Dolgun dudaklarının kucağında ki küçük yüzün etrafında gezişini büyük bir gülümsemeyle birlikte seyrederken kapının köşesinde kalmayı tercih ettim.
Ela gözleri Klaus'un yüzünü seyrederken ona aldığım derin nefeslerle eşlik ediyordum.
"Miniğim." diye fısıldadığını işittim, küçük bir fısıltı ile.
O saniyelerde öyle güzel hissediyordu ki kalbim, bunun anlamını dökecek kelimeleri seçemiyordum bile.
Avuçlarımın arasında büyük bir parça mutluluk vardı ve ben onu korumak için çabalıyordum.
Çünkü hep istediğim buydu.
İçimde minik bir kalp taşıdığımı öğrendiğimden itibaren her gün tek istediğim burada bu manzarayı görmekti.
Hak ettiğim görsel bu diye düşünüyordum hep.
Hayatımda en çok sevdiğim iki erkekle birlikte bir fotoğraf çerçevesinin içindeyim.
Bana sunulan bu gülüşleri içimde muhafaza etmek isterken, etrafımda ki kötü gözlerden kaçmaya çalışıyorum.
Birbiriyle çarpışıp ardından karışan iki güzel renk gibi farklı bir tonumuzu belli ederken dahi hep en mutlu renklerde gezinmeyi diliyordum.
Sessiz bir nefesi daha solurken Zayn'in "Avery." diyerek bana doğru adımladığını gördüm.
Yanıma gelmeden önce uyuyan küçük oğlumuzu beşiğine yatırmıştı.
Bana doğru attığı her adımda gülümsemem biraz daha yansıdı onun güzel yüzüne.
"Sarıl bana." dedi nefesi tenime doğru işlerken. "Sarıl bana ve hatıramda ki bütün yanlışları sil Avery."
Bakışlarımız kesişirken gözlerimi bir an olsun elalarından ayırmadan seyretmeye devam ettim.
Tam olarak sezemediğim o duyguların içinde kendi yansımamla birlikte boğulmaya devam ediyordum.
"Sizi çok seviyorum." dedi sessizce. "Bana kazandırdıkların için teşekkür etmekten asla bıkmayacağım." Başını boynuma yaslayıp birkaç küçük öpücük bıraktı.
"Kendime yeni bir iş bulmam gerekiyor." sesi etrafı doldurduğu sırada elleri kollarımdaydı. "Yeni ve daha güzel bir eve ihtiyacımız var. İçini bizim için özel anılarla süslemek istiyorum."
İnce parmakları saçlarımı geriye doğru itti ve gözlerimiz bir kez daha birbiriyle buluştu. "Bir de senin yeni bir soyada ihtiyacın var Avery."
Gülüşlerimiz birbirine karışırken dudaklarımızı birleştirdim ve odanın içinde ki sessizlik içinde yavaş yavaş öptük birbirimizi.
İçimizde ki özlemi gidermek isterken bedenlerimizin yakınlaşması kaçınılmazdı.
Onun kokusunu daha da yakından solurken huzurla rahatlıyordum.
Dudaklarımızın ayrıldığı o küçük saniyedeyse onun "Özür dilerim." diye fısıldadığını duydum ama zorlukla işittiğim o sessiz cümleye bir anlam ya da neden yükleyemeden dudakları bir kez daha dudaklarımı buldu.
***
"Sürekli telefonuna bakıp durma Avery. Bir sorun olursa annen zaten arar." Bıkkın sesi bir kez daha kulaklarıma dolduğunda derin bir nefes alarak telefonumun ekranını kilitleyip çantama koydum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Little Malik
Fanfic"Hislerimi yok etmek için çabaladığın her saniyede kollarımı bebeğime daha çok saracağım. Ondan nefret ediyor olabilirsin, ama bizi bir bütün olarak seveceksin."
