Σε βλέπω και ερεθίζομαι

Κεφάλαιο 41

Αγαπημένοι μου αναγνώστες,
Όχι, δεν σας γελούν τα μάτια σας. Ανέβασα όντως κεφάλαιο μονάχα μια βδομάδα μετά. Μικρό μεν, καλύτερα απ' το τίποτα δε. Εύχομαι να σας αρέσει. Παρατήρησα πως οι περισσότεροι έχουν παρατήσει την ιστορία και με το δίκιο τους, όμως η αγάπη που λαμβάνω από όλους εσάς που έχετε παραμείνει είναι υπεραρκετή για να μου δίνει κίνητρο να συνεχίσω να γράφω. Τα σχόλιά σας με έχουν συγκινήσει απίστευτα. Εσείς όλοι είστε η αιτία που υπάρχει αυτή η ιστορία. Για σας τη γράφω και για σας θα συνεχίσω να γράφω. Συγνώμη αν κάποιες φορές δεν απαντάω αμέσως στα μηνύματά σας. Τα διαβάζω όμως όλα και μου δίνουν ιδιαίτερη χαρά. Το επόμενο κεφάλαιο δεν ξέρω πότε θα μπει. Ίσως αργήσει, ίσως και όχι. Μην σας καθυστερώ όμως άλλο με την φλυαρία μου. Ας προχωρήσουμε στην συνέχεια της ιστορίας της Άννας. Καλή ανάγνωση!

Τελικά με έφερε στις κούνιες! Το πιστεύετε; Αφού κάναμε μια βόλτα με τη μηχανή μέσα στην πόλη, σταματήσαμε να πάρουμε παγωτό χωνάκι και καταλήξαμε στο πάρκο.

"Μετά από τόσο καιρό που έχουμε να βγούμε ραντεβού με έφερες να κάνουμε κούνια!" Λέω έκπληκτη.

"Ήθελα να πάρεις λίγο καθαρό αέρα, τόσες μέρες κλεισμένη στο σπίτι σου!" Αχ Θεέ μου πόσο γλυκός!!!!

"Πρόσεχε γιατί χαλάς τη φήμη σου! Υποτίθεται πως είσαι άγριος και τώρα μας βγήκες ρομαντικούλης!" Τον πειράζω.

"Δεν είπαμε πως τα φιλιά σου είναι μαγικά; Το τέρας έγινε πρίγκιπας!" Μου λέει και φέρνει την κούνια του πιο κοντά στη δική μου και με φιλάει. Πριν όμως απομακρυνθεί δαγκώνει ένα μεγάλο μέρος από το παγωτό μου.

"Έι μου το έφαγες όλο! Ένας πρίγκιπας δε θα το έκανε ποτέ αυτό!" Λέω και ψευτομουτρώνω.

"Έλα παραπονιάρα, φάε λίγο από το δικό μου." Μου λέει και πλησιάζει το παγωτό του στο στόμα μου. Αλλά την ώρα που πάω να φάω λίγο το πιέζει στο πρόσωπό μου και με πασαλείβει με παγωτό βανίλια παντού γύρω από το στόμα ακόμα και στη μύτη μου.

"Ααα! Με έκανες χάλια!" Διαμαρτύρομαι και πάω να του ανταποδώσω στα ίσα αλλά φυσικά είναι πιο γρήγορος από μένα. Σηκώνεται από την κούνια του και απομακρύνεται. Εγώ αρχίζω να τον κυνηγάω αλλά μάταια. Δεν έχω ελπίδες.

"Το παίρνω πίσω. Δεν είσαι καθόλου ρομαντικός. Είσαι ένα τέρας!" Του λέω και παραιτούμαι απ' το κυνηγητό.

Ο Άρης με πλησιάζει και με φιλιά μου καθαρίζει το πρόσωπο.
"Το δικό σου τερατάκι!" Μου λέει και με φιλάει στο στόμα.