Undercover Agents [Book 1/2/3]

Hoofdstuk 52

~ Hoofdstuk 52 ~ 

[Justin]

De ringtoon van mijn gsm geeft aan dat het nu mijn beurt is om op zoek te gaan naar trouwkleren. Aangezien we beiden Bryan moeten delen bij deze taak hoop ik toch stiekem een glimp op te vangen van aar trouwjurk. Zoniet, dan probeer ik te polsen bij Bryan. Vlug bekijk ik het adres en snel ernaartoe.

Gelukkig kan ze nog op hem rekenen , anders zo ze helemaal verloren zijn. Hij is ook de enige die ik volledig vertrouw in haar buurt, na alles wat er gebeurt is met Taylor. Mijn gedachten gaan terug naar een week na haar bevrijding.

We waren in een paar baby-boekjes aan het kijken, vooral op zoek naar een mooie jongensnaam toen de bel ging. Iedereen belde eerst naar mij om te vragen of ze op bezoek mochten komen. Veel bezoek liet ik niet toe, omdat Brooke toen nog altijd, en begrijpelijk, verdriet had. Veel bezoek kon ze ook niet aan. Daarom was ik verbaasd dat de deurbel ging, want niemand had laten weten dat ze op bezoek zouden komen. Langzaam stond ik recht en ging naar de voordeur toe. Het bleek de postbode te zijn. Een aangetekende brief. Ik hechtte er zoveel aandacht niet aan, behalve toen ik zag wat voor brief het was. Een doodsbrief! Taylor's doodsbrief op precies te zijn! Geen greintje respect hadden ze voor ons! Ons uitnodige op zijn begrafenis terwijl het zijn verdiende loon was! Eerst wou ik het verzwijgen voor Brooke, maar ze zou er toch achter gekomen zijn. Ze reageerde kalm. Kalmer dan verwacht, eigenlijk.

Het was pas op de dag voor de begrafenis dat ik besliste om te gaan. Heel rare beslissing, ik weet het. Hoe ik bij die beslissing gekomen ben? Zowel Dave en Lisa, zijn ouders, hadden me geholpen in mijn zoektocht naar Brooke. Daarom wou ik ook iets terugdoen.

De begrafenis was sober. Er was weinig volk: een paar familieleden, zijn ouders en zijn vriendin, Sofie. Ze staarde de hele tijd voor zich uit. Nouja, de hele tijd dat ik dat daar was. Ik gaf juist een kaartje af en was even voor zijn kist blijven staan.

Hoe ik me toen voelde? Goed eigenlijk. Blij dat we van hem verlost zijn en opgelucht dat Brooke veilig is. Wel vind ik het nog steeds jammer voor zijn ouders. Zij zijn hun enige zoon én kind kwijt. Toch zijn ze beter van hem af. Nu kan hij hen ook geen pijn meer doen.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A/N: ik was niet van plan om iets te plaatsen maar het verhaal heeft meer dan 6000 views :D Wow. Nog eens bedankt allemaal ;)

Geen idee wanneer ik een volgend hoofdstuk plaats. Ik heb nog geen tijd gehad om nieuwe te schrijven :s 

Vote/Comment/Follow