Σε βλέπω και ερεθίζομαι

Κεφάλαιο 8

Ανυπομονεί να με φιλήσει; Άκουσα καλά; Αχ λιώνω! Το ξέρω πως δεν πρέπει να θέλω να με φιλήσει. Εσείς θα πείτε, 'Σιγά και τι έγινε; Ένα απλό φιλί είναι.' αλλά για μένα δεν είναι έτσι. Για μένα είναι σημαντικό! Θέλω αυτό το φιλί να σημαίνει κάτι και για τους δύο μας αλλά ξέρω πως για τον Άρη θα είναι απλά ένα φιλί, μεταξύ τόσων άλλων που έχει δώσει. Μάλιστα δε θα είναι και από τα καλύτερα φιλιά που θα έχει ανταλλάξει λόγω της απειρίας μου. Αλλά έτσι και αλλιώς θα χάσει αυτός το στοίχημα, με αντίτιμο να χάσω εγώ το φιλί. Δεν υπάρχει περίπτωση να χορέψω εγώ απόψε και να περάσω καλά. Νιώθω απίστευτη νευρικότητα και έξω από τα νερά μου. Ευτυχώς δε θα ζήσω την εμπειρία του πρώτου μου φιλιού με τον Άρη. Ευτυχώς είπα; Τότε γιατί με πιάνει μια μελαγχολία στη σκέψη και μόνο; Τουλάχιστον του άρεσε η εμφάνισή μου. Κάτι είναι και αυτό.

Με πιάνει από το χέρι και με κάνει μια στροφή αργά αργά, σαν να θέλει να με περιεργαστεί. Σφυρίζει και μου λέει,

"Κόλαση είσαι μωρό μου."

"Δεν είμαι το μωρό σου." Του αντιγυρίζω.

"Αυτό θα το δούμε." Μου απαντάει.

"Άννα εσύ είσαι; Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου τόσο καιρό; Γιατί μεταμφιέζεσαι σε μπάζο, ενώ είσαι γκομενάρα;" Με ρωτάει ο Διονύσης κοιτώντας με έκπληκτος μη πιστεύοντας στα μάτια του.

"Παιδιά πάμε να παραγγείλουμε σφηνάκια!" Μπαίνει η Λίλη ανάμεσά μας και δηλώνει ανυπόμονα πριν προλάβω να του απαντήσω.

Τότε αρχίζει να μετράει τα άτομα της παρέας, προφανώς για να δει πόσα σφηνάκια να παραγγείλει. Είμαστε έντεκα άτομα. Εγώ και η Λίλη, η κακή τετράδα, Άρης, Χάρης, Δημήτρης και Διονύσης. Μετά είναι ο Στάθης ένας άλλος φίλος των αγοριών και η Κική, φίλη τους και αυτή. Τη γνώρισα χτες για πρώτη φορά στο πάρτυ. Δε μου έκανε και τρομερή εντύπωση. Πρέπει να είναι τσουλάρα. Και τέλος είναι 3 φίλες της Λίλης. Η Ζωή, η Κατερίνα και η Στέλλα. Τις ξέρω τις κοπέλες. Είναι καλές. Απλά εγώ είμαι κλειστός χαρακτήρας. Μόνο με τη Λίλη έχω ανοιχτεί και κάνω παρέα. Με τους υπόλοιπους λέω μόνο μια δυο μαζεμένες κουβέντες.

Έρχονται τα πρώτα σφηνάκια. Πίνουμε όλοι στην υγειά μας και για πρώτη φορά μπορώ να πω πως δεν ήταν κακό. Είχε φρουτώδες γεύση.

"Έχουμε ανοίξει μπουκάλι βότκα. Θα πιείς;" Με ρωτάει ο Χάρης.

"Υποθέτω πως πρέπει. Το υποσχέθηκα." Του απαντάω γυρίζοντας το βλέμμα μου για μια στιγμή στον Άρη που στέκεται δίπλα μου.