Little Malik

Aynanın karşısına geçtiğimde elimi henüz belirgin bile olmayan karnıma yerleştirmiştim.

Bu, muhteşemdi.

Daha alışamamış olsam bile onun varlığını bilmek beni iyi hissettirmişti ve sanki bu dünyada ki en güzel duyguydu.

Onu daha fazla hissedeceğim ve kucağıma alıp tutacağım günü sabırsızlıkla bekliyordum ama kalbim onun heyecanına nasıl dayanacaktı bilmiyorum.

Her anne gibi benimde tek istediğim yavruma en kısa zamanda kavuşmaktı. Daha öncelerde genç yaşta anne olmanın kötü olduğunu düşünürdüm ama şu an bu küçük bebeğe şimdiden bağlanmıştım. Çok çok farklıydı bu his.

Zayn arkadan keyifsizce homurdandı.

"Onu gerçekten doğuracak mısın?"

Yüz ifadem bir anda değişirken kaşlarımı çattım.

"Elbette." dedim sakin olmaya çalışarak. "O ikimizin bebeği Zayn."

Ela gözleri benden ayrılıp cama çevrilirken "Ona baba olamam." diye kısık seste konuştu. Sözleri ile içime kötü hislerini bırakıp kaçmış gibiydi.

"Olamaz mısın, olmaz mısın?" Sinirle tısladım. İlk öğrendiğinde sevinmiş gibiydi ama şu an kesinlikle karamsardı ve hislerini bana da bulaştırıyordu.

"Avery." diye söylendi ayağa kalkarken. Bana iyice yaklaştı ve karşımda durdu.

"Sen ona iyi bir anne olacağını düşünüyor musun güzelim?"

Sorusu ile bir anlık duraksadım ama hemen sonra "Elbette." diye belirttim. "Ona çok iyi bir anne olacağım, sende çok iyi bir baba olacaksın."

Yüzünü buruştu. "Saçmalıyorsun."

"Saçmalayan sensin Zayn." Elini tuttum ve yavaşça karnıma yerleştirdim. "Burada ikimizin bir parçası var ve bizim sevgimize muhtaç sevgilim." Ela gözleri gözlerime kilitlendi. Benim aksime nasıl bu kadar heycansızdı bir fikrim gerçekten yoktu. Oysa ben bu habere benden bile çok sevineceğini düşünmüştüm.

Konuşmak için dudaklarını araladı ama ben ondan önce davranarak konuştum.

"Düşünsene, sana benzeyen küçük bir bebek. Kime zararı olacak ki? Bizim sorumluluğumuz altında bir prens veya prenses muhteşem değil mi? Bizim bebeğimiz Zayn, bizim."

Aşık olduğum ela gözleri benim isteğimin aksine cansız ve olumsuz duygular taşıyarak bakıyordu ve bu kalbime yakın bir yerlerde derin bir yara açılmasına sebep oldu.

Elini karnımdan çekip bana bakmadan hırsla odadan çıkarken açtığı yara kapanması zor şekilde büyüdü ve ben ağlamamak için kendimi zor tutar hâle geldim.

Suskunluğunu ve gözlerine yayılmış olan kötümserliği düşünmemeye çalıştım.

Kabul etmek zorundaydı. Zamanla alışırdı ve kendi kanından olan minik bebeğimizi severdi.

Çünkü karnımda bizim bir parçamız varken ikimizden birinin bu küçük bebeğe ihanet etme gibi bir şansı asla olamazdı.