Gözlerimi yavaşça araladığımda artık ışıktan yoksun değildim.
Ancak içime öyle bir acı oturmuştu ki soluduğum havayı zehir gibi hissediyordum.
Beni yok etmek isteyen en etkili zehir gibi..
Bakışlarımı yavaşça yanımda ki koltukta oturan Zayn'e çevirdim.
Ela gözleri buğulanmış, gözlerinin etrafı kızarmıştı.
Ancak ne kadar samimiydi, kalbi benim ki kadar acıyla yanıyor muydu bilmiyordum.
Gözlerini odanın beyaz yerinden ayırıp bana çevirdiğinde onun bu haline kahkahalarla gülmek isterdim.
İçimde ki kini bu şekilde ona aktarabilirmişim gibi hissettim ama öyle olmayacaktı.
Asla olmazdı.
"İstediğin oldu değil mi?" diye sordum sessizce. Kaybettiğim sesim cesaretten yoksun bir köşede saklanırken konuşmak hiç olmadığı kadar zordu benim için.
Çünkü söyleyeceği her kelime, bana vereceği her cevap gerçek olduğu kadar can yakıcıydı da.
Büyük bir ateşin, kızıl alevleri kadar yakıcı.
Yanağımdan akan sıcaklığı da hissediyordum.
Boynuma doğru süzülürken sanki bir yandan da içime akıyordu.
Ortam sessizdi.
Hava soğuk, solunan oksijen zararlı.
Bedenim yanıyordu ama ruhum üşüyordu.
Sadece içim soğuktu. Kalbim adeta buz tutmuştu.
Dolu gözlerimle ona bakmaya devam ediyordum.
Rolünü iyi oynuyordu. Gerçekten kendine 'üzgün' görüntüsü vermeyi başarmıştı.
Oysa bu onu mutlu etmeliydi.
Bunca zaman bunu istemişti.
"Neden üzgünsün Zayn?" diye sordum ona. "Sevinsene. Bara git, içki iç, kutla bunu."
"Avery."diye soludu sessizce.
Gerçekler onunda canını yakıyor muydu?
"İstediğin oldu işte." Diye bildirdim ona bakarken. "İstediğin oldu."
Kafasını ellerinin arasına alırken susuyordu.
Susmak, bir cevap mıydı şu an?
Şu an, yaşadığım bu saniye, içimde çığlıklar koparken susmak bir cevap mıydı, yoksa çektiğim acıya eklenen bir ceza daha mı?
Gözlerim yattığım odanın tavanına çevrilirken odanın kapısı açıldı ve beyaz kıyafetleri ile orta yaşlı hemşire içeri girdi.
Amacı bedenimin sağlığı için uğraşmaktı ama şu an benim ruhum yaralıydı.
Kalbim keskin bir bıçak tarafından vahşice kesilmiş gibi acıyor, ondan akan kan bütün bedenime hüznü ve nefreti yayıyordu.
"Hiç merak etme."dedim Zayn'e. "Bundan sonra beni görmeyeceksin."
Kalp ona yapılan hatayı sevdiği için defalarca affederdi belki de ama açtığı yaralar üstüne gelen hatalarla daha da büyürken asla kapanmazdı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Little Malik
Fanfiction"Hislerimi yok etmek için çabaladığın her saniyede kollarımı bebeğime daha çok saracağım. Ondan nefret ediyor olabilirsin, ama bizi bir bütün olarak seveceksin."
