The Omega [#Herschrijven]

32. Logan

Edited: 16/03/2016

32. Logan

Samen met Axelle stapte ik door het bos. Ik wou op zoek gaan naar een plaats waar we konden overnachten. Voor zover ik me kon herinneren was er in de buurt een kleine hut, waar ik vroeger naartoe ging om te spelen met mijn vrienden. Hopelijk was die daar nog. Dan hadden we toch al één zorg minder.

" Wat is er met mijn ouders gebeurd? " Mijn hoofd draaide haar kant op. Moest ze me dat nu echt op dit moment vragen? Ze zou zichzelf nog meer de schuld beginnen geven. En ik had ook helemaal nog niet nagedacht hoe ik haar het nieuws zou vertellen. Ik zag een frons op haar gezicht toen ik niet meteen antwoordde en schraapte mijn keel. " Ze ... euhm ... Ze liggen in het ziekenhuis. Ik weet zelf niet goed hoe het met ze gaat. Ik was vooral bezig om jou terug te vinden " En paniekeren, en mijn leven op onhold zetten dacht ik.

Axelle stopte met stappen zodra ik zweeg. Haar gezicht stond paniekerig. " Ze krijgen de best mogelijke verzorging, Axelle. Als ik terug Alfa ben mag je ze meteen bezoeken. Ik beloof het " Ik gaf een kneepje in haar hand en glimlachte voorzichtig. " Waren hun verwondingen erg? Ze gaan het toch overleven hé? "

Ze begon een beetje te rillen. Vooral van de angst dat ze haar ouders nooit meer zou terug zien. Ik trok haar naar me toe en sloeg mijn armen om haar heen. " Ik weet het niet. Ik ben zelf nog niet bij hen geweest. Het spijt me " Ze keek naar me op en ik verduidelijkte mijn verontschuldiging. " Het spijt me dat ik je niet meer kan vertellen. Ik kon alleen maar aan jou denken. Aan het feit dat ik je terug moest halen. Zo snel mogelijk. "

Ik drukte een kus op haar voorhoofd en we bleven een tijdje in onze omhelzing staan. " Logan " Iemand zei mijn naam. Ik stak Axelle achter mijn rug terwijl ik me omdraaide. Een seconde later begon ik te zuchten. Hoe had ik hem niet horen aankomen? Waarschijnlijk omdat de mindlink niet meer werkte. " Ik kom wat spullen brengen. Normaal moet ik komen kijken of jullie nog in de buurt zijn, van Luca. " Oliver gooide twee tassen naar me toe. Hoe had hij dit kunnen meesmokkelen?

" Hoe lang gaan jullie onderduiken? Hij is nog maar pas Alfa of hij is al alles aan het veranderen. Ik denk niet dat de roedel dit lang gaat volhouden " Ik zuchtte en ging door mijn haar, nadat ik de tassen op de grond had gezet. " Geef me twee dagen. Dan kunnen we beiden op krachten komen " Het feit dat Axelle zo lang van me weggeweest was had ervoor gezorgd dat ik me futlozer voelde.

" Ik kom over twee dagen terug. Zelfde plek, zelfde tijdstip. Wil je dat ik nog iets doorgeef aan iemand? " Ik schudde mijn hoofd. Hij zou dit korte gesprek sowieso doorgeven aan Jack. Ik keek naar Axelle. Misschien wou zij nog iets zeggen. " Hoe gaat het met mijn ouders? " vroeg ze opnieuw, deze keer aan Oliver. Hij zuchtte kort. " Ze liggen in het ziekenhuis. Je vader is er het slechtste aan toe. Ik weet niet of ze het gaan redden. En ik weet ook niet of Luca de dokters hun werk zal laten doen "

Die kans was inderdaad groot. Zo kon hij Axelle en mij nog meer pijn doen. Hopelijk had hij nu belangrijkere dingen te doen. " Bedankt Oliver " Hij knikte nog, voor hij terug wegliep. Terug naar de roedel. Ik draaide me om, pakte de twee tassen. " Laten we maar naar de hut gaan " zei ik, voor ik begon te stappen met Axelle naast me.

a'�.�\

A/N: Nog twee dagen en dan gaat Logan opnieuw strijden voor zijn positie. Denken jullie dat hij gaat winnen? En wat zou er allemaal gebeuren in die twee dagen?

Vote/Comment/Follow