UNDER Series #3: Close your eyes, Valentina.

CHAPTER 17

"Why did you do that on your own wedding day?" I hissed.

Diretso lang ang tingin ko sa babaeng nasa harapan ko.

Gumala ang mga mata ko mula ulo hanggang paa niya, ang daming pasa nito. Mukhang bago pa ang mga ito, dahil kita ang pamumula sa bawat parte ng katawan niya.

Isang malaking sugat sa labi ang pumukaw sa atensyon ko, mukhang pumutok ito dahil sa isang malakas na bagay na tumama dito. Halata rin sa mukha ng babae ang pamamaga ng mga mata nito, na alam ko nang umiyak ito.

Maiksi ang buhok ng babae, na nagkalat na sa mukha niya. Mukhang wala ng pake ang babaeng ito sa kung anong itsura niyang humarap sa akin.

Naningkit naman ang mata ko ng makitang nakabenda ang mga kamay nito.

I slowly walked toward her as I leaned in to match her position. Nakaupo kasi sa kama niya ang babae, at nakayuko.

Sinilip ko ang mukha nito, na pilit na iniiwasan ang mga tingin ko.

Muling akong tumayo at nilibot ang sarili ko sa kwarto ng babae. Bumaba ang tingin ko sa isang litrato na naka display sa lamesa sa gilid ng kama niya.

Inangat ko iyun, tska napansin na hindi lalaki ang kasama niya sa litrato na ito.

Isang pag ngisi ang lumabas sa bibig ko ng makita ko ang kamay ng kasama nito, nakapulupot kasi ito sa bewang ng babae habang masaya sila sa litrato.

Pinagala ko pa ulit ang mata ko sa mga litrato, at nakita ang parehong taong kasama niya. Laging andon ang taong yun sa bawat litrato.

"It was just a show that you love your groom, huh?" I smiled as I continued venturing into her room.

Wala akong narinig na kung ano sa babae, at isang bookmark sa isang libro ang nakita ko.

"You want to ruin your marriage, even if it means it can harm your family's name," I uttered as I pulled out the bookmark. "This woman isn't just your friend, right?" I asked as I lifted the picture frame and the tag in her direction.

Kita ko ang paglunok ng babae, nang mapagtanto kung anong ibig kong sabihin.

"Kailangan mo magsalita, if you want me to help you." I hissed.

Dahan dahan akong lumapit sa posisyon niya, tska marahang inangat mukha niyang puno ng galos.

Alam na alam ko kung saan galing ang mga sugat na ito, isa lang naman ang pwedeng gumawa nito habang kalmado ang pamilya niya. It was her parents who did this.

They happily accepted me into their mansion as if their daughter wasn't wrecked.

"P-paano mo pa ako tutulungan, kung binayaran ka na ni Daddy."

"They paid me to turn things the other way around, to blame someone." I stated, "Hindi nila ako binayaran para hayaan ka; now tell me what you really want, and I'll find a way to help you." I chimed.

I slowly lifted her chin as I fixed her hair and softly put it behind her hair. I smiled at her while caressing her bruised face with my thumb.

"If you want to live your life, be brave enough to speak for yourself." I uttered, "And the first step to being able to live by yourself is to ask for help."

"Help? "Walang tutulong sa akin dito, lahat sila si Daddy ang sinusunod."

"Sino ang nagsabi na kailangan mong humingi ng tulong sa iba?" I cut her off, as I could see her brows furrowed. "Ask yourself to help yourself. Ikaw lang ang tanging kalaban mo, kapag natulungan mo na ang sarili mo, the least you can think of is how other people will help you." I smiled.