The Omega [#Herschrijven]

82. Axelle [1]

82. Axelle [1]

Had niemand me kunnen waarschuwen dat een bevalling echt extreem veel pijn deed?! Het zou me zelfs niet verbazen moest dit enkel bij mij het geval zijn. De pijn verhoogde alleen nog maar. Na mijn eerste paar steken in het begin, voelde ik me slechter en slechter worden. Zelfs Logan was ongeruster geworden met de minuut. Hij merkte ook wel dat het niet goed met me ging. Gelukkig was hij er nog om me gerust te stellen.

Pas nadat ik in het ziekenhuis aankwam en ze me wat pijnstillers gegeven hadden, voelde ik me wat beter. Dat kleine moment van beterschap was er enkel zodat ik even op adem kon komen. Voordat ik aan het ' harde ' werk begon. Hoewel ik dit ook wel al moeilijk vond ...

De meeste verpleegsters en dokters hadden de kamer verlaat. Er bleven er nog een stuk of 4 over. Logan had mijn hand vast en probeerde zo weinig mogelijk in de weg te lopen, hoewel dat redelijk moeilijk was voor hem. Gelukkig was Logan hier bij mij. Zonder hem zou ik dit nooit aangekund hebben.

" Nog even doorbijten, Axelle. Dan kunnen we eindelijk onze kindjes zien " Logan wreef met zijn duim over mijn wang en drukte een korte kus op mijn voorhoofd. Het duurde nog een paar minuten voor iedereen klaar was. Ze leken allemaal ook redelijk nerveus. Het was ook niet elke dag dat de Luna van de roedel moest bevallen én dat ze de toekomstige alfa zouden geboren zien worden. Gelukkig voor hen zouden zij er meer van genieten dan ik, vreesde ik.

" We hebben u nog wat pijnstillers gegeven, om de pijn zo draaglijk mogelijk te maken. We mogen alleen niet teveel pijnstillers geven, want we willen natuurlijk dat u de weeën voelt. En zo zorgen we voor zo weinig mogelijk risico's voor jullie kindjes. "

Naar mijn mening praatte de dokter te veel. Ik wou het liefst van al dat ze nu al geboren waren. Ik zou het echt niet lang meer volhouden. Elke wee zorgde ervoor dat een deel van mijn energie wegging. Ik voelde me al ontzettend moe en ik had nog niet eens iets gedaan.

" het is bijna zover " mompelde Logan. Hij kneep geruststellend in mijn hand. Ik kon me niet voorstellen hoe ongerust hij wel niet was. Hij kon er nooit tegen dat ik pijn had. Dit moest echt een hel zijn voor hem.

Hoe lang het uiteindelijk duurde voor ik van die helse pijn vanaf was, wist ik niet. Volgens mij had het toch nog zeker een halfuur geduurd voor ik onze zoon in mijn handen had. Ik was aan het puffen en voelde hoe een verpleegster het zweet van mijn voorhoofd veegde. Waarschijnlijk zag ik er echt niet uit op dit moment, maar dat was het laatste van mijn zorgen.

Eén van de verpleegster nam onze zoon mee naar een klein tafeltje, nadat Logan de navelstreng had doorgeknipt. Volgens mij pinkte hij zelfs een traantje weg. Alleen zaten we nu nog maar in de helft. Er was nog een tweede baby die geboren moest worden. Onze verrassingsbaby. Ik kon eigenlijk niet wachten tot ik het geslacht wist. Een tweede zoon of een eerste dochter.

Na een kwartier werd dan toch onze tweede baby geboren. Mijn ogen hadden wel meteen de zorgwekkende blik van de dokter opgemerkt. " Wat is er? " Mijn ogen bekeken iedereen in de kamer, op zoek naar een antwoord. Deze keer ging het helemaal anders dan de vorige keer. De dokter knipte vlug zelf de navelstreng, voor hij onze baby aan de andere dokter gaf.

Tot op dit moment had hij of zij nog niet gehuild. Iets helemaal anders dan daarnet. Onze zoon had meteen gehuild. " Logan ... " Ik wist niet wat ik hem juist wou vragen. Mijn handen pakten zijn arm vast, in de hoop steun te vinden. Mijn hart versnelde alleen maar. Mijn ogen bleven op het tafeltje gericht en opeens vulde een zachte huil de kamer.

Ik glimlachte snikkend. Heel even had ik gedacht dat hij of zij het niet zou overleven, maar blijkbaar vond deze baby het nodig om ons opnieuw ongerust te maken. De eerste verpleegster kwam al met onze zoon. Ze gaf hem aan Logan, die hem dicht tegen zich aan drukte. " Je kan niet geloven hoe trots ik op je ben." Hij drukte een kus op mijn lippen. Daarna hoorde ik nog wat voetstappen dichterbij komen. Het was de dokter met onze tweede baby.

" Met een paar minuten vertraging, mag ik jullie voorstellen aan jullie kleine meid. "

A/N: Velen hadden gehoopt op een meisje als tweede kindje en dat is het ook geworden :D 

Laat zeker weten wat jullie ervan vonden.

Vote/Comment/Follow