Undercover Agents [Book 1/2/3]

Hoofdstuk 64

* Hoofdstuk 64 *

[Justin]

's nachts word ik wild door mekaar geschud. Het zorgt ervoor dat ik met een klap op de grond beland. Ik kreun en kijk over de rand van het bed, naar Brooke die snel in en uit ademt. " Brooke? Is er iets? " Ik klim op het bed en sla mijn armen om haar heen. " Baby ... Pijn ... Hier " Ze pakt mijn linkerhand en legt hem op haar buik.

Ik moet niet nadenken over wat ik nu ga doen. We gaan naar het ziekenhuis en daarmee uit. Ik help haar recht en doe haar vlug een jas aan, voor ik haar naar beneden draag en in de auto zet. De hele tijd blijft ze snel in en uit ademen alsof het de enige manier is om geen pijn te hebben.

Normaal duurt de rit een 10 minuten, maar halverwege ligt Brooke met haar hoofd tegen het autoraampje. " Brooke? " Ik maak mijn ogen kort los van het verkeer en merk dat haar ogen gesloten zijn. " Brooke? Brooke! Antwoord! " Ik schud haar wat door elkaar, maar krijg nog steeds geen antwoord. Shit!

De rest van de rit rij ik minstens 20 kilmoter per uur te snel. Het kan me niet schelen wie ik allemaal in gevaar breng. * Het enige waar ik aan kan denken is Brooke. Zodra we aankomen pak ik haar uit de auto en ren met haar naar binnen. Daar zien ze gelukkig de ernst van de situatie in. Het enige waar ik het niet mee eens ben is dat ik in de gang moet wachten. Begrijpen ze dan niet hoe ongerust ik ben?! Het gaat hier om mijn vrouw en ongeboren kind! Wie weet wat is er met hen aan de hand!

Ik ijsbeer heen en weer in de gang en kijk de hele tijd naar de deur waarin Brooke daarnet verdwenen is, samen met de dokters. Ze zit er nog maar een paar minuten als ze terug naar buiten komen. Zonder iets te zeggen lopen ze de andere kant uit. Ik ren meteen achter hen aan. " wat gaan jullie doen? Wat heeft ze? Is het erg? " Ik kijk van Brooke naar een dokter en word tegengehouden aan een deur.

Eén van de verpleegster blijft bij mij. " Er is blijkbaar een probleem met de navelstreng van de baby. Die zit rond het hoofdje en daardoor krijgt de baby te weinig lucht. We gaan nu een spoedkeizersnede uitvoeren. Kan u iemand bellen om wat spullen te komen brengen? Of iemand die u kan bijstaan? " Ik blijf de verpleegster even met open mond aanstaren. De baby komt! De baby komt! Is het enige dat door mijn hoofd gaat.

" Kan ik niet bij haar blijven? " vraag ik zacht. De verpleegster kijkt even achter zich. " U kan vanop een afstandje meekijken als u dat wil " Natuurlijk wil ik dat! Wat is dat nu voor een vraag! Ik loop achter haar aan, terwijl ik Bryan's nummer intoets. Zijn stem klinkt na de tweede keer proberen door de telefoon. " Wat? " Ik vertel hem zo snel mogelijk alles wat ik weet en druk af zodra ze me naar het kamertje brengen vanaf waar ik mag toekijken. Hij krijgt zelfs geen ' tot straks ' of iets dergelijks.

Mijn blik is op Brooke gefixeerd. Ze ligt al op de operatie tafel en ze doen wat ontsmetting op haar buik, waar ze straks een snee gaan maken om de baby eruit te halen. Hopelijk is alles oke met de baby. De kans dat het hier iets aan overhoudt is natuurlijk reeël. En Brooke. Als zij hier iets aan overhoudt dan zou ik het mezelf nooit vergeven! 

* Ik wil even zeggen dat ik het absoluut niet eens ben met mensen die te snel rijden in het verkeer. Ze brengen anderen daarmee in gevaar. 

A/N: De baby komt :O In het volgende hoofdstuk naam & geslacht. Iemand een idee wat het zou kunnen zijn? 

Vote/Comment/Follow