The Omega [#Herschrijven]

70. Axelle [3]

70. Axelle [3]

Mijn gsm lag naast mijn bord. In mijn bereik voor het geval Logan me zou bellen. Dat had hij gisteren toch beloofd. Sinds ons telefoontje gisteravond had hij me niets meer laten weten. Ik begon toch wel een beetje ongerust te worden. Hij moest zo plots weg omdat er een aanval was, maar hij had me niet meer laten weten dat hij in orde was of iets dergelijks.

Emily was alweer in de keuken te vinden. Ze was al druk bezig toen ik me aan de eettafel gezet had. Volgens mij was ze terug bezig met die ' gezonde snacks'. Want ' ik moest gezond eten'. Haar bezorgdheid voor mij, voor haar nieuwe Luna, vond ik best lief. Ze keek ook de hele tijd toe hoe ik at. Om er zeker van te zijn dat ik mijn hele bord leeg at. Geloof me, dat was een hele opgave. Nog nooit had ik zoveel op mijn bord gekregen. Zelfs Logan zou het moeilijk hebben om dit alles op te eten. Toch deed ik het zonder te klagen.

Toen ik zelfs na het ontbijt nog geen telefoontje gekregen had, besloot ik zelf maar te bellen. Na dat ene telefoontje volgenden er zeker nog een stuk of 5. Elke keer kreeg ik hem niet aan de lijn. Ik ging even door mijn haar en liet me terug op mijn stoel zakken. " Waarschijnlijk heeft hij het gewoon druk. " probeerde Emily me gerust te stellen. Het lukte niet. Zelfs al had hij het druk, hij zou me bellen. Hij had het beloofd. En Logan verbrak nooit een belofte aan mij.

" We gaan gewoon iets doen, zodat jij je gedachten kan verzetten " zei ze tegen me. Ze had een kleine glimlach op haar gezicht en wachtte duidelijk tot ik iets zou voorstellen. " We kunnen naar de markt gaan? Dan kan je je ' gezonde dingen ' kopen " zei ik en maakte met mijn vingers een aanhalingsteken in de lucht bij die twee woorden.

Natuurlijk moest ze beginnen lachen. " Misschien werkt het wel en als het werkt, dan wacht ik op je bedankje " Ze knipoogde naar me, voor ze naar boven stormde om haar jas te halen. Nog geen minuut later stond ze beneden aan de trap. Langzaam stapte ik naar haar toe, pakte mijn jas van de kapstok en volgde haar naar de markt. Ook daar was ze volledig in haar element.

Het verbaasde me zelfs dat al zoveel roedelleden van haar bestaan wisten. Volgens mij had Oliver het niet kunnen zwijgen. Ik kon me al voorstellen hoe hij met een grote glimlach over haar aan het vertellen was tegen één van de wachters. En zoals dat gaat met roddels, verspreiden die zich snel. Niet dat ik dat erg vond. Die twee waren schattig samen en dat mocht de hele wereld weten.

Tot mijn eigen verbazing kwamen we diezelfde Oliver zelfs tegen. Hij leek een beetje gehaast toen hij ons voorbij liep. Het leek alsof hij ons niet gezien heeft. Natuurlijk riep Emily op hem en draaide hij zich meteen om. Hij kwam terug naar ons toe en keek me kort aan. " Jullie vermaken je zo te zien wel " zei hij en lachte wat gemaakt. Er was duidelijk iets aan de hand, waar ik geen weet van had. Ook Emily leek dat te beseffen. " Is er soms iets aan de hand? Je deed deze morgen ook al zo raar "

Ze raakte zijn arm aan, om zijn aandacht vast te houden en hij zuchtte kort. " Ik krijg Logan niet te pakken. Sinds deze morgen heeft niemand nog iets van hem gehoord. Ik ben bang dat er iets ergs gebeurd is " Mijn hart stopte heel even met kloppen. Ik had gelijk gehad deze ochtend. Er was inderdaad een reden waarom Logan me niet gebeld had. Er was misschien iets gebeurd!

" Kan je niet iemand anders in de roedel contacteren? " vroeg ik hem. Als hij me dit vroeger gezegd had, dan had ik het zelf gedaan. Ergens was ik best boos op hem omdat hij dit voor me achter hield. En ik maar tegen mezelf zeggen dat Logan het druk had. Dat er niets aan de hand was. Zelfs Emily leek een beetje boos. Ze had haar tas stevig vast en keek Oliver niet eens recht in zijn ogen.

" Dat heb ik geprobeerde. Iemand heeft heel kort opgenomen, maar de verbinding werd verbroken. Volgens mij is het daar echt een oorlogsgebied. Ik ga straks een paar andere Alfa's bellen, om te zien of zij misschien iets meer weten " Hij legde zijn hand langzaam op mijn arm. " Maak je niet ongerust. Er zal wel een logische verklaring zijn voor dit alles. Hij zal gewoon geen tijd hebben om ons iets te laten weten "

Ik antwoordde niet, in de plaats daarvan stapte ik gewoon weg. Emily liep achter me aan, maar werd kort tegengehouden door Oliver. " Ik hoop voor jou dat je hem kan bereiken, want anders wil ik je niet meer in mijn buurt hebben " Ze trok zich van hem los en liep naar me toe. " Ik kan echt niet geloven dat hij dit voor ons verzwegen heeft. Het gaat hier wel over jouw mate " bromde ze. Ze was duidelijk nog bozer dan ik, hoewel dat bijna onmogelijk leek voor mij.

Ik besloot het heft in eigen handen te nemen. Als iedereen vanalles achter mijn rug deed, dan ging ik dat ook doen. Ik zou zelf naar andere Alfa's bellen. Eerst belde ik Logan nog een keer op. Toen dat niet lukte, belde ik nog eens naar de roedel waar hij nu zat. Ook daar leek niemand op te nemen. Uit woede en teleurstelling gooide ik mijn gsm bijna weg. Bijna, omdat ik anders niet meer verder zou kunnen bellen.

Ik probeerde te kalmeren. Niemand had er iets aan als ik zou beginnen panikeren. Ik belde net een naburige Alfa, toen Emily de kamer inkwam. Ik had me in Logan's bureau verstop, omdat ik zo alle telefoonnummers bij me had.Ze zette een plateau voor me neer en gebaarde naar het glas water. " Ik wil niet dat je jezelf gaat verzwaarlozen. Als ik straks terugkom is dit leeg " fluisterde ze bijna. Ze wist niet goed of ik al met iemand in gesprek was of niet, dus fluisterde ze.

Ik knikte alleen maar en hoorde dan eindelijk iemand aan de andere kant. Ik legde vluchtig uit wat er aan de hand was. " Ik heb niets gehoord van Alfa Logan zelf. Van die andere roedel wel. Ze hadden om mijn hulp gevraagd, maar we zitten met een soort epidemie dus heb ik jammer genoeg geen hulp kunnen sturen " zei hij. " Als er mensen in nood zijn, dan moet ik misschien toch maar eens kijken wie ik allemaal kan sturen. " zei hij denkend. Het was vooral tegen zichzelf bedoeld.

" Ik zal binnen een uurtje iets laten weten. Ik zal het voorleggen aan de roedel " Ik bedankte hem al voor de hulp, voor ik de volgende Alfa opbelde. Het bleek dat bijna alle roedels in de buurt hulp gestuurd hadden. Ik had net met een Alfa gesproken die wel één van zijn roedelleden aan de lijn had gehad. Blijkbaar was er een grote aanval geweest, en was die nog steeds niet helemaal afgelopen. Er waren veel doden en gewonden gevallen. Ik kon alleen maar hopen dat Logan het te druk had met vechten om me te bellen.

Uiteindelijk kreeg ik een groot aantal bij elkaar als reddingsmissie. Er moesten veel meer mannen naar daar om ze te helpen. Ik had zelf ook al een paar mannen opgetrommeld van in onze roedel. En ik had voor mezelf één ding duidelijk gemaakt. Ik zou meegaan. Ik wou met eigen ogen zien dat Logan in orde was. Ik wou meehelpen als een Luna. En niemand zou me tegen kunnen houden.  

A/N: Sorry dat ik dit gisteren niet geplaatst heb. Ik heb gisteren de hele tijd zitten brainstormen voor dit hoofdstuk haha :p Omdat er toch wel veel in gebeurd. Oliver houdt van alles achter, Emily die boos is op hem, Logan die vermist is en Axelle die haar eigen leven en misschien wel dat van haar ongeboren kind op het spel gaat zetten :O

Ik hoop dat jullie ervan genoten hebben. Vraag me niet wanneer de volgende update komt. Ik hoop morgen misschien nog één te plaatsen, maar dan is dat wel de laatste tot vrijdag :s 

Kan dit hoofdstuk 65 votes krijgen? Alsjeblieft :) Jullie zouden me heel blij maken :)

En nog iets waar jullie me heel blij zouden mee maken: Ik ben sinds kort gestart met een nieuw engels boek: A Prince in a bottle. Ik zou het super vinden als jullie een kijkje gaan nemen. Misschien krijgen jullie wel een hoofdstuk opgedragen als ik jullie herken van dit boek haha ;) 

Vote/Comment/Follow