The Omega [#Herschrijven]

16. Axelle

16. Axelle

Alfa Logan probeerde een gesprek met me aan te knopen. Hij had wat geheimen over zichzelf verteld. Alleen had ik daardoor het gevoel alsof hij wou dat ik ook een geheim van mezelf aan hem vertelde. Dat was ik niet van plan. Het was al donker buiten en ik begon moe te worden. Het liefste van al zou ik willen gaan slapen. Maar ik wachtte tot Alfa Logan me toestemming zou geven. Misschien zou hij anders boos worden.

" Je hebt duidelijk geen zin om te praten " mompelde hij. Het klonk wat verwijtend. Dan stond hij recht en liep de kamer uit. Zou ik ... Ik stond ook recht en strompelde de kamer uit. Ik wou net de eerste trede opstappen toen ik twee armen om me heen voelde. " waar denk je naartoe te gaan?! Wou je van me weggaan! Ik dacht het niet! " Hij hief me in de lucht en zette een paar stappen, voor hij me tegen de muur klem zette.

" Laat me los " snikte ik. Voor de zoveelste keer was ik bang. Een reactie daarop was dat ik begon te huilen. Logan zijn ogen waren donker, helemaal zwart. " Alsjeblieft " smeekte ik. Hij bleef me een tijdje aankijken voor hij me tegen de muur duwde. Zijn hand bleef op mijn onderbuik liggen en zo hield hij me stil. " Je mag niet van me weggaan! Nooit! Je bent van mij! Van mij alleen !"

Hij duwde zijn lippen op die van mij. Ik probeerde hem van me weg te duwen. Verschillende gedachten gingen door me heen. Ging hij me pijn doen? Wat was hij van plan? Waarom deed hij dit? Zijn hand verliet mijn onderbuik. Zijn hele lichaam nam de plaats in van zijn onderbuik. Met zijn eigen lichaam duwde hij me nu tegen de muur.

Ook al was Alfa Logan mijn mate, ik voelde me vies op dat moment. Zelfs mijn wolf schreeuwde in mijn hoofd om ons los te maken. Ik was niet sterk genoeg om me los te kunnen maken. De tranen liepen nog steeds over mijn wangen. Ik begon pas echt te paniekeren toen hij met zijn handen mijn lichaam begon te verkennen. Waaraan had ik dit toch verdiend ...

Hij liet me kort los, om zijn lippen op mijn nek te drukken toen ik begon te schreeuwen. Ik bleef schreeuwen, ook al hoorde waarschijnlijk niemand me. " Help me! Help me, alsjeblieft! " Alfa Logan verstijfde opeens en liet me los. Ik stond ondertussen al helemaal te bibberen. Mijn ogen zouden er rood uitzien.

" Axelle " Hij smeekte mijn naam bijna. Zijn ogen waren weer de gewone kleur. " Het spijt me. Mijn wolf nam de controle. Vergeef het me, alsjeblieft " Hij reikte met zijn hand naar me maar ik ging opzij. Tot ik met mijn rug tegen de voordeur stond. Ik moest hier weg! Nu! Zo ver mogelijk! Ik opende de deur en rende weg. Zijn stem schreeuwde nog naar me, maar hij achtervolgde me niet. Hij zou veel sneller geweest zijn dan mij.

Ik stopte pas met rennen bij mijn ouderlijke huis. Mijn moeder was verbaasd me te zien staan. Maar ze zag dat er iets was. Dat was ook niet heel moeilijk. Ze nam me meteen in huis en troostte me. Nooit wou ik terug naar Alfa Logan. Ik werd nog liever een rogue. Ik was nog liever dood.

A/N: :( 

Nu ben je blij hé DeborahL07 :p

Vote/Comment/Follow