The Omega [#Herschrijven]

70. Axelle [5]

70. Axelle [5]

" Breng me ernaartoe " Zodra de woorden mijn mond verlaten hadden werd het stil rondom mij. Niets was meer te horen, ook al stonden we in een klein ziekenhuisje. Het leek alsof iedereen gestopt was met bewegen en wachtte om de eerste die me van gedachten ging laten veranderen. Ergens verwachtte ik dat ook. Dat iemand me zou zeggen dat het een stom plan was. Dat ik alleen maar mezelf in gevaar zou brengen. Dat het niet zeker was dat ik Logan ging vonden. Ik wou al die dingen van iemand anders horen, zodat ik met mijn neus op de feiten zou gedrukt worden. Alleen duurde het verschrikkelijk lang voor iemand iets zei. Wel werden er blikken uitgewisseld. Alsof ze één voor één tegen mekaar zeiden van: " Zeg jij het maar! "

Het was Abby die als eerste iets zei. Eigenlijk verbaasde het me niet dat zij diegene was waar iedereen op wachtte om iets te zeggen. Naast mij was zij de enige Luna hier. De enige die verantwoordelijkheid had over anderen en een bevel kon uitvoeren. Ze wiebelde van het ene op het andere been, duidelijk niet zeker over hoe ze het moest verwoorden. Daarom draaide ik me naar haar toe en wachtte op haar antwoord. " Ben je zeker dat dat een goed idee is? " vroeg ze me.

Was ik zeker? Nee. Absoluut niet, maar ik had geen andere keuze. Ik kon Logan niet aan zijn lot overlaten. Als iemand hem inderdaad ontvoerd had was ik de enige die hem kon vinden. De enige met wie hij contact zou kunnen opnemen. Ik wou hem ook niet in de steek laten en als mij iets moest overkomen tijdens deze zoektocht, zou het de mooiste dood zijn die ik me kon wensen. Toen ik er alles aan deed om mijn mate terug te vinden. Zonder hem zou dit leven toch geen zin meer hebben. Zonder hem wou ik geen leven meer hebben, dus dan was het beter dat ik er alles aan deed om hem terug te vinden. Nu hij nog leefde, dacht ik er achteraan. Dat zei ik niet luidop, want dan zou het lijken alsof het zo was. Daarom probeerde ik het ook uit mijn gedachten te verbannen. Zodat ik er zelf niet meer aan zou denken. Anders zou die gedachte té echt lijken en zou ik mezelf weer zaken zitten aanpraten.

" Nee, daar ben ik niet zeker van. Ik ben alleen zeker van het feit dat ik dit niet zomaar kan laten gebeuren. Als Logan in de problemen zit, dan is het mijn taak als mate om hem te zoeken en te helpen. Ik zou het mezelf nooit vergeven als ik hem aan zijn lot zou overlaten. Hij zou voor mij net hetzelfde doen. Waarom zou ik dan niet hetzelfde doen? " Opnieuw ontstond er een stilte. Deze keer raakte ik er een beetje geïrriteerd door. We waren kostbare tijd aan het verliezen! Het leek alsof iedereen dit opzettelijk deed. Alsof ze ervoor wouden zorgen dat ze me zo lang mogelijk konden tegenhouden.

Ik wachtte niet eens meer op Abby's antwoord en draaide me al terug naar de man toe. " Ik herhaal mijn bevel nog één keer, breng me naar de plaats waar je hem het laatst gezien hebt " zei ik. Ik legde vooral de nadruk op bevel. Ik was dan wel zijn Luna niet, maar iedereen had respect voor elke Alfa en Luna. Hij had niet echt een keuze. Dat zag ik ook aan zijn gezicht. Hij had zijn besluit eigenlijk al gemaakt zodra ik het laatste woord gezegd had. Hij voelde zich verplicht om me te helpen.

Zijn ogen gingen toch nog even naar zijn Luna toe. Ik keek haar niet aan, maar wist bijna zeker dat ze knikte, want zijn ogen kwamen bijna meteen weer op mij terecht. " Natuurlijk, Luna " zei hij tegen me. Hij had zijn rug wat gerecht en wachtte op mijn volgende bevel. " Ik ga binnen mijn spullen pakken en ik hoop dat dan een paar mannen met me mee gaan " zei ik, tegen niemand bijzonder. Ik draaide me om en rende naar binnen toe. Mijn rugzak stond nog steeds op dezelfde plaats waar ik hem achter gelaten had. De Alfa's hadden wel al de ruimte verlaten. Waarschijnlijk waren die eindelijk met belangrijkere zaken bezig.

Ik hof mijn rugzak op mijn schouder en ging terug naar buiten. Alle roedel leden die ik meegebracht had naar hier stonden te wachten. Ergens had ik wel kunnen weten dat Abby hen met me mee zou laten gaan. Ze wou geen enkel leven van haar eigen roedel leden op het spel zetten. Langs de andere kant had ik ook kunnen verwachten dat zij met me mee wouden gaan. Ze vonden het misschien wel hun taak om me te helpen. Om hun Luna te beschermen, terwijl ze op zoek gingen naar hun Alfa. Ik vond het hartverwarmend om te weten dat we zoveel voor hen betekenden.

Ik stapte naar hen toe. We gingen bijna meteen op pad. Dieper en dieper het bos in. Ik probeerde me zoveel mogelijk op de weg terug te concentreren. Voor het geval er iets fout ging en we meteen terug moesten gaan. Dit was nog steeds een oorlogsgebied. Ik zou het erg vinden moest iemand door deze reddingsactie dood gaan. Ik zou me voor de rest van mijn leven schuldig voelen.

Het tweede dat ik in het oog hield was onze omgeving. De bomen, de struiken. Alles rondom ons eigenlijk. Om zeker te zijn dat we niet in een val zouden lopen. We wisten niet met wie we te maken hadden. Het kon dus eender wie zijn. Ik hoopte maar dat we hem aankonden. Dat hij niet zo sterk was als ik verwachtte en vreesde.

Ik liep in het midden. Dat was me niet meteen opgevallen. Waarschijnlijk omdat ik zoveel met andere zaken bezig was. Ze wouden me duidelijk afschermen voor mogelijk gevaar. Misschien kwam dat wel weer omdat ze dachten dat ik zwanger was. Misschien was dat ook wel de reden dat iedereen zo getwijfeld had om me te laten vertrekken. Iedereen dacht en verwachtte dat het al zover was. Gelukkig wist ik wel beter. Op dit moment was ik niet zwanger. Of dat had ik toch voor mezelf uitgemaakt. Het zou me echt verbazen moest het zover zijn. Dat proces zou moeilijk verlopen en al een positief resultaat bij de tweede poging leek me toch een beetje té hoopvol.

Opeens kwam een sterke geur me tegemoet. Ik bleef even staan omdat hij zo plots opgedoken was. Iedereen stopte meteen rondom mij en keek me aan, vragend om te weten of alles goed is. Ik lette niet echt op hen. Ik lette alleen maar op de geur. De geur die ik altijd zou herkennen. Logan. Hij was hier of in de buurt geweest of hij was hier nog ergens. Ik hoopte op het tweede, maar ik vreesde het eerste. Ik begon sneller te stappen. Ik wou zo snel mogelijk weten welk van de twee het was.

Het laatste eind kon ik me niet meer inhouden. Ik wurmde me uit de groep en begon te rennen. Te spurten bijna. Alleen bleef ik opnieuw stokstijf staan toen ik de omgeving rondom mij zag. De geur was zo sterk geweest omdat de overal bloed lag. Op de bomen, op de struiken, de grond. Overal waar ik keek zag ik bloed. Ik rook een aantal geuren, maar die van Logan was de sterkste. Hij was gewond, dat was zeker. Misschien wel dodelijk gewond.

Het voelde alsof ik elk moment in huilen kon uitbarsten. Deze situatie leek hopeloos. Als ik hem zou vinden, was het waarschijnlijk al te laat. En dan was ik nog niet eens zeker of ik hem zou vinden. De anderen kwamen naar me toe. " Hier was het hé " mompelde ik bijna. De man, die ons de weg gewezen had, knikte. Ik veegde een paar tranen weg. Ik moest sterk blijven, voor Logan. Ik moest hem vinden en terug naar de roedel brengen. " We vinden hem wel, Luna. En dan brengen we hem terug naar huis, waar hij hoort " De positiviteit van de anderen verbaasde me. Zij waren er zeker van dat dit allemaal positief zou uitdraaien. Het enige dat ik kon doen was naar hen luisteren en met alle kracht die ik had vechten voor die goede en positieve uitkomst.   

A/N: Het gaat misschien een beetje traag voor jullie, maar ik denk dat Axelle's gedachtengang toch ook wel belangrijk is. Hoe zij de situatie ziet en vooral, wat zij hier allemaal van vindt. Wat zij voelt. 

En een klein cliffhangertje aan het einde van het hoofdstuk. I'm sorry haha :p Ik wil wel nog één ding zeggen: Axelle voelt nog dat Logan leeft. Als dat niet zo zou zijn dan zou ze waarschijnlijk zelf verzwakken en voelen hoe de mate bond weg ging. Dus nog niet getreurd, dit alles kan nog een goede afloop hebben ;)

65 votes? Dan probeer ik tegen zondag een nieuw hoofdstuk te schrijven :) Met een hele grote plottwist :o 

Vote/Comment/Follow