Undercover Agents [Book 1/2/3]

9.

9.

Ik bekeek mezelf nog even vlug in de spiegel. Het moest eruit zien dat ik in paniek was. Ergens was ik dat ook wel. Ik was bang voor Connor's reactie. Wat zou hij tegen me zeggen? Ging hij zelf beginnen over zijn moeder? Zoniet, moest ik er dan over beginnen? Ik had echt veel te weinig nagedacht over wat er zou gebeuren. Laat staan de gevolgen. Als dit fout zou aflopen was ik Connor misschien wel voor altijd kwijt.

Ik maakte mijn gezicht, vooral de huid rond mijn ogen, nog wat nat om voor extra effect te zorgen. Ondertussen wachtte ik ongeduldig tot hij er was. Eigenlijk wou ik dit alles zo snel mogelijk achter me hebben. Ik werd gek van al het nadenken.

Er werd getoeterd. Ook al was het verwacht, ik schrok toch nog. Ik was te diep in verdachten verzonken geweest, waardoor ik niet gezien had dat hij er was. Ik zuchtte even, om me te kalmeren. Mijn hart ging als een razende te keer. Zonder verder na te denken opende ik de deur en rende naar hem toe. " Is alles goed met je? " vroeg hij me meteen. Hij gaf me een helm, die ik vlug opzette. " Het gaat wel " mompelde ik. " Ik wil alleen zo snel mogelijk naar hen toe " zei ik, waarmee ik ons gespreksonderwerp probeerde te beëindigen. Gelukkig zei Connor niets meer en startte hij zijn brommer opnieuw.

De rit naar de gevangenis duurde niet lang. Ik stapte ook zo snel mogelijk naar binnen toen we aankwamen. Vooral omdat ik niet wist wat te zeggen. Connor zou me zeker vragen stellen. Het liefst van al stelde ik die nog eventjes uit. Alleen wist ik dat hij twijfelde of ik wel de waarheid sprak. Waarom ik dat gevoel had wist ik niet. Ik voelde het gewoon. Misschien omdat ik hem gewoon té goed kende.

Ik liep gewoon door naar de balie. Daar zei ik mijn naam en wachtte tot de mevrouw zei dat iemand ons zou komen halen om me om te draaien. Connor keek me wat wantrouwend aan. " Je ouders zitten hier helemaal niet " zei hij opeens, alsof hij het meer tegen zichzelf zei. " Nee ... " begon ik. Zonder op mijn antwoord te wachten draaide hij zich al om en stapte naar buiten. Meteen liep ik achter hem aan en probeerde hem tegen te houden. " Ik wil gewoon dat je je moeder leert kennen. Ik weet dat dit allemaal plots is voor jou, maar ik wil je helpen " zei ik tegen hem. " Je moeder weet dat je nog maar net te weten bent gekomen wat er allemaal gebeurd is vroeger. Ze wil je heel graag zien "

Hij was duidelijk in tweestrijd. Het overgrote deel van hem wou helemaal niets te maken hebben met de vrouw die hier in de gevangenis zitten. Een kleiner deel van hem was nieuwsgierig. Het was in zijn ogen te lezen. Hij wou weten of alles waar was. " Geef het een kans " fluisterde ik. Het was het laatste dat ik tegen hem kon zeggen. Hij was diegene die besliste. Uiteindelijk zuchtte hij en zei: " Oke, goed. Ik ga mee naar binnen, maar als ik terug naar buiten wil komen dan hou je me niet tegen " zei hij. Ik knikte snel.

We gingen terug naar binnen. Ondertussen stond al iemand op ons te wachten. " Ik zal hier blijven. Dan kan je in alle rust praten " zei ik tegen hem. Ik raakte kort zijn arm aan, voor hij weg stapte. Naar zijn moeder toe. Ik hoopte maar dat alles goed ging verlopen daarbinnen.

A/N: Vote/Comment/Follow