Undercover Agents [Book 1/2/3]

Hoofdstuk 30

~ Hoofdstuk 30 ~

Ongeveer 4 maand later

[Brooke]

Ik loop door het trainingscentrum. Bijna elke dag kom ik kijken hoe Justin lesgeeft aan de jongsten van de organisatie. Ze zijn tussen 16 en 19 jaar oud. Hij heeft vooral vechttraining, iets wat hij als de beste kan of vertelt over zijn ervaringen. Een maand geleden hadden ze hem nog gevraagd of hij terug op missie wou, maar hij had geweigerd. De reden? Terwijl ik aan dit denk gaat mijn hand naar mijn al ietwat dikkere buik. Vanaf nu begin je het al te zien, ik ben dan ook bijna 5 maand ver. Over halfweg! Dat is ook de reden dat ik een rustiger baantje gezocht heb. Ik praat nu vooral met de vrouwen van de agenten. Ze voelen zich bijna allemaal hetzelfde: bang dat hun man iets overkomt. Ik probeer ze dan gerust te stellen. Vooral mentaal is dit zwaar. Zeker bij de kinderen. Zij begrijpen soms niet waarom hun mama of papa al een hele tijd weg is. En hoe leg je dat dan uit?

Ik kom aan in de traingingsruimte. Zoals altijd hoor ik Justin's stem door de ruimte galmen. Hij is streng voor zijn studenten, maar volgens hem moet dat om goede agenten van hen te maken. Ik zet me ergens aan de zijkant, op mijn vaste plekje. Ik zie hem altijd graag bezig. Hij is zo gepassioneerd als hij iets uitlegt en probeert hen echt iets bij te leren. Met een kleine glimlach kijk ik hoe de studenten dezelfde oefening doen als die die hij net heeft voorgedaan.

[Justin]

Zoals altijd geef ik les aan de 16 tot 19 jarigen. Best een goeie groep, hoewel ze nog niet zoveel kunnen. Ik moet ze alles nog leren maar dat doe ik graag. Ik zet ze aan het werk en kijk, voor de zoveelste keer, achterom. Deze keer zit ze er wel. Zoals elke dag. Ze komt altijd kijken naar mijn lessen. Eerst keken ze allemaal raar om. Nu zijn ze het al gewoon.

Ik loop met een glimlach naar haar toe en druk een kus op haar lippen, voor ik me naast haar neerzet. " alles goed?" Vraag ik haar. Het is al na de middag en het is sinds deze morgen geleden dat ik haar nog gezien heb. " ja. Met ons allebei " Ze drukt zich tegen me aan en ik sla mijn armen om haar heen.

[Brooke]

De rest van de vier maanden ging snel voorbij. Het leukste moment was bijna 2 maand geleden. Toen heeft hij me ten huwelijk gevraagd! Mijn gedachten gaan weer terug naar die dag. Het was op een zaterdag avond we waren net 3 maand samen.

~Flashback ~

" ik heb een verrassing voor je "glimlacht hij breed. Vandaag zijn we 3 maand samen. Het is al een fantastische dag geweest. Ik kreeg ontbijt op bed, hoewel dat bijna elke dag zo is, een halsketting met onze initialen op en we zijn net in een restaurantje lekker aan het eten. Ik kijk hem nieuwsgierig aan. Nog een verrassing?

We lopen samen naar buiten en we stappen in de auto. " het spijt me maar je moet een blinddoek om. Anders heb je alles meteen gezien " Voor ik nog iets kan zeggen heeft hij al bij me omgedaan. De autorit duurt een 10-tal minuten denk ik. Ik heb nu absoluut geen besef van tijd meer!

"We zijn er " Justin klinkt vrolijk als hij uitstapt en mij wat later helpt me uitstappen. " mag ik kijken?"vraag ik hem. Hij pakt me bij mijn arm en begeleidt me ij het stappen. Nee dus ... Na even stappen voel ik iets zachts onder mijn ballerina's. Waar zouden we zijn? Het strand misschien?

Eindelijk maakt hij de blinddoek los. Ik knipper even met mijn ogen en kijk dan om me heen. Mijn adem stokt. Overal zijn er brandende kaarsjes. Er staat een zeteltje en Justin brengt me er naartoe. En ja, we zijn op het strand. Dat had ik goed geraden! " Waarom zijn we hier? " vraag ik zacht en nog steeds wat onder de indruk. We gaan beiden in de zetel zitten en hij draait zich naar me om. " Om een speciale reden " zegt hij nogal mysterieus. Ik wil nog iets zeggen maar hij snoert me de mond, door zelf te vertellen. " We hebben al heel wat meegemaakt samen en we gaan in de toekomst nog veel samen meemaken. " begint hij. " Ik weet dat ik niet altijd de makkelijkste persoon ben om mee samen te leven, maar ik ga proberen om die vanaf nu wel te zijn. " Hij pakt mijn beide handen vast en kijkt me doordringend aan. " Ik wil je voor altijd in mijn leven Brooke. Zou je daarom ... met me willen trouwen? " Hij laat zich binnen de seconde op zijn knie op het zand vallen en kijkt me aan, met een klein zwart doosje in zijn hand. Vroeg hij nu net ... ? Ik kijk hem verbaasd aan. " is dat nu een ja of een nee? " grinnikt hij zacht. " ja! natuurlijk wil ik met je trouwen! " Hij schuift de ring om mijn ringvinger, voor ik hem om de hals vlieg.

Elke dag denk ik er nog aan. Tot nu toe was het één van de mooiste herinneringen die ik heb aan ons twee. Maar er zullen er nog veel volgen. Daar ben ik van overtuigd!

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Hier is het eerste hoofdstuk :) ik ging het normaal morgen plaatsen maar omdat ik dan niet thuis ben is het dus een dag eerder.

Votes & comments zijn welkom!