UNDER Series #3: Close your eyes, Valentina.

CHAPTER 35

"Damn, walang tubig!"

Pag dadabog ko sa sarili ko dahil wala pa nga pa lang supply dito sa kusina, dahil nga kakarating lang namin.

Napasalmpa na lang ako sa kahoy na upuan, at sinandal ang likuran ko sa lamesang kaharap nito.

It was an eight fit table, with a straight wood chair that can fit a lot of people. Ang lutuan din dito ay kailangang gamitan ng kahoy, at wala akong ideya kung paano namin gagamit ito.

Ipinikit ko ang mga mata ko habang nakasandal doon, hindi ko kasi maintindihan kung bakit pati dito ay kailangan akong habulin ng imahe ng babaeng yun.

But on the other hand, I'm wondering if she was okay...

"Girl! Bakit mo pa kailangan isipin kung anong kalagayan nung babaeng yun?!" Mahinang diin ko sa sarili ko.

Hinayaan ko lang kumalma ang sarili, dahil siguro kung nilingon ko ang taas ko ay paniguradong baka inatake na ako sa puso dahil sa kaba at takot.

Hinawakan ko ang dibdib ko, dahil sunod sunod ang araw na nakaramdam ako ng pangingirot doon at hindi yun maganda.

I need to lessen my stress and heavy emotions cause I don't want to see things in the dark.

Sensetibo ako sa lahat ng emosyon, kaya alam ko na agad kung anong mangyayari sa akin kapag nasobrahan ako. I might die right ahead.

Isang dampi ng malambot na labi ang siyang nag pamulat sa mga mata ko, hanggang sa nakita ko sa ulohan ko si Clioz na hinalikan ako.

"Why are you here?" He softly asked as he sat beside me.

Muli kong pinikit ang mga mata ko, at hinayan lang siya sa tabi ko.

"Hey..." He called, as I could feel his hands grabbing mine.

Ang lambot ng hawak niya doon habang marahan na hinihimas ang likuran ng palad ko gamit ang hinlalaki niya.

I slowly turned my head in his direction as I opened my eyes.

"Nothing," I lied.

Ang lambot ng mga ngiti niya sa akin, at sinandal din ang ulo nito sa lamesa tska tumingin sa direksyon ko.

"You're lying," He hissed.

"I'm not."

"You are." Pag pupumilit niya sa akin.

Nangunot na lang ang noo ko dahil doon, tska iniwasan ang mga tingin niya sa akin.

"Nakaalis na yung bata–"

"Why did you scream? I know that was not because of that kid." Pag putol niya sa akin.

Umayos ang postura nito, pero naka iling pa rin ang ulo sa akin habang nakatingin. Lumapit din ito sa posisyon ko at marahan na hinawakan ang pisngi ko.

"Did you see her again?" He asked as if he knew what had happened.

Hindi ako nag salita, at iniwasan lang ang mga tingin niya.

Ayukong sabihin na muntik ko na naman makita ang babaeng yun, at baka isipin niya pa na nababaliw ako. Ayuko naman mag mukhang baliw sa harap niya, dahil baka iwan niya ako dito kapag nalaman niyang may gumugulo sa utak ko–

"I want you to know na pwede mong sabihin sa akin lahat," he cut off my thoughts. "You don't need to be afraid to ask for help from now on, hindi ka na nag iisa dito. Hindi mo na kailangan sarilin ang problema mo, andito na ako..." Pag lalahad niya.

Malambot niyang kinuha ang pisngi ko at iniharap sa kanya ang mga tingin ko, naka ngiti siya sa akin na para bang sinasabing okay lang ang lahat.

"I would gladly listen to everything that's running through your mind," He smiled. "So...would you tell me what's our problem, princess?" He asked, which made me feel the clouds.