Gece Klaus'un ağlaması beni hiç uyutmamıştı.
Odasında yaklaşık yirmi dakika onu susturmaya çalışmış ve en sonunda onu beşiğine yatırıp geriye çekilmiştim.
Daha şiddetli bir şekilde ağlamaya başlamışken bende yere çöküp ağlmaya başladım.
Bir türlü susmuyordu.
Zorlukla nefes almaya çalıştım ve gözlerimi yumdum.
Ağlama sesine dayanamıyordum ama ona yardım da edemiyordum.
Bana yaklaşan adımları gördüm.
Zayn hızlı adımlarla beşiğe yaklaşırken ben tam tersini yapıp odadan çıktım.
Keşke benim ağlamam Klaus'u susturmaya yetseydi ama o huysuzlanmıştı hatta belkide bir ağrısı vardı.
Kendimi yatağın içine atıp yüzümü yastığa gömdüm ve ağlamaya öyle devam ettim.
Ne kadar süre öyle kaldım bilmiyordum ama bir süre sonra evde ki tek ağlama sesi bana aitti.
Klaus susmuştu.
Derin bir nefes alıp rahatlamak için zorladım kendimi.
Sonrasında zaten Zayn yatağa yaklaşmıştı. Yatağa yatmadan önce "İyi misin?" diye sordu. "Su getireyim mi?"
Başımı yastıktan kaldırıp ona baktım. Biraz kızgın ve biraz da yorgun gibiydi.
"Hiçbir şey istemiyorum."
Çünkü zaten istediğim tek şey az önce oldu ve oğlum ağlamayı bıraktı.
Zayn yatağa uzanırken "Neden ağladın?" diye sordu. "O ağlarken senin de ağlamanın çare olmayacağını söylemiştim."
"Biliyorum." Başımı yastığa normal bir şekilde uzattım ve ince pikeyi daha çok üstüme çektim. "Onun ağlamasına dayanamıyorum."
"Ve o ağlarken ona eşlik ediyorsun. Bu ikinci kez oluyor Avery."
Elini belime koyduğunu hissettim. Söz konusu Klaus olunca hassas davranmayı seçebiliyordu.
"Özür dilerim ama yapamıyorum işte." Göz yaşlarım bir biri ardını takip ederken onları durdurmak için çabalamadım bile.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Little Malik
Fanfiction"Hislerimi yok etmek için çabaladığın her saniyede kollarımı bebeğime daha çok saracağım. Ondan nefret ediyor olabilirsin, ama bizi bir bütün olarak seveceksin."
