Σε βλέπω και ερεθίζομαι

Είναι κανείς ακόμη εδώ;

Τα τελευταία πέντε λεπτά γράφω σβήνω και ξανά γράφω και ξανά σβήνω. Δεν ξέρω πως να αρχίσω. Αν είναι ακόμη κανείς από τα παλιά εδώ σας χαιρετώ! Μπορώ να πω με ειλικρίνεια πως μου λείψατε. Ας ξεκινήσουμε με μια συγνώμη που σας απογοήτευσα και δεν ολοκλήρωσα ποτέ την ιστορία που αγαπήσατε τόσο πολύ!

Κάποτε ανακάλυψα το wattpad και άρχισα να διαβάζω. Λάτρευα και λατρεύω το διάβασμα. Δεν έγραφα όμως ποτέ. Δεν ήξερα ότι μπορώ να γράψω και δεν είχα ποτέ κάποια έμπνευση να γράψω. Έψαχνα κάποια ωραία ιστορία να διαβάσω στα Ελληνικά αλλά δεν υπήρχε καμία. Ελάχιστες έβρισκα (δε θυμάμαι τώρα αριθμό αλλά δε νομίζω να ξεπερνούσαν τις 50) και από αυτές δε θυμάμαι να υπήρχε καμία ολοκληρωμένη και ήταν όλες με ελάχιστα views. Μάλιστα ήταν όλες κακογραμμένες, δηλαδή οι προτάσεις δεν έβγαζαν νόημα και η ιστορία ήταν χωρίς συνοχή. Αναρωτιόμουν αν δεν υπήρχαν μέλη από Ελλάδα και γι' αυτό δεν υπήρχαν views ή αν απλώς έφταιγε ότι δεν υπήρχαν καλές ιστορίες. Με έπιασε μια έντονη επιθυμία να το ανακαλύψω. Έτσι έκανα ένα πείραμα. Έβαλα έναν τίτλο προκλητικό και έγραψα 5 γραμμές μιας σεξουαλικής πράξης που ένα άλλο άτομο παρακολουθούσε κατά λάθος. Έλαβα κάποια σχόλια που με παρακαλούσαν για επόμενο κεφάλαιο. Έτσι έγραψα άλλο ένα και πάλι μου ζητούσαν και λέω άντε άλλο ένα. Στη συνέχεια άρχισε να μου αρέσει και να βελτιώνομαι. Επίσης διόρθωσα και τα πρώτα κεφάλαια που είχα γράψει. Έγινα γρήγορα νούμερο ένα. Γράφτηκαν πολλές ακόμη ιστορίες πολλές μου άρεσαν και τις διάβαζα με όρεξη αλλά η δική μου ιστορία ήταν πάντα πρώτη στα views στα αστεράκια και στα σχόλια. Ο κόσμος με λάτρευε και δεχόμουν πάρα πολλά προσωπικά μηνύματα με πολύ όμορφα λόγια, όπως και πολλά σχόλια με παρακάλια για επόμενο κεφάλαιο και για το πόσο τέλεια γράφω και ότι είναι υπέροχη ιστορία. Αυτό με έκανε να γράφω με ακόμη μεγαλύτερη όρεξη.

Μετά κόλλησα. Δεν ήμουν συγγραφέας. Προσπαθούσα και δεν μου έβγαιναν οι λέξεις. Στη συνέχεια ζορίστηκα και στην προσωπική μου ζωή με δωδεκάωρα εργασίας καθημερινά και δεν είχα καθόλου χρόνο. Αραιά και που ανέβαζα κάποιο κεφάλαιο και ύστερα πάλι τίποτα. Μετά έχασα τους κωδικούς μου στην εφαρμογή όταν άλλαξα συσκευή κινητού και δεν μπορούσα να μπω καν στο λογαριασμό μου. Κάπως έτσι ξέχασα την ιστορία. Παντρεύτηκα και έγινα και μαμά. Η ζωή μου άλλαξε τελείως. Αϋπνία, κούραση και όλη μου η προσοχή στα παιδιά.

Πρόσφατα, το παιδί μου έγινε η πηγή έμπνευσης να γράψω ένα παιδικό παραμύθι. Δεν το έχω δημοσιεύσει πουθενά. Αλλά όταν το ολοκλήρωσα θυμήθηκα την Άννα και τον Άρη. Βρήκα τρόπο να ξαναμπώ στην εφαρμογή, έχει αλλάξει τελείως και δυσκολεύτηκα να βγάλω άκρη. Είδα πολλά νέα όμορφα σχόλια που δεν είχα δει ποτέ και τα τελευταία είναι ένα χρόνο πριν. Πάντα το είχα απωθημένο στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι δεν ολοκλήρωσα ποτέ την ιστορία. Να μπορώ να πω ότι κάποτε έγραψα ένα "βιβλίο".

Δεν ξέρω αν μπορώ να το ολοκληρώσω. Έχω πολλά χρόνια να γράψω. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να μιλήσω με το ίδιο ύφος όπως τότε. Έχω αλλάξει κι εγώ σαν άνθρωπος. Νομίζω όμως ότι θα μου έκανε καλό αν τα κατάφερνα. Σίγουρα θα πρέπει πρώτα να διαβάσω όλη την ιστορία να μπω στο μουντ και να θυμηθώ λεπτομέρειες. Δεν ξέρω γιατί σας γράφω τις σκέψεις μου τώρα, μετά από τόσα χρόνια. Ίσως άλλο ένα πείραμα από τη μεριά μου.

Υπάρχει κανείς από τους παλιούς μου αναγνώστες ακόμη εδώ στο wattpad που θα τον ενδιέφερε να ξαναδιαβάσει για την Άννα και τον Άρη; Πιστεύετε αξίζει να το τελειώσω; Ίσως να χρειάζομαι ένα "σπρώξιμο". Πραγματικά δεν ξέρω αν έχει νόημα να δημοσιεύσω αυτά τα λόγια μετά από τόσα χρόνια αλλά νομίζω πως σε λίγο θα πατήσω δημοσίευση.

Δεν πιστεύω πως θυμάται κανείς αυτήν την ιστορία και όσοι την θυμούνται, ίσως έχουν παιδιά όπως εγώ και πλέον διαβάζουν μόνο παραμύθια στα παιδιά ή πιο κουλτουριάρικα βιβλία από ένα νεανικό love story.

Δεν ξέρω πως να κλείσω όπως δεν ήξερα και πως να αρχίσω.