved after what I've been through. She was the woman who embraced me in her arms freely after knowing what happened to me.

Wala ni isang salitang lumabas sa bibig niya nang malaman niya ang nangyari sa akin, at ayun ang pinaka hindi ko makakalimutan na reaksyon niya. She just hugged me, and made me feel that I wasn't alone.

There are times when words aren't what we need to hear; it's the sincerity of the person we run into.

Hindi natin kailangan mag salita para iparating sa mga taong mahal natin na nandito lang tayo, tanging ang presensya lang nila na may masasandalan tayo ang siyang importante.

And that was what my woman did. She embraced me, and everything went well.

Ang hirap bitawan ng nakaraan ko, lalo na nang humingi ng kapatawaran ko ang babaeng yun na ngayon ay tinuturing na niyang kapatid.

Oo, masakit pero kita ko naman sa mga mata ng taong yun ang totoong pagsisi sa mga ginawa niya.

She was also a victim of her mind that her mom made her into one.

Natagalan ako sa pagbitaw sa galit ko sa kanya, pero hindi rin naman nila ako pinilit at laging pinapaala sa akin na hindi ko sila kailangan patawarin.

But, the smile that my woman made me let go of the grudge that I felt.

Siguro masyado lang mabait ang asawa ko, na muli niyang tinggap ang mga taong yun sa buhay namin at nadamay lang ako sa gaan ng pakiramdamn niya sa paligid.

I may forgiven them, but the pain that they caused me still affected my heart, leaving scars that time could never fully heal.

Masyado ko lang mahal ang babaeng nasa tabi ko, na kaya kong bitawan ang lahat para sa kanya at talikuran ang sarili kong nakaraan para lang makita siyang masaya.

I'm about to close my eyes again and tightly hold my wife when I heard our door squeak.

"Daddy! Mommy! Wake up!"

Inaantok pang ipinaling ko ang mga mata sa direksyon ng boses na iyun.

Halos takasan naman ako ng kaluluwa ko ng biglang magtatalon ito sa kama na siyang hinihigaan namin.

"Darling, careful. Baka maapakan mo Mommy mo." I hissed on my morning voice.

Naramdaman ko naman ang dahan dahang pagising ng asawa ko, at inaantok na tumingin sa anak namin.

"Aray..." She hummed when our daughter suddenly dived into our bed.

Natawa na lang ako dahil doon, at nagbigay ng espasyo sa gitna namin ng asawa ko para makahiga ang isa kong pang anghel.