Undercover Agents [Book 1/2/3]

1.

1.

" Harder! " Mijn vuist maakte opnieuw contact met de boksbal. Helemaal onder het zweet, maar toch wou ik niet opgeven. " Nog! " Voor de zoveelste keer kreeg ik iets toegeroepen.

Opnieuw maakte mijn vuist contact met de bal. Hij slingerde ondertussen al heen en weer. " Harder Charlotte! Als je omsingelt wordt gaan ze ook niet wachten tot je uitgerust bent "

Ik rolde mijn ogen om wat mijn vader zei. Elke avond vanaf 8 uur tot 10 uur was ik zijn leerling. Ooit wou ik in de voetsporen treden van mijn eigen ouders. En ik wou ze zeker niet teleurstellen.

Mijn vader hield de boksbal tegen en keek kort naar me, voor hij zei: " 5 rondjes .. Omdat je zo slecht was vandaag " Ik kreunde en stond op het punt om te zeggen ' maar papa ... Moet dat nu? '. Ik herpakte me vlug en liep toch maar die vijf rondjes die hij me vroeg.

Veel van mijn vriendinnen vonden het een beetje overdreven. Ze snapte niet dat ik zo graag vechtlessen kreeg van mijn vader. Dat ik graag geheim agente wou worden. Eén iemand begreep dat wel.

De beltoon van mijn gsm ging. Mijn ogen gingen meteen naar het geluid toe. Shit ... Nog 3 rondjes. Ik zou nooit op tijd zijn om op te nemen.

" Pap? Mag ik even ... " Mijn vader liet me niet eens uitspreken. " Nope ... 5 rondjes is 5 rondjes. En als je het nog eens vraagt doe je er nog 5 extra " Opnieuw kreunde ik. Normaal was hij de liefste papa die er bestond, maar op momenten zoals deze was hij de leraar en ik zijn leerling. En dan mocht ik klagen en zagen wat ik wou, ik kreeg nooit mijn zin. Behalve als ik mama erbij ging halen.

Mijn 5 rondjes waren eindelijk gedaan en ik ging meteen naar het bankje toe waar mijn gsm lag. 1 gemiste oproep van Connor stond te lezen. Mijn harte maakte een sprongetje. Hij was dus toch diegene die me gebeld had.

Wie was Connor, hoorde ik je al denken. Wel, Connor was sinds 2 maand officieel mijn vriendje. Mijn ouders hadden hem nog niet ontmoet, maar toch mocht mijn vader hem niet en vond mijn moeder is een schattig koppel. Tja, ik was eerder geneigd om mijn moeder gelijk te geven.

" Genoeg voor vandaag, je bent er toch niet bij met je hoofd " Mijn vader woelde door mijn haar en liep dan lachend weg. Hij had heel subtiel verwezen naar mijn vriendje. Hij vond het super om me ermee te plagen.

Mijn vingers toetsten snel mijn excuses in en ik drukte op zend. Binnen een paar seconden zou hij me wel terug bellen. Daar was ik van overtuigd.

A/N: Nogmaals, dit deel van de serie wordt geschreven vanuit het oogpunt van Charlotte.

Vote/Comment/Follow