Undercover Agents [Book 1/2/3]

Hoofdstuk 72

Hoofdstuk 72

[Justin]

Langzaam ga ik de trap op en zoek de juiste deur. Eén van de twee zit op de slot, dus weet ik zeker dat ik de juiste gevonden heb. Ik zucht nog even voor ik mijn hand naar de klink laat gaan. Maar zodra ik de deur geopend heb en een stap verder zet hoor ik een schot. Wat later volgt de pijn.

Mijn hand rijkt meteen naar mijn buik toe en door de pijn zak ik op mijn knieën. Ik til mijn hoofd op en zie Sofie voor me staan. Ze heeft het pistool nog steeds in haar handen en richt het nog steeds op mij. " Leg het op de grond " zegt ze. Ik zou op haar kunnen schieten, maar door mijn positie en mijn wond beslis ik toch maar om haar te gehoorzamen.

Ik schuif het pistool wat van me weg en laat me verder op de grond zakken. Er komt meer en meer bloed op mijn hand terecht en ik druk nog wat harder op de wonde. Ik wil net iets zeggen tegen haar of ik zie haar blik verschuiven. Brooke staat in de deuropening. " Sofie, laat ons alsjeblieft gaan. Het is het beste voor iedereen " " Leg het weg " zegt ze met trillende stem. Ik hoor een pistool over de grond schuiven. De twee blijven een gesprek voeren, waar ik geen deel aan neem. De pijn is te erg om te beginnen praten. Wel versta ik alles wat ze zeggen.

" Waarom doe je dit Sofie? Wat hebben we je misdaan? " " Je hebt hem van ons afgepakt! Jullie hebben hem vermoord! Jullie hebben de vader van mijn zoon vermoord! " Er klinkt babygehuil op de achtergrond. Te ver weg om van Charlotte te komen, dus ik denk dat er een tweede baby moet zijn. " Jullie dochter verdient geen ouders! Net zoals mijn zoon geen vader zal hebben! "

" De politie zal sowieso naar hier komen Sofie. Ze weten dat jij het bent die Charlotte heeft. Je kan jezelf nog altijd redden. En wat moet je zoon als jij in de gevangenis zit? Geef ons het pistool en we zullen vertellen dat je hebt meegewerkt " Ik hoor wat voetstappen en wat later komt Brooke naast me zitten. Ze kijkt ongerust. " Alleen maar een schotwonde. Niets ernstigs " zeg ik tegen haar. Ze glimlacht naar me en ze staat opnieuw recht. Ze gaat waarschijnlijk Charlotte halen. Wat later zet ze zich opnieuw naast me neer, met Charlotte in haar armen. In één hand heeft ze haar gsm. Een ambulance aan het bellen.

Het enige waar ik me op kan concentreren is het feit dat Charlotte terug bij ons is. " We zijn weer een gezin. " zeg ik tegen haar. Mijn hand, die niet op de wonde ligt, gaat naar Charlotte's hoofdje. Ik wrijf erover in afwachting van de ambulance.

Die brengt me naar het ziekenhuis. Nadat de kogel eruit gehaald is en ik gehecht ben, komen Charlotte en Brooke naar me toe. Zodra ze bij me zijn sla ik mijn armen, voorzichtig, om hen heen. " Het is allemaal voorbij. We kunnen eindelijk een gezin zijn en we moeten nergens meer bang voor zijn " Ik geef ze allebei een kus en glimlach naar Brooke. " Eindelijk "

A/N: Het laatste hoofdstuk :) Het volgende zal de epiloog zijn :) Er is niet echt zoveel gebeurd in dit hoofdstuk, maar ik dacht dat jullie misschien nog wel wouden weten wat er voor en na hoofdstuk 71 gebeurd was :)

Vote/Comment/Follow