Σε βλέπω και ερεθίζομαι

Κεφάλαιο 40

Αγαπητοί αναγνώστες, το επόμενο κεφάλαιο είναι επιτέλους έτοιμο αλλά προτού το διαβάσετε θα ήθελα να σας ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη για την τεράστια καθυστέρηση. Διάφοροι προσωπικοί λόγοι δεν μου επιτρέπουν να γράφω όσο και αν το θέλω. Όμως εδώ δεν μπήκατε να διαβάσετε το δικό μου ημερολόγιο και τη δικιά μου ιστορία οπότε δε θα σας κουράσω με τις δικαιολογίες μου. Μπήκατε να διαβάσετε την ιστορία της Άννας. Σας υπόσχομαι λοιπόν για ακόμη μια φορά πως την ιστορία δεν θα την παρατήσω. Δεν ξέρω πότε θα μπει το επόμενο κεφάλαιο και λυπάμαι γι' αυτό αλλά σας διαβεβαιώνω πως θα μπει. Το έχω γράψει στο προφίλ μου και το έχω πει και σε αρκετά σχόλια αλλά επειδή δεν τα βλέπουν όλοι αποφάσισα να το πω και μέσα στην ιστορία. Δεν έχω την απαίτηση να περιμένετε γιατί η τόση καθυστέρηση εκ μέρους μου παραδέχομαι πως καταντάει εκνευριστική. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ζητήσω ένα μεγάλο συγνώμη από τους αναγνώστες που απογοήτευσα όπως και από τους αναγνώστες που θα απογοητεύσω στην πορεία και να υποσχεθώ σε αυτούς που μπορούν να περιμένουν πως την ιστορία θα την τελειώσω με αργούς ρυθμούς και δεν θα την παρατήσω. Τώρα χωρίς περαιτέρω καθυστερήσεις μπορείτε να διαβάσετε το επόμενο κεφάλαιο. Αν και μικρό ελπίζω να το απολαύσετε και αν ξεχάσατε την ιστορία καλό θα ήταν να διαβάσετε τα τελευταία δύο κεφάλαια πριν προχωρήσετε σε αυτό. Το ίδιο έκανα και γω γιατί είχα ξεχάσει που το είχα αφήσει. Καλή ανάγνωση!

"Όχι όχι όχι όχι!" Φωνάζω τρέχοντας προς το λάπτοπ μου. Μπαίνω στην ιστοσελίδα της σχολής και βλέπω πανικόβλητη πως η Λίλη έχει δίκιο. Αναρτήθηκε το πρόγραμμα της εξεταστικής μας.

Τι θα κάνω τώρα; Σε μια βδομάδα αρχίζουν οι εξετάσεις και εγώ δεν έχω ανοίξει βιβλίο. Πάει καταστράφηκα. Θα αποτύχω.

Πιάνω το κινητό μου και παίρνω τηλέφωνο τη φίλη μου.

"Λίλη τι θα κάνω;;; Δεν προλαβαίνω να διαβάσω. Θα γράψω χάλια. Δε γίνεται να γράψω. Θα μείνω σε όλα τα μαθήματα. Δε θα περάσω τίποτα."

"Άννα ηρέμησε. Έχεις πολύ χρόνο μπροστά σου για διάβασμα." Με διαβεβαιώνει.

"Μα πως ξέχασα τις εξετάσεις; Είναι δυνατόν να γράφουμε σε μια βδομάδα και εγώ να μην το θυμάμαι καν; Δεν προλαβαίνω να διαβάσω. Δεν καταλαβαίνεις; Θα αποτύχω σε όλα!" Λέω μες τον πανικό.

"Μια χαρά θα τα πας! Εξάλλου " Μου λέει αλλά εγώ δεν την ακούω πια.

"Είμαι μια αποτυχία. Δε θα πάρω ποτέ πτυχίο. Δε θα καταφέρω τίποτα στη ζωή μου." Νομίζω η Λίλη κάτι μου λέει αλλά δεν την ακούω πια. Ήρθε η ώρα των εξετάσεων και είμαι τελείως απροετοίμαστη. "Λίλη, πως θα πω στους γονείς μου πως απέτυχα; Πως θα αντικρίσω ξανά τους καθηγητές μας; Ααα καθηγητές! Δεν έχω καν όλες τις σημειώσεις των μαθημάτων τους αφού η ηλίθια έχασα πολλά μαθήματα. Είμαι ένα ζώον μια αποτυχία!"