Undercover Agents [Book 1/2/3]

Hoofdstuk 67

Hoofdstuk 67

[Brooke]

Iedereen zocht de volgende twee weken naar diegene die het pakje voor de deur gelegd had. Niemand had iets kunnen vinden. Justin had me ook twee weken lang vastgehouden in huis, tot vandaag. Vandaag wil ik samen met hem iets doen. Zonder Charlotte. Ik heb het allemaal al gepland. We gaan naar de bioscoop, precies een kilometer verder en ondertussen past Bryan op Charlotte. Een perfect plan als je het mij vraagt.

" Justin " Ik leg mijn handen op zijn schouder. Hij zit zoals altijd te tokkelen op zijn laptop. Op zoek naar een spoor. Eentje die hij toch niet zal vinden. " Ik zou heel graag eens naar de bioscoop gaan " Hij stopt bruut met tokkelen en draait zich om. Voor hij iets kan zeggen hou ik hem tegen. " Bryan kan op Charlotte passen en jij kan op mij passen " Ik glimlach heel erg breed en zet ondertussen mijn puppy-oogjes op.

Het blijft even stil, voor hij dan toch toegeeft. " Als Bryan het goed vindt, dan is het voor mij ook goed " Ik druk een kus op zijn lippen. " Bryan vindt het goed, ik heb hem al gebeld " Ik ren de trap op en hoor hem nog net roepen: " Doe je zo nog meer zaken achter mijn rug? "

Een uur of 2 later zijn we klaar om naar de bioscoop te gaan. Bryan zit zelf al in de zetel en Charlotte ligt te slapen. Ergens verbaast het me wel dat Bryan hiermee ingestemd heeft. Luiers, huilende baby's, flesjes maken, ... Het is niet iets dat ik hem zou zien doen. Maar toch. " Veel plezier jullie twee " hoor ik hem nog zeggen, voor we naar onze auto gaan en vertrekken naar de bioscoop.

Gelukkig hebben Justin en ik dezelfde smaak van films. We kiezen al snel fast and furious 7. De perfecte film voor ons. En natuurlijk een grote zak popcorn. Na de film zie ik zo al aan Justin's gezicht dat hij het liefste naar huis wil gaan. Dus dat doen we dan maar. Ik kan zelf ook niet wachten tot ik Charlotte terug zie. Alleen heb ik een raar gevoel in mijn maag.

We zetten onze auto op de oprit en zien dan de voordeur open staan. Justin springt de auto meteen uit en rent naar binnen. Ik volg wat later. " Brooke, blijf staan " Justin wil me tegen houden maar ik kijk toch over zijn schouder. Midden in de woonkamer ligt Bryan, op zijn rug. Een grote plas bloed ligt rond hem. " Bel het ziekenhuis " Het is het laatste dat Justin tegen me zegt, voor hij naar Charlotte's bedje gaat wat verderop in de kamer. Een vloek verlaat zijn mond en al snel zie ik hem ook bellen.

De ziekenwagen en een paar agenten van onze eenheid arriveren nog geen 5 minuten later. Bryan wordt naar het ziekenhuis gebracht en net dan kom ik tot het besef dat ik Charlotte nog niet gezien heb. " Justin. Waar is Charlotte? " Ik pak zijn hand vast en geef er een kneepje in, in de hoop dat hij me aankijkt. " Ze is er niet. Iemand heeft haar meegenomen " komt er uiteindelijk uit zijn mond. Hij draait zijn hoofd wat naar me toe en ik zie de tranen in zijn ogen staan. Hij pakt me in zijn armen en ik begin te snikken. Na mijn eigen ontvoering, de dood van Charlotte moeten we nu nog de ontvoering van onze kindje en de toestand van Bryan doorstaan. Wanneer gaat dit eindelijk eens stoppen?!

A/N:  Vanaf volgende week zal ik minstens 1 keer per week een nieuw hoofdstuk plaatsen.

Vote/Comment/Follow